Αυτά τα ονόματα που διαβάζουμε σε μουσεία, βιβλιοθήκες, δρόμους, σχολές. Οι πολυτελείς επιγραφές. Οι «φιλάνθρωποι» δωρητές -μη χέσω. Ναι, αυτοί.

Βέβαια, τις μούρες μας τις μοστράρουμε όταν είμαστε περήφανοι. Σίγουρα όχι όταν έχουμε κάνει κάτι κακό. Τότε, όμως, πώς αυτοδιαφημιζονται ως ευεργέτες άνθρωποι οι οποίοι έχουν ρουφήξει τη ζωή ανθρώπων για να φουσκώσουν; Τις τσέπες τους. Οι κοιλιές έχουν ρεντ λάιν. Οι κερδοσκόποι όχι. Από τις πλουσιότερες οικογένειες των ΗΠΑ, οι φαρμακοβιομήχανοι Sackler παρέδωσαν στο χάρο πάνω από 500.000 ζωές λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα δισεκατομμύρια νόμιμα δολάρια. Εξαγόρασαν την ασυλία τους με 12 χιλιαρικάκια για κάθε σιωπηρώς δολοφονημένο. Σιωπηρώς φυσικά: Ποιος φωνάζει όταν ψοφάει ένα «πρεζάκι»;

Ούτε η Nan Goldin περίμενε να λογοδοτήσουν όταν τα έβαλε μαζί τους. Ο τρόπος ζωής τους βρισκόταν στην αντίπερα όχθη από το στίγμα… του ομοφυλόφιλου, της καταθλιπτικής, των εγκληματιών, των μη φυσιολογικών. Η Nan έτυχε να βιώσει το περιθώριο. Πυροδότησε το προσωπικό της τραύμα, μετατρέποντας το σε συλλογικό. Προσπάθησε να ξεφορτώσει στους θύτες το στίγμα με το οποίο έντυνε η κοινωνία τα θύματα. Ο James Baldwin έλεγε ότι «ο πόνος σου είναι ασήμαντος, εκτός κι αν μπορέσεις να τον χρησιμοποιήσεις για να συνδεθείς με τον πόνο των άλλων.» Και πως «μόνο έτσι μπορείς να απελευθερωθείς από τον δικό σου πόνο.»

Αυτά για το ντοκιμαντέρ «All the Beauty and the Bloodshed» σε σκηνοθεσία Laura Poitras. Για ματωμένες σκέψεις. Για ματωμένα χρήματα. Για ματωμενα σώματα. «Για την συμμόρφωση και την άρνηση», λέει η ίδια -η πρωταγωνίστρια. Την άρνηση του ετεροπροσδιορισμού & της ασυδοσίας των εξουσιαστών, προσθέτω εγώ. Την άρνηση της συμμόρφωσης.