<<Διαβάζαμε στις εφημερίδες για τις επιθέσεις που είχαν κάνει οι τύποι του Πράβι Σεκτόρ. Είχαν σπάσει το κρανίο ενός περαστικού στην οδό Λεβ Τολστόι, είχαν σκοτώσει με πολυβόλα τρεις αστυνομικούς στην περιοχή όπου μένω, είχαν απαγάγει την κόρη του δημάρχου και την κρατούσαν ως όμηρο, για να τον εξαναγκάσουν (με επιτυχία) να υπακούσει στις επιθυμίες τους. Χτυπούσαν, λήστευαν περαστικούς και τράπεζες, τρομοκρατούσαν τις οικογένειες των πολιτικών αντιπάλων. Όλα αυτά τα έκαναν χωρίς να διατρέχουν κανένα κίνδυνο, διότι ήταν οι ήρωες του Μαϊντάν. Τους επιτρέπονταν τα πάντα.

Έτσι δολοφόνησαν και την Άλα Νικολάγιεβνα. Η φίλη και συγκάτοικος της μας είπε ότι μια μέρα χτύπησαν το κουδούνι. Ήταν οι τύποι από το Μαϊντάν, οπλισμένοι με ρόπαλα. Άρχισαν αμέσως να χτυπούν την Άλα στο κεφάλι. Μετά έδεσαν τη φίλη. Στο σπίτι τους είχαν γούνες, κοσμήματα και άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Τα πήραν όλα.

Ένα έγκλημα το οποίο θα έμενε σίγουρα ατιμώρητο. Οι επιτιθέμενοι το γνώριζαν αυτό. Κι έτσι έγινε. Στους τύπους του Μαϊντάν δεν ήταν δυνατόν να κάνει κανείς μήνυση. Εμείς στο Ινστιτούτο μάθαμε για το θάνατο όταν η Άλα είχε ήδη ταφεί. Κανένας δε τόλμησε να πει δημόσια την αλήθεια. Την αλήθεια την αφηγηθήκαμε ο ένας στον άλλο μόνο ψιθυριστά. Στο Κίεβο, δε μπορείς πια να πεις την αλήθεια. Ο κίνδυνος είναι τεράστιος.

Αν έχουν βελτιωθεί τα πράγματα από τότε; Όχι. Οι φασιστικές πολιτοφυλακές κυκλοφορούν ακόμη πάνοπλες. Η αστυνομία δεν ελέγχει τίποτα. Τώρα υπάρχει η δικαιολογία της αποσχιστικής απειλής, της απειλής της Ρωσίας. Το 2009 τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Οι φασιστές άρχισαν να παρελαύνουν δύο φορές το χρόνο: τη μέρα της γέννησης του αρχηγού των Ουκρανών εθνικιστών, Στεπάν Μπαντέρα, και τη μέρα της δημιουργίας του Ουκρανικού Επαναστατικού Στρατού, εκείνου που συνεργάστηκε με τους ναζί κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, που πυροβολούσε τους Σοβιετικούς στρατιωτικούς και τους αντιστασιακούς. Όργωναν την πόλη με πυρσούς, φωνάζοντας συνθήματα που υποκινούσαν σε εκδηλώσεις βίας: κρεμάστε τους κομμουνιστές, σφάξτε τους Ρώσους με μαχαίρια, σκοτώστε τους Εβραίους. Καμία από αυτές τις παρελάσεις δεν απαγορεύτηκε ποτέ, κανένας από αυτούς δε συνελήφθη ποτέ, κανένας από αυτούς δε καταδικάστηκε ποτέ.

Η ναζιστική βία δεν έχει καμία σχέση με την ανάγκη για κοινωνικές αλλαγές. Απεναντίας, έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τα παράλογα και ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου. Αυτός είναι ο σκοπός που εξυπηρετούν τα συνθήματα που φωνάζουν και επαναλαμβάνουν σε εμμονικό βαθμό. Συνθήματα αντιγραμμένα κατά γράμμα από εκείνα που χρησιμοποιούσαν οι ναζί πριν από ογδόντα χρόνια. Τα ίδια ναρκωμένα πλήθη. Τα ίδια ψέματα. Η ίδια παραποίηση των γεγονότων.

Όποιος πιστεύει ότι όλα αυτά δεν υπάρχει περίπτωση να συμβούν ποτέ στη δική του χώρα κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Και στην Ουκρανία αυτό πιστεύαμε πριν από το 2004 >>.

Με αυτή τη μαρτυρία κλείνει το βιβλίο του Φράνκο Φρακάσι “Τέταρτο Ράιχ, από τον β’ Παγκόσμιο πόλεμο στον πόλεμο της Ουκρανίας”. Το πραξικόπημα του Κιέβου δεν έπεσε από τον ουρανό. Η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα βρίσκεται στο έλεος των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου, παραστρατιωτικών ομάδων που εκπαιδεύονται από τους τοπ στο αντικείμενο σε νατοϊκές βάσεις. Με τη βοήθεια της CIA, κυβερνήσεων των ΗΠΑ, μεγαλοεπιχειρηματιών, τραπεζιτών και πολλών ισχυρών προσωπικοτήτων, οι εγκληματίες πολέμου την έβγαλαν λάδι μετά το πέρας του Δευτέρου Παγκοσμίου. Το Gladio (η μεγαλύτερη νεοναζιστική οργάνωση) άπλωσε τα πλοκάμια του από τη Λατινική Αμερική ως την Ευρώπη και το ιμπεριαλιστικό πλάνο των ΗΠΑ κύλησε πανέμορφα. Παραθέτω από το βιβλίο: <<Από το 1991 μέχρι σήμερα, η ουκρανική Ακροδεξιά έχει χρησιμοποιηθεί για τη διεξαγωγή μιας σειράς από στρατιωτικές επιχειρήσεις που σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να συνδεθούν με το Λευκό Οίκο. Μερικά παραδείγματα; Η Λιθουανική Επανάσταση το 1991, το πραξικόπημα στη Μόσχα το 1991, ο πόλεμος μεταξύ Υπερδνειστερίας και Μολδαβίας το 1992, ο πόλεμος στην Αυτόνομη Δημοκρατία της Γεωργίας το 1992-93, ο πόλεμος στην Τσετσενία το 1995-96, ο πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο το 1999, ο πόλεμος στη Νότια Οσετία το 2008>>. Η χρηματοδότηση των ταγμάτων θανάτου Κόντρας (σκάνδαλο Ιρανγκέιτ); Να προστεθεί η συνεργασία με τον δικτάτορα της Χιλής Πινοσέτ; Με τον δικτάτορα του Παναμά και της Αργεντινής; Τους δεξιούς των υπολοίπων χωρών της Λατινικής Αμερικής; Με τη Γαλλική εξουσία και τα ανδραγαθήματα της στον αντιαποικιοκρατικό πόλεμο (Αλγερία); Οι κυβερνήσεις της Ουγγαρίας και της Πολωνίας από τι αλάνια απαρτίζονται άραγε;

Τώρα, τα περί Ελλάδος: <<Χωρίς την οικονομική, οργανωτική και πολιτική στήριξη των ΗΠΑ, το πραξικόπημα δε θα είχε πραγματοποιηθεί ποτέ. Και έπρεπε να πραγματοποιηθεί. Αυτό υποδείκνυε το σχέδιο συγκράτησης του κομμουνισμού που είχε καταρτίσει η CIA σε συνεργασία με το Πεντάγωνο: η Επιχείρηση Χάος. Ο Παπαδόπουλος υπήρξε συνεργάτης των ναζί κατά τον β παγκόσμιο πόλεμο. Όπως πολλοί άλλοι ναζί (δεκάδες χιλιάδες), μετά τη λήξη της σύγκρουσης είχε προσληφθεί από τις ΗΠΑ και είχε εκπαιδευτεί από τη CIA στον κρυφό αγώνα κατά του κομμουνισμού. Οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ είχαν στενότατους δεσμούς με τις ελληνικές>>. Ο Φρακάσι δεν παραλείπει να αναφερθεί στις σχέσεις της Χρυσής Αυγής με την αστυνομία, τις Ειδικές Δυνάμεις, τα σώματα ασφαλείας και την ΕΥΠ. Ο Μιχαλολιάκος αποδείχθηκε ότι ήταν μισθωτός πληροφοριοδότης των μυστικών υπηρεσιών. Και, αλίμονο, <<τα περισσότερα μέλη της Χρυσής Αυγής οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενοι όπλα από βουλευτές (της ΝΔ) και παρουσιαζόμενα ως συνοδοί τους>>.

Τελειώνοντας το βιβλίο του Φρακάσι, αποτέλεσμα 25ετούς έρευνας, αντιλαμβάνεται κανείς το εξής: Όποια πέτρα και να σηκώσεις, υπάρχει ένα νόμισμα από κάτω. Η μια του όψη ένα φασιστόμουτρο & η άλλη η καβλωμένη οικονομική ελίτ.

Σχέση αλληλεξάρτησης και αγάπης: άμα οι τιτάνες τραβήξουν παραπάνω το σχοινί της εξαθλίωσης και οι φιλανθρωπίες δε ξεπλύνουν τα ματωμένα χέρια τους, καλούν τους ακατανόμαστους στο σόου για να αποστρέψουν την οργή των καταπιεζομένων από πάνω τους. Μα γιατί ευνοείται πάντα η ακροδεξία από τις κρίσεις; Μα για να επιβιώσουν οι αχόρταγοι. Ποιοι θα κάνουν τη βρωμοδουλειά να πακετάρουν με μίσος την αγανάκτηση και να την πυροβολήσουν (ίσως και κυριολεκτικά) στον αποδιοπομπαίο τράγο; Ποιοι άραγε;

Ο Άρης Χατζηστεφάνου φωτίζει με το ντοκιμαντέρ του την ερωτική αυτή σχέση…

Ποια εστί η ευθύνη του καθενός εν τέλει; Ίσως… να φωνάζει όταν γίνονται εγκλήματα, ειδικά αν γίνονται στο όνομα του, της χώρας του, της θρησκείας του, του φύλου του, της ιδεολογίας του… Να φωνάζει την αλήθεια. Για να μη ξυπνήσει ένα πρωί οπότε το ψέμα και ο παραλογισμός έχουν γίνει πραγματικότητα & η αλήθεια μεταφράζεται προδοσία. Τόσο απλό μα τόσο δύσκολο. Γιατί σήμερα τον άνθρωπο τον φοβίζουν λιγότερο οι ναζί από το να λογοκριθεί στα Social media.