Δήμιος η αδικία πίσω απ’ του τζαμιού τη σκιά

των ουρλιαχτών επικάλυψη οι σοκολατένιες ειδήσεις

του αίματος καθαριστές τα «ωχου»

αναζωογονητική βροχή οι φανταστικές αλήθειες

μοντέρ για όσα η απάθεια έσπρωξε στο αήττητο χθες

περίτεχνα κρυμμένα σαν άπλυτα ρούχα τα πτώματα

Για πόσο ακόμη θα μουντζουρώνουμε με αρωματικά τη μπόχα

της επαφής

του αυθορμητισμού

του διαλόγου

της αλληλεγγύης

Για πόσο ακόμη θα τα νοθεύουμε με “ιδανικούς” κλώνους

aka διαδίκτυο

aka καθωσπρεπισμός

aka καταναλωτισμός

aka κέρδος

 

Για πόσο ακόμη θα ισιώνουμε το νοητικό κορμί μας

ως εκτελεστικό όργανο εικόνων

τις οποίες πάψαμε να μεταφράζουμε σε λέξεις

Στων ματιών την ηδονή αρκεσθήκαμε

γιατί οι λέξεις γεννούν & γεννιούνται από σκέψη

Ποιος σκέφτεται; Δε πρέπει να σκεφτόμαστε

 

Όσα μας έχυναν στο λεξικό αυτοκτονήσαμε

στο κυνήγι της αποδοχής

με τίτλους στη σκανδάλη

στρατιώτες στο σκάκι της ρηχότητος

γυμνοί στο μονοπάτι προς την άβυσσο της μάζας

σβήσαμε της αμφισβήτησης τα κυάλια

ανάπαυση στην αγκαλιά του κύματος

έπνιξε τη βούληση μας

έπνιξε την ιδιαιτερότητα μας

έπνιξε τον εαυτό μας

Και τώρα;

Σε τι διαφέρουμε από ρομπότ;

 

στο πατάρι το μυαλό αλυσοδέσαμε

με την αραχνιασμένη καρδιά κλειδώσαμε

των ματιών το σπαθί εμπιστευθήκαμε

τα στερεώσαμε στο θρόνο του κριτή

πραξικόπημα για την ευκολία στην εξουσία

 

σύνορα που φυλάσσουν απ’ την ελευθερία

η ποινή για τους παραβάτες εξορία

έτσι βιώνουμε τη καταδίκη

απ’ της γνώμης της κοινής το δικαστήριο

διότι το βλέμμα του εαυτού μας δε γουστάρουμε

Μα ποιος θα αμφισβητήσει το στέμμα των ματιών;

 

αόρατες άγκυρες στην ορατή επιφάνεια

ανελκυστικός ο βυθός 0υσίας

έρημος άγονη περιουσίας

μάρτυρας μονάχα αν πέσεις στο σκοτάδι

θρίλερ πέντε αστέρων το άγνωστο

Μα ποιος θα πληρώσει

για μια μάχη με τον εαυτό του;

Αυτός που προτιμά το χαρακίρι απ’ τη θεοποίηση

Το αυτομαστίγωμα απ΄το παιχνίδι με ψυχές

Να σε ρωτήσω

ζωή χωρίς ελευθερία υπάρχει;

χα

κινούμενοι νεκροί

 

Πώς να οσμιστούμε τα πτώματα στη νεκρή ζωή μας;

Αδύνατο

στην κορυφή της ασημαντότητας τα θάβουμε

ανέμελοι αυτόχειρες με τη μύτη ψηλά

περήφανοι κολυμβητές στης ανοησίας την πισίνα

μέχρι το επόμενο

μέχρι το επόμενο να είμαστε εμείς.

ΥΓ: Τα πτώματα δεν είναι ενιαίο σύνολο. Και οι άνθρωποι πεθαίνουν και η διάνοια τους πεθαίνει. Και η ζωή τους όταν δεν έχουν επιλογές. Και οι αξίες στις οποίες γυρνάμε διαρκώς την πλάτη… Η πιο σάπια νέκρα κρύβεται σε όμορφα, πετυχημένα περιτυλίγματα. Άδεια μέσα.