Category Archives: cinema

video games: νικώντας το κακό

Πόσο τυχαίο είναι το σενάριο ενός παιχνιδιού; Πόσο ταυτίζεται με την απατηλή αφήγηση της επικαιρότητας και της ιστορίας από τους συμφεροντολόγους; Πόσο συμβάλει ένα παιχνίδι στην εδραίωση της ξενοφοβίας; Του ξένου και του αγνώστου που διαρκώς μας απειλεί. Πως ευνοεί την τακτική του “εξωτερικού” ή “εσωτερικού” εχθρού; Πως ένα παιχνίδι δικαιολογεί και νομιμοποιεί το βαναυσότερο εργαλείο των ελίτ; Τον πόλεμο. Μπορεί ένα παιχνίδι να κανονικοποιήσει την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής;

Η βιομηχανία των video-games, στην οποία ρέει χρήμα πολλαπλάσιο από ότι στου κινηματογράφου, υποκλίνεται.

Όταν μετέπειτα εμφανιστεί ο τάδε εκπρόσωπος των ελίτ (ή τσιράκι αυτών) και πει ότι ο Χ είναι ο “κακός” η επανεκκίνηση της εκπαίδευσης γίνεται αυτόματα: ορίστε ο… “τρομοκράτης” που απειλεί την ηρεμία της ανθρωπότητας. Ασχοληθείτε μ’ αυτόν.

The man with the answers

Σε σκηνοθεσία Στέλιου Καμίτση, είναι απλή μα καθόλου απλοϊκή. Ήσυχη μα τόσο δυνατή. Χαλαρή μα… έκλαψα. Η αλήθεια είναι πως απαντήσεις δεν έχει. Αυτές ψάχνει… στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στη Γερμανία, σε αγνώστους ανθρώπους, στην δυνατή μουσική ανάμεσα σε τρέχοντα αυτοκίνητα, στο άθλημα που τελειοποίησε…

Με ένα road trip στην εσωτερική Λεωφόρο. Πώς μας θολώνουν τα συναισθήματα, τα αναγκαία και ανθρώπινα αυτά χαρίσματα, τα ξαναμμένα από το παρελθόν που όσο και να θέλουμε δε μας παρατάει, αράζει σιωπηλό -τόσο όσο αυτή η ταινία- στοκάροντας μας όπως στοκαρουμε εμείς την ταινία -αν δεν εισαι αρσενικό μάλλον γνωρίζεις πόσο τρομακτικό είναι το stalking. Εξαιτίας τους ίσως πάρουμε λάθος δρόμο, ίσως λάβουμε αποφάσεις που μεταγενέστερα θα μετανιώσουμε… ίσως τρακάρουμε και παρατήσουμε την οδήγηση. Και μείνουμε για πάντα και εις το εξής αμετακίνητα, πεπεισμένα για την τελειότητα της αδιαλαξίας μας, αδιαφορόντας για το τι κρύβεται πίσω από λόφους, εκεί που δε βλέπουμε. Τι δυνατότητες υπάρχουν, τι επιλογές; Άπειρες και εις τα πάντα; Όχι. Πάντως οριζόμαστε από τις επιλογές που απορρίπτουμε και τις επιλογές που δημιουργήσαμε. Από τι ξεφύγαμε; Από ποια κακή εκδοχή του εαυτού μας δραπετεύσαμε; Πως πετάξαμε με τη σειρά μας από το αεροδρόμιο της απώλειας των αγαπημένων; Που προσγειωθήκαμε;

Γι’ αυτό ψάχνουμε όσο κι αν το αρνούμαστε έναν άνθρωπο ο οποίος θα βλέπει το δρόμο μας καθαρά. Και αν τον αφήσουμε για λίγο να οδηγήσει, υπό τον έλεγχο και τη συναίνεση μας φυσικά, ίσως να μας οδηγήσει σε νέους δρόμους που δεν είχαμε φανταστεί. Σε μέρη τόσο όμορφα που το comfort zone μας θα απέρριπτε να εξερευνήσει. Ένας άνθρωπος που μέχρι πριν μερικές μέρες ή έτη ήταν ανύπαρκτος για εμάς, μπορεί τώρα να δίνει νόημα στην ύπαρξη μας… όχι δε μιλάω για έρωτα ή τουλάχιστον όχι “μόνο” για αυτή την πτυχή της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, μιλάω για τη σταγόνα που θα ρίξει στον πολύχρονο καμβά μας και θα τον κάνει έργο τέχνης. Μιλάω για την ασφάλεια που θα μας δώσει και μόνο η εντύπωση της ευτυχίας. Ευτυχία είναι… η ασφάλεια, η απουσία φόβου και άγχους. Και αυτά τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, οι μέρες… γι’ αυτές τις σχισμές στην ρουτίνα της ανασφάλειας ζούμε.

Κι αν χαθεί αυτός ο άνθρωπος; Τότε γιατί δε περιμένεις τον επόμενο; Ανυπόμονη σταγόνα.

Οι σχέσεις οι ειλικρινής, όταν η ανάγκη για συντροφιά, για ξερατό όλων όσων αιώνες καταπίναμε, σπάει το γύψο της προκατάληψης. Αυτές οι σχέσεις είναι ζωτικές.

Η αόρατη εγκληματικότητα στα ελληνικά σύνορα

Η παρακάτω εργασία πραγματεύεται το ίδιο ζήτημα που απασχολεί το άνω ντοκιμαντέρ του “TRT World”. Έγινε για το μάθημα της Εγκληματολογίας με -τότε- διδάσκοντα τον Κ. Πανάγο.

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

 

Εισαγωγή

Τα καταγεγραμμένα μεγέθη

Η ανατομία του εγκλήματος

Το μεγαλύτερο έγκλημα του ελληνικού κράτους στον 21ο αιώνα

Επίλογος

 

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

«Pushbacks entail a variety of state measures aimed at forcing refugees and migrants out of their territory while obstructing access to applicable legal and procedural frameworks. In doing so, States circumvent safeguards governing international protection (including minors), detention or custody, expulsion, and the use of force.»[1]

Η παρούσα εργασία, φιλοδοξεί να αναδείξει μια μορφή κρατικού εγκλήματος η οποία εμφανίζεται στις αρχές του 21ου αιώνα. Η συστηματοποίηση της έλαβε χώρα τα τελευταία έτη στα νότια και ανατολικά ευρωπαϊκά σύνορα. Πρόκειται για τις λεγόμενες «επαναπροωθήσεις» (pushbacks) για τις οποίες χρησιμοποιούνται διάφοροι άλλοι όροι, όπως «άτυπη αναγκαστική επιστροφή (ΑΑΕ)» ή «παρεμπόδιση εισόδου» (πιο εύπεπτοι). Πρόκειται για ένα θέμα εσκεμμένα «θαμμένο». Ο διαρκώς εντεινόμενος έλεγχος του τύπου, έχει φροντίσει ώστε οι πολίτες να μη γίνονται δέκτες ειδήσεων που θίγουν την εικόνα της κυβέρνησης.[2]Είναι αναγκαίο να διευκρινιστεί ότι μία επαναπροώθηση μπορεί να εμπεριέχει σωρεία άλλων εγκλημάτων, αυτοτελώς ποινικοποιημένων. Σκοπός της εργασίας είναι να απαντήσει στα εξής ερωτήματα:

  • Ποια είναι η συχνότητα του; Μεμονωμένα περιστατικά ή οργανωμένο σύστημα;
  • Ποιες είναι οι πράξεις -αξιόποινες και μη- που το συγκροτούν;
  • Γιατί δεν υπάρχει λογοδοσία;

Για να γίνει κατανοητό το κλίμα της εποχής, αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με έρευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στα μέσα Νοέμβρη, το μεταναστευτικό τιτλοφορείται ως Νο1 πρόβλημα για τους Έλληνες (δείγμα χιλίων ατόμων)[3]. Η Συρία, την περίοδο εκείνη, βρισκόταν, για ακόμη μια φορά, στη δίνη του πολέμου και οι εκτοπισμένοι γρήγορα ξεπέρασαν το εκατομμύριο[4]. Η Τουρκία -άμεσα εμπλεκόμενη στην πολεμική σύρραξη- είχε ανακοινώσει λίγες μέρες νωρίτερα ότι θα επέτρεπε στους πρόσφυγες να διασχίσουν τα σύνορα προς την Ευρώπη[5]. Υπό τον τόνο της εκτάκτου καταστάσεως, η κυβέρνηση εκδίδει στις 2 Μαρτίου 2020 Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου[6] με την οποία βαφτίζει τους αιτούντες άσυλο ως «ασύμμετρη απειλή για την ασφάλεια της χώρας», αναστέλλει το δικαίωμα αίτησης ασύλου και δηλώνει επισήμως ότι θα εκτελεί ομαδικές απελάσεις! Ως αίτιο της παραγκώνισης του διεθνούς και εθνικού δικαίου[7] – η κυβέρνηση επικαλείται «αντικειμενική αδυναμία εξέτασης σε εύλογο χρόνο των αιτήσεων». Αλλά τα ως άνω δικαιώματα δεν υπάρχουν μέχρι οι αιτήσεις να φτάσουν συγκεκριμένο νούμερο και οι αντίστοιχες υποχρεώσεις του κράτους δεν υπάρχουν υπό την προϋπόθεση ότι οι αιτούντες άσυλο (asylum seekers) είναι ολιγάριθμοι. Ο συλλογισμός αυτός, τον οποίο επικαλούνταν η κυβέρνηση, έρχεται σε αντίκρουση με την ίδια την έννοια του προσφυγικού που διαμορφώθηκε, πρώτα απ’ όλα, για τα θύματα πολέμου.

Επ’ αφορμής αυτής της καταστάσεως εγκαινιάστηκε, λοιπόν, μια πολιτική που εξασφαλίζει ότι οι ζωντανές «απειλές της ασφάλειας και της γαλήνης» (δια στόματος Πρωθυπουργού ο οποίος διαλαλούσε, επίσης, ότι «το ζήτημα δεν είναι πλέον προσφυγικό αλλά μια ασύμμετρη απειλή στα σύνορα της Ελλάδας και της Ευρώπης»)  δε θα ασκούσαν το δικαίωμα τους στο άσυλο. [8] Οι επαναπροωθήσεις, βέβαια, πρωτοεμφανίστηκαν πολλά χρόνια πριν, όμως οι καταγγελίες αφορούσαν μόνο την περιοχή του Έβρου και η συχνότητα ήταν ελάχιστη συγκριτικά με σήμερα.[9]

 

 

ΤΑ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑ ΜΕΓΕΘΗ

Τα εγκλήματα αυτά, καθιερώθηκαν με ταχείς ρυθμούς ως de facto πολιτική της Ελλάδος (“de facto general policy”), όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε έκθεση του ΟΗΕ.[10] Σε 140.000 αριθμεί, στην παράγραφο 32, τους ανθρώπους που επαναπροωθήθηκαν από τις ελληνικές αρχές μόνο την περίοδο μεταξύ Απριλίου και Νοεμβρίου 2021! Ο ίδιος ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών κατέγραψε μετά διερεύνησης 540 περιστατικά τη διετία 2020-2021 τα οποία αντιστοιχούν σε 17 χιλιάδες θύματα, γυναικών και παιδιών μη εξαιρουμένων.[11]

Τρεις μήνες αργότερα, ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης, ζητάει με δελτίο τύπου διερεύνηση πάνω στις διαρκείς καταγγελίες για επαναπροωθήσεις[12] . Το ίδιο αίτημα εκφράζει και ο ΟΗΕ τονίζοντας την γιγαντιαία μείωση των επισήμων αφίξεων (3000 σε τρείς μήνες) -ούτε οι μετανάστες που εντοπίζονται στη στεριά δεν καταγράφονται πριν επαναπροωθηθούν-  σε σχέση με τα προηγούμενα έτη και την αντιστρόφως ανάλογη αύξηση των επαναπροωθήσεων η οποία λογικά αποτελεί αίτιο της μείωσης.[13] Την ίδια περίοδο η πλειοψηφία του ευρωκοινοβουλίου και η Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών (LIBE) απαιτεί τη λογοδοσία της Ελλάδας ενώ ο ΔΟΜ υπολογίζει ότι «42 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν τα ελληνικά σύνορα» το πρώτο μισό του 2020.[14] Η κυβέρνηση ξεμπέρδεψε με τις καταγγελίες χαρακτηρίζοντας τες ως “fake news” των διακινητών[15] και ως προϊόν επιβουλής των πολιτικών της αντιπάλων. Στις ανωτέρω επεμβάσεις -και όχι μόνο- αναφέρεται και η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) σε δήλωση της τον Ιούλιο.[16]

Η Aegean Boat Report στις ετήσιες εκθέσεις[17] της, αριθμεί τα θύματα του ελληνικού λιμενικού στο Αιγαίο από τον Ιανουάριο του 2020 σε 77,5 χιλιάδες, χρονικό σημείο το οποίο μνημονεύει ρητώς ως εναρκτήριο της κατακόρυφης αύξησης των εγκλημάτων αυτών: 9.741 θύματα το 2020, 15.803 το 2021, 26.133 το 2022, 25.855 το 2023. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι η εν λόγω ΜΚΟ δεν παρουσιάζει ξεχωριστά στατιστικά για επαναπροωθήσεις στις προηγούμενες εκθέσεις της (2018, 2019). Ακόμα, μέσα στις 17 «ημέρες ζωής» του νέου έτους έχουν καταγραφεί από την ίδια 63 επαναπροωθήσεις με 2095 θύματα![18]Νέα χρόνια, ίδια καθημερινότητα. Η Aegean Boat Report σημειώνει το ξυλοκόπημα και την εξευτελιστική μεταχείριση που προηγείται της εγκατάλειψης σε αυτοσχέδιες λέμβους στη μέση της θάλασσας. Με γρήγορα μαθηματικά, οι λιμενικοί αρνούνται σωρεία δικαιωμάτων σε πάνω από 100 ανθρώπους τη μέρα!

Η ραγδαία αύξηση των επαναπροωθήσεων το 2021 βρίσκεται σε συνάρτηση με την μείωση των -καταγεγραμμένων από την Ελληνική Αστυνομία- αφίξεων: μείωση κατά 76% σε σύγκριση με το 2020 (βλ. γράφημα ΟΗΕ).

Η Forensic Architecture παρουσιάζει στην ενημερωμένη της Πλατφόρμα[19] αποδεικτικό υλικό για χιλιάδες pushbacks στα θαλάσσια σύνορα με 55.445 καταγεγραμμένα θύματα μέσα σε 3 έτη, από τον υποτιθέμενο «υβριδικό πόλεμο» της Τουρκίας στον Έβρο έως το Μάρτιο του 2023. Εκτός αυτών, έχει τεκμηριωμένες πληροφορίες για 41 θανάτους/αγνοούμενους που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια των επαναπροωθήσεων.

Σε έκθεση του, το Border Violence Monitoring Network[20] καταγράφει την αύξηση των αιτήσεων ασφαλιστικών μέτρων στο ΕΔΔΑ, με τις οποίες οι μετανάστες ζητούν να εκδοθεί διαταγή έρευνας και διάσωσης & έπειτα πρόσβαση στις διαδικασίες ασύλου. Είναι ευρέως γνωστή, πλέον, η ελληνική τακτική και στο εξωτερικό -ή μάλλον κυρίως στο εξωτερικό- οπότε οι μετανάστες προσέρχονται με αυτό το προληπτικό «όπλο» ελπίζοντας να γλυτώσουν τα καθιερωμένα pushbacks. Δυστυχώς, ούτε οι διαταγές του ΕΔΔΑ φαίνεται να συγκινούν τις ελληνικές αρχές. Από τον Μάρτη του 2022 εκδόθηκαν 13 διαταγές που φιλοδοξούσαν να προστατέψουν 470 άτομα. Μόνο οι 4 έγιναν σεβαστές από την ελληνική πολιτεία! Το πρώτο μισό του 2022, μάλιστα, οι σχετικές προσφυγές στο ΕΔΔΑ -πολλές εξ αυτών προληπτικές- πλησίαζαν τις χίλιες![21] Να σημειωθεί εδώ ότι “Σε υπόθεση κατά του ελληνικού κράτους που εκδικάζεται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες έχει καταθέσει στοιχεία για 311 περιστατικά κατά τα οποία επαναπροωθήθηκαν μέσω Έβρου στην Τουρκία «τουλάχιστον 6.680 άνθρωποι».[22]

Η ίδια η BVMN έχει καταγράψει περίπου 10.800 θύματα pushback στην περιοχή του Έβρου από το καλοκαίρι του 2019 μέχρι τη δημοσίευση της έκθεσης (1/7/2022). Ο αριθμός των νεκρών στο επικίνδυνο αυτό ποτάμι είναι αδύνατο να εξακριβωθεί, πάντως ο Π. Παυλίδης, ιατρός στο Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, έκανε λόγο για 23 πτώματα μόλις στους δυο πρώτους μήνες του 2021.[23] Πρόκειται για τερατώδες νούμερο αν αναλογιστεί κανείς ότι σε 17 έτη (από το 2000) το νούμερο αντιστοιχούσε σε 352 ανθρώπους[24]. Ο ίδιος γιατρός πληροφορεί ότι ο Έβρος πρωτοστατεί στον αριθμό θαμμένων αταυτοποίητων μεταναστών με το 70% των θανάτων να αποδίδονται σε πνιγμό.

As pushbacks in the Evros region have become more systematised, violent and life-threatening, access to asylum on the mainland has become virtually impossible.[25]

Σε έρευνα του Spiegel[26] δημοσιευθείσα τον Οκτώβρη του 2021, αποτυπώνεται, για ακόμη μια φορά, αυτό που η κυβέρνηση αρνείται: Βασανισμοί και πέταμα στη θάλασσα με μια σχεδία -αγορασμένη από τον Ευρωπαίο φορολογούμενο σε τιμή ευκαιρίας: 1569 ευρώ ανά pushback.

Πρώην υψηλόβαθμος αξιωματούχος του Λιμενικού Σώματος επιβεβαιώνει τις εγκληματικές πρακτικές του σώματος στο οποίο υπηρετούσε, αποκαλύπτοντας ότι εσκεμμένα δεν τηρείται κανένα αρχείο για αυτές. Οι διαταγές οι οποίες ξεκινάνε από το Μαξίμου, από τους προϊσταμένους, δηλαδή, των φυσικών αυτουργών είναι αποκλειστικά προφορικές.

The units he’s talking about are called MYA and KEA, the coast guard’s elite. The officers wear balaclavas so that nobody can recognize them. Normally they deal with drug dealers, but now they are also pushing refugees back into the sea. “Orders are always oral in these operations,” Alexiou says, so there is no paper trail and plausible deniability can be maintained. “The instructions come from way up top, from politicians. These are criminal acts.” Two additional coast guard officers, one of whom is on active duty, have corroborated Alexiou’s claims. And they, too, believe the special units are responsible for the pushbacks. “The order is: Nobody gets through (…)”

Σωρεία αποδεικτικού υλικού μπορεί να βρεθεί και στο ανά έτος ανανεωμένο “Black Book of Pushbacks”, έργο 16 τουλάχιστον εν συνεργασία οργανώσεων, στο οποίο καταγράφονται αναλυτικά οι βιαιότητες στα σύνορα της Ευρώπης. [27]

Την άνοιξη του 2022, μια μέρα μετά την δημοσιοποίηση έρευνας διεθνών μέσων[28] [29] η οποία στηλιτεύει (όχι για πρώτη φορά[30]) την εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής σε 222 ελληνικές επαναπροωθήσεις με τον αριθμό των θυμάτων να εκτιμάται σε πάνω από 8.000, ο επικεφαλής της παραιτήθηκε από το αξίωμα το οποίο κατείχε από το 2015 δηλώνοντας: «Επιστρέφω την εντολή μου στο Διοικητικό Συμβούλιο καθώς φαίνεται ότι η αποστολή της Frontex με βάση την οποία εκλέχτηκα και με βάση την οποία ανανεώθηκε η θητεία μου τον Ιούνιο του 2019 έχει αλλάξει σιωπηλά αλλά αποτελεσματικά».[31] Η ιδιαιτερότητα αυτής της έρευνας βρίσκεται στο γεγονός ότι αξιοποίησε, εκτός από οπτικοακουστικό υλικό, μεταξύ άλλων και την ίδια τη βάση δεδομένων της FRONTEX ονόματι “JORA” στην οποία τα εγκλήματα καταχωρούνταν με τον παραπλανητικό όρο «παρεμποδίσεις αναχώρησης». Τα αντίστοιχα πορίσματα της -απόρρητης τότε- έκθεσης της OLAF επί του θέματος αποτέλεσαν αντικείμενο των τεταμένων συζητήσεων πριν την παραίτηση του F. Leggeri, με το ελληνικό κράτος να τον υπερασπίζεται. «Officials from more moderate countries like Sweden berated the agency chief, while representatives from more hardline countries like Hungary, Poland and Greece defended his record», σημειώνει το Politico[32].

Η έκθεση-κόλαφος της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Καταπολέμησης της Απάτης (OLAF) [33]  παρέμενε μακριά από τα μάτια των Ευρωπαίων (στο όνομα των οποίων διαπράττονται αυτά) μέχρι τις 28 Ιούνιου, οπότε διεθνή μέσα φρόντισαν για τη διαρροή των κρίσιμων πληροφοριών[34]. Τον Οκτώβρη του 2022, αντίκρισαν το φως της δημοσιότητας και οι 200 σελίδες της, ξεσκεπάζοντας τελειωτικά το εγκληματικό καθεστώς και γελοιοποιώντας τις δηλώσεις των απατεώνων του Μαξίμου περί “fake news” διασπειρόμενα από διακινητές. [35]

Ο αξιωματούχος Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Frontex πρότεινε μετά το ναυάγιο στην Πύλο (Ιούνιος 2023) την αναστολή της δραστηριότητας της Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής στην Ελλάδα όσο παραβιάζεται το διεθνές και κοινοτικό δίκαιο[36]. Το ενδεχόμενο να συμβεί αυτό επιβεβαίωσαν και οι New York Times λίγες μέρες αργότερα[37].

Στις 7 Φεβρουαρίου 2023, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο ψήφισμα[38] για την ολίσθηση του κράτους δικαίου και της ελευθεροτυπίας στην Ελλάδα, ενέταξε, ασφαλώς, και τις επαπροωθήσεις. Το καθεστώς στη χώρα μας μοιάζει όλο και πιο αυταρχικό, και επάξια πλέον στέκεται δίπλα στο μαύρο πρόβατο της ΕΕ, την Ουγγαρία.

Παραδόξως, παράλληλα με την άρνηση της ύπαρξης επιχειρήσεων pushback, ο Υπουργός Μετανάστευσης δήλωνε σε συνέντευξη: «Η Ελληνική Αστυνομία ανακοίνωσε ότι το 2022 απέτρεψε 260.000 άτομα από τον να μπουν στον Έβρο. Το γεγονός πως πέρασε ο 1 στους 100  και περνάνε αυτή τη στιγμή 80% λιγότεροι από ότι πέρασαν το 2019 και 99% λιγότεροι από ότι πέρασαν το 2015, δείχνει ότι η χώρα μας πλέον δεν έχει μεταναστευτικό πρόβλημα. Να το πω απλά; Στα νησιά μας έχουμε 4.000 διαμένοντες από 45.000, σε όλη τη χώρα. Στις δομές έχουμε 13.000 αντί 92.000 που είχαμε το 2019. Έχουμε 33 δομές αντί 121 που υπήρχαν».

 

 

Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Μπροστά στις αποκαλύψεις αυτού του νέου εγκληματικού καθεστώτος, η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), η οποία ιδρύθηκε κατόπιν ψηφίσματος[39] του ΟΗΕ, δημιουργεί τον Μηχανισμό Καταγραφής Περιστατικών Άτυπων Αναγκαστικών Επιστροφών. Στην δημοσιευθείσα έκθεση, βάσει πρωτογενών πηγών, τεκμηριώνει 50 περιστατικά με τουλάχιστον 2000 θύματα την περίοδο μεταξύ Απρίλη 2020 και Οκτώβρη 2022. Το μοτίβο το οποίο εντοπίζει είναι ίδιο με αυτό που καταγράφουν όλες οι εκθέσεις και έρευνες πάνω στο θέμα (όπως, ενδεικτικά, της Διεθνούς Αμνηστίας[40], του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες[41], των Γιατρών Χωρίς Σύνορα[42] και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες[43]) και αποτελείται από 3 βήματα: εντοπισμός, κράτηση (μπορεί να παραλειφθεί), απομάκρυνση. Τα θύματα δεν καταγράφονται πουθενά: επίσημα δεν υπάρχουν.[44]

Η άσκηση βίας, αν και δεν αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την πραγματοποίηση ενός περιστατικού ΑΑΕ, ωστόσο, παρατηρείται ότι διαπερνά οριζόντια όλα τα περιστατικά ως εργαλείο πειθαναγκασμού ή και εξαναγκασμού των φερόμενων θυμάτων μέσω των απειλών, της πρόκλησης σωματικού πόνου και της υποβολής σε απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση.[45]

Επιμέρους εγκλήματα που εμφανίζονται κατά την επαναπροώθηση:

  • Ανθρωποκτονία / έκθεση
  • Σωματική βία
  • Προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας
  • Λεκτική βία & Απειλή
  • Απαγωγή
  • Παράνομη κατακράτηση (φυλάκιση είτε ακινητοποίηση) από λίγη ώρα έως ημέρες μέχρι την απομάκρυνση
  • Πρόκληση ναυαγίου
  • Ληστεία ή και καταστροφή προσωπικών εγγράφων (77% των περιπτώσεων)
  • Ληστεία προσωπικών αντικειμένων ιδίως κινητά (93% των περιπτώσεων)
  • Καμία ενημέρωση για τα δικαιώματα των μεταναστών σε γλώσσα που κατανοούν
  • Εξευτελιστική μεταχείριση (ξεγύμνωμα, μη πρόσβαση σε τουαλέτα)
  • Αγνόηση ιατρικών αναγκών
  • Στέρηση φαγητού & νερού
  • Βασανιστήρια

Επιπλέον, παρατηρείται διαχωρισμός μελών της οικογένειας. Οι επαναπροωθήσεις παραβιάζουν εξ ορισμού το δικαίωμα στο άσυλο στον πυρήνα του οποίου εδράζει η αρχή της μη επαναπροώθησης. Η έκθεση του Μηχανισμού Καταγραφής επισημαίνει ότι οι χώρες προέλευσης των θυμάτων «περιλαμβάνονται στις χώρες, των οποίων οι πολίτες ή οι ανιθαγενείς συνήθως διαμένοντες, λαμβάνουν τα υψηλότερα ποσοστά θετικών αποφάσεων.» Άρα αν τους επιτρεπόταν να αιτηθούν, μάλλον θα αναγνωριζόταν η προσφυγική τους ιδιότητα. Αυτό το δεδομένο έχει σημασία, διότι οι υπερασπιστές των pushback ισχυρίζονται ότι αυτοί που διασχίζουν τα σύνορα παράτυπα δεν βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης, ότι δεν είναι «πραγματικοί πρόσφυγες».[46]

Υπάρχουν, ακόμη, περιπτώσεις ΑΑΕ των οποίων τα θύματα διέμεναν νόμιμα στην Ελλάδα αφότου είχαν καταγραφεί και αιτηθεί ασύλου. Πρόκειται για άτομα που απήχθησαν από κρατικά όργανα και μεταφέρθηκαν στο σημείο κράτησης (προστάδιο της απομάκρυνησης), μαζί με τα άτομα που εντοπίστηκαν πριν καταθέσουν αίτημα ασύλου. Μπορεί, ας πούμε, να απήχθησαν στην εργασία τους ή σε ένα περίπατο σε πάρκο, σε πλατείες ή σε μαγαζιά.

Η ασέβεια, φυσικά, δεν εξαιρεί ούτε τους αναγνωρισμένους -από τις ελληνικές αρχές- με τη βούλα της διεθνούς προστασίας πρόσφυγες οι οποίοι δύναται να έχουν, επίσης, τη μοίρα των προαναφερθέντων. Στην συγκεκριμένη έκθεση τα θύματα -παράνομης απέλασης σε αυτή την περίπτωση- κατάγονταν από τη Συρία και την Παλαιστίνη, χώρες κατεξοχήν εμπόλεμες με τους Παλαιστίνιους να ζουν, μάλιστα, υπό καθεστώς απαρτχάιντ (έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας)[47] [48] με αυτουργό το κράτος του Ισραήλ.

Το ρόλο του δράστη αναλαμβάνουν όργανα της αστυνομίας, του στρατού, του λιμενικού και άτομα με πολιτικά ρούχα που δύνανται να είναι είτε όργανα είτε πολίτες είτε μη πολίτες. Η εθνικότητα των δραστών δεν είναι ενιαία. Άλλα γνωρίσματα των επιχειρήσεων:

  • Συχνά κεκαλυμμένα τα χαρακτηριστικά των θυτών (fullface).
  • Κατοχή όπλων πχ πιστόλια, πολυβόλα, μαχαίρια, γκλοπ.
  • Συντονισμός/συνεργασία ένστολων με τους μη ένστολους.
  • Καμία διάκριση υπέρ ευάλωτων ατόμων (έγκυες, ηλικιωμένοι, παιδιά).
  • Εναλλαγή ή εμπλουτισμός των προσώπων της κάθε ομάδας από στάδιο σε στάδιο. Πιθανό να μην πραγματοποιούν και τα 3 βήματα (εντοπισμός, κράτηση, απομάκρυνση) τα ίδια άτομα.

 

Ιδιαίτερα στον Έβρο παρατηρείται συμμετοχή μη ελληνόφωνων οι οποίοι συνεργάζονται με είτε υπακούν στις ελληνικές αρχές. Ακολουθεί απόσπασμα από μαρτυρία θύματος στον Έβρο:

500 άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, έγκυες γυναίκες, χτυπημένοι άνθρωποι που έπρεπε να πάν στο νοσοκομείο. Από πολλές εθνικότητες, δεν θυμάμαι. Υπήρχαν 12 βάρκες κοντά στο ποτάμι. Κάθε μία έπαιρνε 15 άτομα και τα πήγαινε σε ένα νησάκι στη μέση του ποταμού και μετά ο οδηγός της βάρκας γυρνούσε στην ελληνική όχθη για να πάρει κι άλλους. Ήμασταν μόνο με τα εσώρουχά μας και χωρίς παπούτσια. Ήταν πάνω από 10 Έλληνες ένστολοι με μαύρες και στρατιωτικές στολές και όλοι οπλοφορούσαν. Έδιναν εντολές στους gangsters [sic], μια ομάδα πάνω από 10 Αράβων, Αφγανών και Κούρδων που φορούσαν κουκούλες. Αυτοί έπαιρναν εντολές από τους Έλληνες ένστολους και τους αποκαλούσαν commanders/captains [sic]. Είχαν μαζί τους μεγάλα μαχαίρια. Χτυπούσαν με αυτά τα μαχαίρια άλλους πρόσφυγες και τους είδα να χαράζουν το σήμα x σε κάποιους από αυτούς. Έπαιρναν και τα χρήματα από τους ανθρώπους. Η επιχείρηση απομάκρυνσης ξεκίνησε όταν έπεσε το σκοτάδι μεταξύ 8-9μμ. Είδα μια βάρκα να βυθίζεται. Όσοι μπορούσαν να κολυμπήσουν επιβίωσαν. 4 άτομα δεν τα κατάφεραν και είδα να ανασύρουν οι gangsters τα πτώματά τους από το ποτάμι.(…)

Είδα επίσης μια έγκυο γυναίκα, η οποία γέννησε εκείνη τη στιγμή. Έκλαιγε και την επαναπροώθησαν μαζί με το παιδί της στην τουρκική πλευρά. Άκουσα τούρκους στρατιώτες να της φωνάζουν να σταματήσει να κλαίει. Είδα αστυνομικούς να χτυπάνε ανθρώπους. Η κατάσταση ήταν πέρα από απάνθρωπη. Βρισκόμασταν σε ζώνη εκτός νόμου, τσάκισαν την αξιοπρέπειά μας εντελώς απάνθρωπα.

Ο εντοπισμός λαμβάνει χώρα είτε κοντά στο ποτάμι του Έβρου είτε στην ευρύτερη περιοχή είτε σε πόλεις/χωριά μέχρι και στη Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη κ.α. Όσο πιο κοντά στο ποτάμι τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να παρακαμφθεί το στάδιο κράτησης και η επαναπροώθηση να τελεστεί άμεσα. Οι χώροι κράτησης, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, δύναται να είναι είτε Αστυνομικό Τμήμα/Τμήμα Συνοριακής Φύλαξης είτε στρατιωτική δομή είτε άτυπη δομή (χωρίς διακριτικά αναγνώρισης, ένα απλό κτήριο). Κάποιοι μάρτυρες, πάντως, δε κατάφεραν να αναγνωρίσουν το χώρο όπου κρατούνταν. Ας μνημονευτεί εδώ ότι στις 10 Μαρτίου του 2020, οι New York Times, δημοσιεύουν έκθεση[49]  στην οποία αποκαλύπτεται μυστική τοποθεσία, ένα αχαρτογράφητο μπουντρούμι το οποίο «φιλοξενούσε» τους μετανάστες μέχρι την επαναπροώθηση τους. Από τον τίτλο κιόλας («We are like animals») γίνεται αντιληπτό ότι οι συνθήκες εκεί ήταν απάνθρωπες.

Το κάνουμε, όπως ακριβώς το κάνουν [άλλες χώρες]. Μόνο που αυτές δεν είναι τόσο εχθρικές [απέναντι στους αιτούντες άσυλο] όσο εμείς.[50]

Εδώ αξίζει να γίνει μνεία στην σε συνεργασία με την ισπανική εφημερίδα El Pais έρευνα[51]του Solomon (υπογεγραμμένη από τον δημοσιογράφο Σ. Μαλιχούδη, θύμα παρακολούθησης από την ΕΥΠ στην οποία προΐσταται ο Πρωθυπουργός[52]). Επιβεβαιώνοντας τη συστηματικότητα και το mondus operandi, εστιάζει στο κομμάτι των ληστειών του Έβρου: τα όργανα έχουν αφαιρέσει τουλάχιστον 2,2 – 2,8 εκατ. ευρώ σε μετρητά τα τελευταία έξι έτη. Αυτό προκύπτει από «συντηρητικούς υπολογισμούς, χωρίς να συνεκτιμάται η αξία των κινητών τηλεφώνων και άλλων πολύτιμων αντικειμένων (π.χ. δαχτυλίδια, βραχιόλια)».

«Υπάρχουν αστυνομικοί που θέλουν να υπηρετήσουν μόνο κατά μήκος του ποταμού», σχολιάζει. «Φανταστείτε πόσα μπορεί να κερδίσει μια ομάδα αστυνομικών εάν πάρει από 100 ή 200 ευρώ από 100 άτομα. Μπορούν να βγάλουν έναν ολόκληρο μισθό σε μία μόνο βάρδια.»

«Οι συνοριοφύλακες τις δίνουν στα παιδιά τους (εννοεί συσκευές κινητών). Εμφανίζονται στο σχολείο με καινούργια κινητά και λένε περήφανα ότι οι γονείς τους τα πήραν από τους “παράνομους μετανάστες”

Έκθεση της Παγκόσμιας Πρωτοβουλίας κατά του Διεθνικού Οργανωμένου Εγκλήματος του 2021 για τις βαλκανικές διόδους αναφέρει πως «σε αντίθεση με το 2015-2016, οι αιτούντες άσυλο και οι μετανάστες φαίνεται ότι τώρα είναι επιφυλακτικοί στο να μεταφέρουν μεγάλα ποσά σε μετρητά από φόβο μήπως τους ληστέψουν κλέφτες ή η αστυνομία».[53] 

 

Ιδιαίτερα στις επαναπροωθήσεις του Αιγαίου, το στάδιο της κράτησης συνήθως γίνεται σε εξωτερικό χώρο με ακινητοποίηση. Ακόμη, στις «νησιώτικες» επαναπροωθήσεις η εγκατάλειψη γίνεται με καταστροφή του σκάφους ή της μηχανής του, όταν οι αιτούντες άσυλο εντοπίζονται στη θάλασσα και ορισμένες φορές συνοδεύεται από ρυμούλκηση. Όταν, από την άλλη, ο εντοπισμός γίνεται στο νησί, τότε οι δράστες εγκαταλείπουν τα θύματα σε φουσκωτές βάρκες (χωρίς μηχανή) ή σωσίβιες σχεδίες. Η ολοκλήρωση της εγκληματικής αλληλουχίας βρίσκει τους αιτούντες άσυλο κοντά ή μέσα στα τουρκικά ύδατα. Η ελληνικές αρχές αφήνουν το κύμα να σπρώξει τη βάρκα/σχεδία/σκάφος προς την Ανατολή.

Χτυπούσαν τις γυναίκες που εγκυμονούσαν μπροστά στα μάτια μου (…) Όταν μας έβγαλαν τα ρούχα, μας είχαν ξαπλωμένους στο έδαφος. Ο σωματικός έλεγχος προχώρησε και στα γεννητικά μου όργανα, εγώ του ζητούσα να σταματήσει κλαίγοντας πολύ και εκείνος που μου έκανε τον έλεγχο που ισοδυναμούσε με βιασμό, γελούσε και με χτύπησε στο πίσω μέρος του σώματός μου. Οι μνήμες από τον βιασμό μου στο Καμερούν, αναβίωσαν. (…) Έκαναν σωματικό έλεγχο ακόμη και στα παιδιά.

 

Τα θύματα, σε ποσοστό 62% των εξετασθέντων, δεν κατέχουν απτά αποδεικτικά στοιχεία…

με συνηθέστερη αιτιολογία ότι υπέστησαν στέρηση προσωπικών αντικειμένων από τους φερόμενους θύτες, και άρα φωτογραφικό́ υλικό, ηχητικό ή βιντεοληπτικό υλικό, στίγματα κ.α. που πιθανά να είχαν αποτυπώσει δεν είναι πλέον στην κατοχή τους”.

Μία μειοψηφία των θυμάτων δήλωσε ότι δεν επιθυμεί να καταγγείλει τα εις βάρος του εγκλήματα “με συνηθέστερη αιτιολογία ότι φοβόντουσαν αντεκδίκηση από τους φερόμενους θύτες ή αντίκτυπο στο αίτημά τους για Διεθνή Προστασία ή φόβο επαναβίωσης τραυματικών γεγονότων”.[54]

Μια πολυπλεύρως τεκμηριωμένη έρευνα διεθνών μέσων[55] σπρώχνει στο φως τις λεπτομέρειες της εργαλειοποίησης αιτούντων άσυλο με όρους εκβιασμού -η Human Rights Watch, είχε, επίσης, ασχοληθεί με το θέμα σε έκθεση της[56]. Τα κρατικά όργανα προτάσσουν σε θύματα τους, πριν ολοκληρώσουν το «τελετουργικό» της επαναπροώθησης, το εξής δίλημμα: “Είτε (σε βάζουμε φυλακή ως διακινητή και μετά) σε πετάμε πίσω στην Τουρκία είτε θα δέρνεις και θα πετάς άλλους μετανάστες πίσω στην Τουρκία. Αν διαλέξεις το δεύτερο, θα σου δώσουμε μετά από 1-3 μήνες «υπηρεσίας», ένα χαρτί με οποίο μπορείτε να κινείστε νόμιμα στην Ελλάδα για 25 μέρες. Την ημέρα θα είσαι φυλακισμένος σε αστυνομικό τμήμα και τη νύχτα θα διαπράττεις τα εγκλήματα υπό τις εντολές μας.” Ένας άλλος τρόπος εξεύρεσης «εργατικών χεριών» είναι η συνεργασία με διακινητές, ώστε να προτείνουν οι τελευταίοι το «φαουστικό δίλλημα».

Σύμφωνα με μια από τις αστυνομικές πηγές, η ανάθεση της «βρόμικης δουλειάς» σε μετανάστες είναι εν γνώσει τόσο των επιτελών της αστυνομίας όσο και πολιτικών προσώπων, αν όχι στις επιχειρησιακές της λεπτομέρειες, τουλάχιστον στις γενικές γραμμές της. (Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως δηλώνουν οι αστυνομικοί, ο στρατός αρνήθηκε να συμμετάσχει στις επιχειρήσεις pushbacks). Η αστυνομική πηγή αναφέρει πως η ιδέα προτάθηκε προς τους πολιτικούς ως ένας τρόπος προστασίας των αξιωματικών από το να εκτίθενται οι ίδιοι στις επαναπροωθήσεις (…) Η έκταση του φαινομένου (επιχειρήσεις με τη συμμετοχή τριών τουλάχιστον αστυνομικών τμημάτων, διάρκειας τουλάχιστον δύο ετών, επαναπροωθήσεις χιλιάδων αιτούντων άσυλο αν ληφθεί υπόψη ότι κατά τις μαρτυρίες ορισμένες νύχτες τα pushbacks αφορούσαν πάνω από 100 άτομα) καθιστά αμφίβολη την έλλειψη γνώσης εκ μέρους των αστυνομικών επιτελών αλλά και των πολιτικών προϊσταμένων τους.

[57]

Έλληνες κάτοικοι της μεθορίου επιβεβαιώνουν την πρακτική ως «κοινό μυστικό», καθώς έρχονται καθημερινά σε επαφή με τους «σκλάβους.

Η έρευνα αποδεικνύει τη συνεργασία κρατικών οργάνων αφενός με διακινητές, αφετέρου με λαθρεμπόρους ανθρώπων. Σημειώνεται ότι οι «σκλάβοι» ξυλοφορτώνονταν από τα όργανα και έπρεπε να μεταχειρίζονται και οι ίδιοι βία ενάντια στους αιτούντες άσυλο που κατέφθαναν. Στην «αρμοδιότητα» τους εντασσόταν ιδίως το ξεγύμνωμα των τελευταίων, η αφαίρεση των αντικειμένων τους (χρήματα, κινητά) και το πέρασμα τους στην απέναντι όχθη με μικρές βάρκες.

Συχνά το επόμενο πρωινό ο Σαμπέρ έπλενε τις βάρκες που είχαν λεκέδες από το αίμα της προηγούμενης νύχτας.

 

 

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ

Το «ναυάγιο στην Πύλο», στις 14 Ιουνίου 2023, με πάνω από 600 νεκρούς αιτούντες άσυλο, το οποίο γέμισε πρωτοσέλιδα διεθνώς, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, η ακραιότερη των πιθανών εκβάσεων ενός pushback. Ήδη από τα πρώτα γνωστά δεδομένα μπορούσε κανείς να συμπεράνει πως το ελληνικό λιμενικό «Είτε τους άφησε να πνιγούν είτε τους έπνιξε»[58]. Πολλές δημοσιογραφικές -όχι δικαστικές- έρευνες, (ανάμεσα τους και η βραβευμένη[59] από το Ευρωκοινοβούλιο έρευνα των Solomon, Forensis, Guardian και ARD) [60] αργότερα, η υπόθεση μπορεί να συνοψισθεί στον τίτλο της έρευνας των Reporters United, Lighthouse Reports, Der Spiegel, SIRAJ, El Pais, Monitor, The Times «Απ΄τη βύθιση στη συγκάλυψη»[61]. Αναλυτικότερα, η αλληλουχία γεγονότων που σκιαγραφούνται από τα στοιχεία είναι η εξής:

  • Το αλιευτικό εισήλθε στην ελληνική Ζώνη Έρευνας και Διάσωσης (SAR).
  • Το ελληνικό λιμενικό δεν δέχτηκε τα απανωτά αιτήματα συνδρομής της FRONTEX.
  • Το ελληνικό λιμενικό ρυμούλκησε κατ’ επανάληψιν το αλιευτικό με αποτέλεσμα την ανατροπή και, κατ’ επακόλουθο, βύθιση του.
  • Το ελληνικό λιμενικό απομακρύνθηκε από το σημείο δημιουργώντας κύματα.
  • Το ελληνικό λιμενικό ξεκίνησε τη διάσωση 30 λεπτά μετά τη βύθιση.
  • Το ελληνικό λιμενικό αφαίρεσε τα κινητά των επιζώντων στα οποία υπάρχει οπτικό υλικό από το συμβάν.
  • Καθ’ όλη τη διάρκεια του εγκλήματος, οι κάμερες με τις οποίες το λιμενικό υποχρεούται να καταγράφει όλες τις επιχειρήσεις του, ήταν κλειστές.

Η δικαιοσύνη κατάσχεσε τα κινητά των λιμενικών 119 μέρες μετά το έγκλημα[62], δηλαδή 4 μήνες αργότερα. Στις 31 Ιανουαρίου 2024, η δημοσιογράφος Eleonora Vasques δημοσιοποιεί την σχετική έκθεση της Frontex[63] η οποία επιβεβαιώνει αρκετές από τις κατηγορίες που αποδίδονται στο λιμενικό. Η κακουργηματική δίωξη επιζώντων θυμάτων του συγκεκριμένου ναυαγίου με την κατηγορία της διακίνησης, δεν ξαφνιάζει όσους έχουν εξοικειωθεί με την απαράδεκτη αυτή τακτική των αρχών, ιδίως στα νησιά.

Χαρακτηριστική είναι η ομοιότητα της κρατικής δράσης και επιχειρηματολογίας συγκριτικά με αυτή στη διάσημη υπόθεση του Φαρμακονησίου[64] όπου 11 αιτούντες άσυλο σκοτώθηκαν. Η τελευταία αφορά μια επιχείρηση επαναπροώθησης το έτος 2014 επί της οποίας το ελληνικό κράτος καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή και για εξευτελιστική μεταχείριση (2 και 3 ΕΣΔΑ) των αιτούντων άσυλο.[65] Μνεία έγινε στην ανεπαρκή διερεύνηση και παράλειψη απόδοσης ευθυνών, ή αλλιώς -εις την λαϊκήν- για το «κουκούλωμα» του εγκλήματος. Η ελάχιστη αυτή δικαίωση ήρθε 8 χρόνια μετά[66] από ένα όργανο πραγματικά ανεξάρτητο από το ελληνικό κράτος, ανεξάρτητο από τον θύτη δηλαδή.

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Παρά τον καταιγισμό αποδείξεων από διεθνή, εγχώρια μέσα και οργανισμούς (μέρος μόνο των οποίων παρουσιάστηκαν) ο Πρωθυπουργός δήλωνε για πολλοστή φορά σε συνέντευξη: «We don’t do pushbacks […] I have seen the allegations and I can tell you we have not been able to substantiate a single incident». [67] Προεκλογικά, ω του θαύματος, όμως, προσπαθώντας να ερεθίσει τους ξενοφοβικούς ψηφοφόρους, προέβη σε έμμεση ομολογία της εγκληματικής του πολιτικής:

“ Ήταν και αυτός ο φράχτης -ο οποίος κατασκευάστηκε σε χρόνο ρεκόρ- μαζί και με το υφιστάμενο τμήμα το οποίο υπάρχει ήδη στο βόρειο Έβρο, ένας από τους λόγους που καταφέραμε τα τελευταία χρόνια να αποτρέψουμε σε παραπάνω από 250.000 -επαναλαμβάνω, παραπάνω από 250.000- παράνομους μετανάστες να εισέλθουν στο ελληνικό έδαφος.

Γιατί στα θαλάσσια σύνορα αυτές οι αποτροπές έχουν ουσιαστικά δεκαπλασιαστεί, εκθέτοντας κάποιους οι οποίοι κάποτε δεν ξεχώριζαν καν τα σύνορα στη θάλασσα[68].”

Επειδή οι συντηρητικοί κύκλοι εξοργίζονται με την εγκληματικότητα την οποία αποδίδουν στους «λάθρο» (όπως αποκαλούν τους αιτούντες άσυλο[69]) απαιτείται μια αναφορά…

Εν προκειμένω, στα περιστατικά́ ΑΑΕ που έχει καταγράψει ο Μηχανισμός Καταγραφής τα φερόμενα θύματα περιγράφουν πράξεις που συνδέονται με εξαιρετικά σοβαρές παραβιάσεις της απαγόρευσης της απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης (Άρθρο 3 ΕΣΔΑ), καθώς και του δικαιώματος στην προσωπική ελευθερία (Άρθρο 5 ΕΣΔΑ) και δύνανται να αποτελούν πράξεις που, κατά το ελληνικό Δίκαιο, είναι ποινικά κολάσιμες, όπως απειλή (Άρθρο 333 ΠΚ), παράνομη βία (Άρθρο 330 ΠΚ), προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (Άρθρο 137Α §4 ΠΚ), αρπαγή (Άρθρο 322 §1 ΠΚ), αναγκαστική εξαφάνιση (Άρθρο 322 §2 ΠΚ), έκθεση σε κίνδυνο (306 ΠΚ), παράλειψη προσφοράς βοήθειας (307 ΠΚ), πρόκληση ναυαγίου (277 ΠΚ), σωματικές βλάβες (308 ΠΚ έως 312 ΠΚ, και 314 ΠΚ), ανθρωποκτονία (302 ή 299 ΠΚ).

(…) εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας, όπως, ανάλογα με τις περιστάσεις, κλοπή (Άρθρο 372 ΠΚ), φθορά ξένης ιδιοκτησίας (381 ΠΚ), ληστεία (Άρθρο 380 ΠΚ). [70]

Αν όπως προαναφέρθηκε τα ημερήσια θύματα στο Αιγαίο ανέρχονταν το 2023 σε εκατό (100) και εάν κάθε αιτών άσυλο είναι παθών -στην καλύτερη των περιπτώσεων- 6 εγκλημάτων τότε το ελληνικό λιμενικό διαπράττει 600 εγκλήματα σε καθημερινή βάση. Αυτό σημαίνει ότι μέσα σε ένα έτος, έχουν συντελεστεί πάνω από 219.000 κρατικά εγκλήματα, χωρίς να συνυπολογίζονται τα εγκλήματα στον Έβρο! Το πραγματικό νούμερο, φυσικά, είναι μακράν μεγαλύτερο, δεδομένου ότι η πλειονότητα των περιστατικών δεν καταγράφεται πουθενά (σκοτεινός αριθμός εγκληματικότητας). Σύμφωνα με τα επίσημα καταχωρημένα στην ετήσια αστυνομική επετηρίδα στατιστικά[71], το 2022 υπήρξαν 9.502 εγκλήματα κατά σωματικής ακεραιότητας, 13.206 κατά της προσωπικής ελευθερίας, 16.119 κατά της τιμής, 104.472 κατά της ιδιοκτησίας και 12.113 κατά της περιουσίας. Συνολικά τελέστηκαν 155.412 τέτοια εγκλήματα ( που εμπεριέχονται και στις επαναπροωθήσεις) σε όλη την ελληνική επικράτεια. Ποιος είναι ο εγκληματίας τελικά;

Αν όσα παρουσιάστηκαν σας μοιάζουν τρομακτικά, σκεφτείτε ότι -αν επιζήσουν την πρώτη- πολλοί αιτούντες άσυλο περνάνε από αυτή την κόλαση πολλές φορές. Θυμάμαι, σε μια εκδήλωση, μια γυναίκα να λέει με πόνο το νούμερο 15. Δεκαπέντε φορές προσπάθησε να περάσει τα ελληνικά σύνορα. Οι κυβερνώντες και οι ξενόφοβοι υπήκοοι τους πασχίζουν να εξαλείψουν την επιθυμία των κατατρεγμένων για μια καλύτερη ζωή, μια ζωή στην οποία ευελπιστούν διασχίζοντας την κοινωνική κατασκευή που η ανθρώπινη φαντασία δημιούργησε και ονόμασε σύνορα. Παραβλέπουν ή αδιαφορούν για το γεγονός ότι το ανθρώπινο ένστικτο της επιβίωσης δεν εξαλείφεται. Και ότι η ανάγκη δεν ενδιαφέρεται για την επιθυμία.

«Όταν κατάσχεις τα τηλέφωνά τους, εξαλείφεις κάθε απόδειξη πως βρέθηκαν εκεί. Όταν κατάσχεις τα χρήματά τους, κάνεις τη ζωή τους πιο δύσκολη. Όταν τους αφήνεις γυμνούς, μια άλλη τάση που βρίσκεται σε έξαρση, τους ταπεινώνεις και τους αποθαρρύνεις», σχολιάζει ανώτερη ερευνήτρια του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ελλάδα.

«Αποτελεί μέρος μιας στρατηγικής για να τους αποτρέψεις από το να προσπαθήσουν [να περάσουν] ξανά».[72]

Το κακόβουλο οργανωμένο σχέδιο «πειθούς» προβλέπει ότι όποιος προσπαθήσει να έρθει, θα διαβεί την κόλαση και δεν θα τα καταφέρει. Όποιος τα καταφέρει θα καταδικαστεί συνοπτικά με «στημένο κατηγορητήριο» ως διακινητής[73] και θα διαβεί την κόλαση στη φυλακή. Η δεύτερη πολυπληθέστερη κατηγορία κρατουμένων είναι οι κατάδικοι/υπόδικοι για διακίνηση[74] -μόλις 285 λιγότεροι από τους κρατούμενους για ναρκωτικά (6/10/2022)! Όποιος δεν καταδικαστεί θα φυλακιστεί σε χώρους όμοιους με φυλακές[75] [76] όπου βασικά δικαιώματα του Σωφρονιστικού Κώδικα, όπως το δικαίωμα στη σίτιση και πόση νερού[77] [78], ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Όποιος περάσει ή διαφύγει τις άνω δοκιμασίες και διαμένει νόμιμα είτε παράνομα στη χώρα, θυματοποιείται εκ νέου στην νόμιμη είτε παράνομη εργασία του[79] [80] και στον δρόμο[81] [82] με τις αιματηρές επιθέσεις να καταλήγουν μέχρι και σε δολοφονίες.[83]

Είναι χρέος όλων μας να εξασφαλίσουμε ότι ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν θα εξαρτάται από το χρώμα του δέρματος ή τις συντεταγμένες της γέννησης. Ο άνισος πόλεμος του κράτους και των ρατσιστών κατά ακτιβιστών και οργανώσεων υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων[84] [85] υποδεικνύει ότι η δραστηριοποίηση αξίζει, ότι απειλεί το σύστημα της απανθρωπιάς. Τα ξεβρασμένα στις τουριστικές μας παραλίες παιδικά πτώματα[86] θυμίζουν, όσο κι αν κλείνουμε τα μάτια, την ευθύνη μας.

[1] https://www.ecchr.eu/en/glossary/push-back/

[2] https://rsf.org/en/country/greece

[3] https://www.lawspot.gr/nomika-nea/ereyna-metanasteytiko-simantikotero-provlima-gia-toys-ellines-molis-31-ehei-thetiki

[4] https://thepressproject.gr/synechizete-i-ematochysia-amachon-sti-syriaki-eparchia-intlib/

[5] https://www.reuters.com/article/us-syria-security/turkey-says-it-will-let-refugees-into-europe-after-its-troops-killed-in-syria-idUSKCN20L0GQ/

[6] https://migration.gov.gr/wp-content/uploads/2020/05/pnp-anastolh-ths-ypovolis-aithseon-asylou.pdf

[7] https://fra.europa.eu/el/eu-charter/article/18-dikaioma-asyloy?page=1

[8] https://thepressproject.gr/asymmetri-apili-charaktirizi-o-mitsotakis-to-prosfygiko-i-ee-sfyrizi-adiafora/

[9] https://www.nchr.gr/images/pdf/nea_epikairothta/Anakoinosi_EEDA_Epanaprowthiseis.pdf

[10] https://www.docdroid.net/3rCFbo1/ekethesi-oie-ellada-push-backs-pdf#page=7

[11] https://www.unhcr.org/news/news-releases/news-comment-unhcr-warns-increasing-violence-and-human-rights-violations

[12] https://www.iom.int/news/iom-alarmed-over-reports-pushbacks-greece-eu-border-turkey

[13] https://www.unhcr.org/news/briefing-notes/unhcr-calls-greece-investigate-pushbacks-sea-and-land-borders-turkey

[14] https://www.europarl.europa.eu/news/el/press-room/20200703IPR82627/ereuna-gia-paranomes-epanaproothiseis-sta-ellinika-sunora-zitoun-eurovouleutes

[15] https://euobserver.com/migration/151392

[16]https://www.nchr.gr/images/pdf/apofaseis/prosfuges_metanastes/Dilosi%20EEDA_Anaferomenes%20praktikes%20epanaproothiseon.pdf

[17] https://aegeanboatreport.com/annual-reports/

[18] https://www.efsyn.gr/ellada/dikaiomata/419019_kataggelies-gia-epanaproothisi-akoma-kai-palaistinion-sto-aigaio

[19] https://forensic-architecture.org/investigation/drift-backs-in-the-aegean-sea

[20] https://borderviolence.eu/reports/20548-2/

[21] https://www.dikastiko.gr/eidhsh/eyropaiko-dikastirio-2022-pano-apo-1-000-aitimata-prosfygon-metanaston-gia-asfalistika-metra-kata-ellados-katadiki-tis-toyrkias-gia-epanaproothisi-syrioy/

[22] https://wearesolomon.com/el/mag/format-el/erevnes/epanaproothisis-ston-evro-i-megali-listia/

[23] https://newsinteractives.cbc.ca/longform/evros-river-greece-crossing-asylum-seekers/

[24] https://reliefweb.int/report/greece/tragedy-evros-perilous-river-crossing-greece

[25] https://borderviolence.eu/app/uploads/BVMN-Islets-Interim-Measures-and-Illegal-Pushbacks-Greece-2022.pdf

[26] https://www.spiegel.de/international/europe/greece-and-croatia-the-shadow-army-that-beats-up-refugees-at-the-eu-border-a-a4409e54-2986-4f9d-934f-02efcebd89a7

[27] https://left.eu/issues/publications/black-book-of-pushbacks-2022/

[28] https://www.lemonde.fr/en/international/article/2022/04/30/frontex-the-european-border-control-agency-has-been-masking-illegal-returns-of-migrants-in-the-aegean-sea_5982031_4.html

[29] https://www.spiegel.de/international/europe/frontex-involved-in-illegal-pushbacks-of-hundreds-of-refugees-a-9fe90845-efb1-4d91-a231-48efcafa53a0

[30] https://www.spiegel.de/international/europe/eu-border-agency-frontex-complicit-in-greek-refugee-pushback-campaign-a-4b6cba29-35a3-4d8c-a49f-a12daad450d7

[31] https://www.theguardian.com/world/2022/apr/29/head-of-eu-border-agency-frontex-resigns-amid-criticisms-fabrice-leggeri

[32] https://www.politico.eu/article/eu-border-agency-fabrice-leggeri-resigns-watchdog-probe-findings-released-misconduct/

[33] https://www.spiegel.de/international/europe/why-der-spiegel-is-publishing-the-eu-investigative-report-on-pushbacks-a-5218398a-5c1e-414e-a477-b26515353fce?fbclid=IwAR10luBYFCPYc2rLqFfd7-VI33j24xkuxgcuVFlcJGvuEgalr12OmiBx-9w

[34] https://www.lemonde.fr/en/international/article/2022/07/28/eu-investigators-find-frontex-turned-blind-eye-to-greece-migrant-pushbacks_5991760_4.html

[35] https://euobserver.com/migration/151392

[36] https://www.efsyn.gr/ellada/dikaiomata/395088_metra-kata-tis-elladas-syzita-i-frontex-meta-nayagio-stin-pylo

[37]https://www.nytimes.com/2023/06/27/world/europe/greecemigrantseu.html?unlocked_article_code=EM1tbZ2pzB6Q0bo3Ueg0n8DM6gGceWHOncxUX1Ps4Y_KBPLMqSccFzpGJf3hGV3V_MlxzST8tcQ1tPpZJtMeWcxugQcMDDW9mvXC8goYE3x9Ib0cRUxHhQMlbQmG_v1azV_Y2200zW9JMGGOWF4_slDV777QH0jxCmbG0G475sCCFqGAwgZrB7mpP7fcK_UyPc6qlTNNzfZbvMHLjEpAb_5xdQb5hkuRLn9cQnQHWDtJOAkOTrYgjAtx-nH8fKA-yeLeiAu11MQQiVsBvcjyV2J_8d2tneqGERjx1S2Orbmmbfc-qbMBc4OkrqEYGsmTb4Co6uQdKWzunMfNMMTG6U&smid=wa-share

[38] https://www.europarl.europa.eu/doceo/document/TA-9-2024-0069_EL.pdf?fbclid=IwAR1W0d0gJ6L7gJ_9-H2OWmyzro7ss1_LsuqnqyEww1tV9CWuL1h-cuZoao8

[39] https://www.ohchr.org/en/instruments-mechanisms/instruments/principles-relating-status-national-institutions-paris

[40] https://www.amnesty.gr/news/ektheseis/article/24627/ellada-psemata-kai-epanaproothiseis-prosfyges-kai-metanastesries-akomi

[41] https://www.gcr.gr/el/news/press-releases-announcements/item/2111-new-gcr-report-reveals-violence-against-refugees-at-the-greek-turkish-borders-and-criminalization-of-legal-aid-organizations

[42] https://msf.gr/publications/se-koini-thea-anthropino-kostos-ton-metanasteytikon-politikon-kai-ton-viaion-0

[43] https://asylumineurope.org/reports/country/greece/asylum-procedure/access-procedure-and-registration/access-territory-and-push-backs/#_ftn8

[44] Σελ. 19, Έκθεση Μηχανισμού Καταγραφής ΑΑΕ 2023

[45] Σελ 20, Έκθεση Μηχανισμού Καταγραφής ΑΑΕ 2023

[46] https://thepressproject.gr/mitarakis-oi-prosfyges-apo-tin-oukrania-einai-pragmatikoi-prosfyges/

[47] https://www.amnesty.gr/news/press/article/24938/aparthaint-toy-israil-enantion-ton-palaistinion-ena-vanayso-systima

[48] https://www.hrw.org/report/2021/04/27/threshold-crossed/israeli-authorities-and-crimes-apartheid-and-persecution

[49] https://www.nytimes.com/2020/03/10/world/europe/greece-migrants-secret-site.html

[50] Πηγή της Frontex στην έρευνα Solomon-El Pais

[51] https://wearesolomon.com/el/mag/format-el/erevnes/epanaproothisis-ston-evro-i-megali-listia/

[52] https://www.nytimes.com/2022/11/26/business/greece-journalists-surveillance-predator.html

[53] https://wearesolomon.com/el/mag/format-el/erevnes/epanaproothisis-ston-evro-i-megali-listia/

[54] Σελ 48, Έκθεση Μηχανισμού Καταγραφής ΑΑΕ 2023

[55] https://www.reportersunited.gr/9138/pushbacks-evros-sklavoi/

[56] https://www.hrw.org/report/2022/04/07/their-faces-were-covered/greeces-use-migrants-police-auxiliaries-pushbacks

[57] Το έγγραφο που λαμβάνουν οι «σκλάβοι» μετά το πέρας της υπηρεσίας τους.

[58] https://info-war.gr/eite-toys-afise-na-pnigoyn-eite-toys-ep/

[59] https://www.europarl.europa.eu/news/el/press-room/20231016IPR07309/stin-ereuna-gia-to-nauagio-tis-pulou-to-vraveio-dimosiografias-tou-ek

[60] https://wearesolomon.com/el/mag/format-el/erevnes/mprosta-stis-kleistes-kameres-ton-arxon-pethainontas-sto-vathitero-simeio-tis-mesogeiou/

[61] https://www.reportersunited.gr/11283/navagio-pylos/

[62] https://thepressproject.gr/kateschesan-ta-kinita-ton-limenikon-tou-navagiou-tis-pylou-meta-apo-119-meres/

[63]https://omniatv.com/853489188/o-frontex-karfonei-to-elliniko-limeniko-gia-to-nayagio-tis-pyloy/

[64] https://thepressproject.gr/emvlimatiki-apofasi-gia-mia-emvlimatiki-ypothesi-katadiki-tis-elladas-gia-to-polynekro-navagio-sto-farmakonisi/

[65] https://hudoc.echr.coe.int/#{%22itemid%22:[%22002-13740%22]}

[66] https://rsaegean.org/el/podcast-farmakonisi-dikaiosi-8-chronia-meta/

[67] https://m.bild.de/video/clip/politik-ausland/griechischer-premier-exklusiv-in-bild-wir-bezahlen-die-mauer-auch-selbst-83532892.bildMobile.html?t_ref=https%3A%2F%2Fwww.bild.de%2Fvideo%2Fclip%2Fpolitik-ausland%2Fgriechischer-premier-exklusiv-in-bild-wir-bezahlen-die-mauer-auch-selbst-83532892.bild.html

[68] https://www.primeminister.gr/2023/03/31/31540

[69]https://www.ethnos.gr/Politics/article/64357/adonisgeorgiadhsdenepapsanaxrhsimopoiotonorolathrometanasths

[70] https://www.nchr.gr/images/pdf/RecMechanism/_fin.pdf , σελ 43

[71] https://www.astynomia.gr/file/2023/04/epetirida2022.pdf

[72] https://wearesolomon.com/el/mag/format-el/erevnes/epanaproothisis-ston-evro-i-megali-listia/

[73] https://www.borderline-europe.de/sites/default/files/readingtips/criminalisation_of_migrants-study_by_borderline_europe_el.pdf

[74] https://www.kathimerini.gr/society/562078288/fylakes-gia-diakinisi-metanaston-1-stoys-5-kratoymenoys/

[75] https://rsaegean.org/en/ccac-aegean-islands-greece/

[76] https://rsaegean.org/el/adianoites-synthikes-ked-samou/

[77] https://www.hrw.org/news/2023/06/16/greece-food-cutoff-refugees

[78] https://www.msf.org/greece-pushbacks-detention-and-violence-towards-migrants-lesbos

[79] https://thepressproject.gr/aoratoi-stis-manolades-tis-elladas/

[80] https://thepressproject.gr/chiliades-metanastes-ergates-se-genikevmeni-katanagkastiki-ergasia/

[81] https://www.lifo.gr/now/greece/i-keerfa-kataggellei-epithesi-akrodexion-se-treis-metanastes-ergates

[82] https://www.lifo.gr/now/greece/keerfa-kataggelia-gia-ratsistikes-epitheseis-fasistoeidon-kata-metanaston-se-sepolia-kai

[83] https://popaganda.gr/stories/reportage/o-siraz-saftar-dolofonithike-eno-pigaine-sti-doyleia-toy/

[84] https://www.gcr.gr/el/news/press-releases-announcements/item/2111-new-gcr-report-reveals-violence-against-refugees-at-the-greek-turkish-borders-and-criminalization-of-legal-aid-organizations

[85] https://srdefenders.org/country-visit-report-greece/

[86] https://www.iefimerida.gr/ellada/ptoma-koritsioy-brethike-se-paralia-tis-paroy

All the beauty and the bloodshed

Αυτά τα ονόματα που διαβάζουμε σε μουσεία, βιβλιοθήκες, δρόμους, σχολές. Οι πολυτελείς επιγραφές. Οι «φιλάνθρωποι» δωρητές -μη χέσω. Ναι, αυτοί.

Βέβαια, τις μούρες μας τις μοστράρουμε όταν είμαστε περήφανοι. Σίγουρα όχι όταν έχουμε κάνει κάτι κακό. Τότε, όμως, πώς αυτοδιαφημιζονται ως ευεργέτες άνθρωποι οι οποίοι έχουν ρουφήξει τη ζωή ανθρώπων για να φουσκώσουν; Τις τσέπες τους. Οι κοιλιές έχουν ρεντ λάιν. Οι κερδοσκόποι όχι. Από τις πλουσιότερες οικογένειες των ΗΠΑ, οι φαρμακοβιομήχανοι Sackler παρέδωσαν στο χάρο πάνω από 500.000 ζωές λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα δισεκατομμύρια νόμιμα δολάρια. Εξαγόρασαν την ασυλία τους με 12 χιλιαρικάκια για κάθε σιωπηρώς δολοφονημένο. Σιωπηρώς φυσικά: Ποιος φωνάζει όταν ψοφάει ένα «πρεζάκι»;

Ούτε η Nan Goldin περίμενε να λογοδοτήσουν όταν τα έβαλε μαζί τους. Ο τρόπος ζωής τους βρισκόταν στην αντίπερα όχθη από το στίγμα… του ομοφυλόφιλου, της καταθλιπτικής, των εγκληματιών, των μη φυσιολογικών. Η Nan έτυχε να βιώσει το περιθώριο. Πυροδότησε το προσωπικό της τραύμα, μετατρέποντας το σε συλλογικό. Προσπάθησε να ξεφορτώσει στους θύτες το στίγμα με το οποίο έντυνε η κοινωνία τα θύματα. Ο James Baldwin έλεγε ότι «ο πόνος σου είναι ασήμαντος, εκτός κι αν μπορέσεις να τον χρησιμοποιήσεις για να συνδεθείς με τον πόνο των άλλων.» Και πως «μόνο έτσι μπορείς να απελευθερωθείς από τον δικό σου πόνο.»

Αυτά για το ντοκιμαντέρ «All the Beauty and the Bloodshed» σε σκηνοθεσία Laura Poitras. Για ματωμένες σκέψεις. Για ματωμένα χρήματα. Για ματωμενα σώματα. «Για την συμμόρφωση και την άρνηση», λέει η ίδια -η πρωταγωνίστρια. Την άρνηση του ετεροπροσδιορισμού & της ασυδοσίας των εξουσιαστών, προσθέτω εγώ. Την άρνηση της συμμόρφωσης.

 

Σόσιαλ: ο ακρωτηριασμός του αυθορμητισμού

Καληνύχτα διάλογε

Η γνώριμη εικόνα μιας σύγχρονης συμμετρίας: ανθρώπινα κεφάλια στην ίδια παρέα, σκυμμένα πάνω από τη φωτεινή οθόνη ενός «έξυπνου» κινητού. Λίγα αντικείμενα ενσωματώνουν καλύτερα την αμφισημία της τεχνολογικής προόδου. Απεριόριστες δυνατότητες διασύνδεσης, ενημέρωσης και εξυπηρέτησης μέσα στην παλάμη του χεριού, επισκιάζονται από τον κίνδυνο μιας εκτροχιασμένης σχέσης αφέντη-υπηρέτη: αγένεια, αντικοινωνικότητα, ψυχαναγκασμός, απομόνωση.

Ηταν η σκοτεινή πλευρά που ενέπνευσε το πρόσφατο πρότζεκτ του φωτογράφου δρόμου που ακούει στο καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Babycakes Romero. Η σειρά των ασπρόμαυρων εικόνων τιτλοφορείται «Ο θάνατος της συζήτησης» (The death of conversation) και είναι σχεδόν όλες καρπός των καθημερινών του περιπλανήσεων στο Λονδίνο, την πόλη όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει.

«Ηταν κάτι που παρατηρούσα ξανά και ξανά και, ενίοτε, βίωνα από πρώτο χέρι. Οπτικά, μου τράβηξε την προσοχή η συμμετρία αυτών των ανθρώπων, κλειδωμένοι καθώς ήταν ταυτόχρονα, αλλά και καθένας ξεχωριστά, στην ίδια πράξη. Στην αρχή νόμιζα πως ο κόσμος χρησιμοποιούσε τα smartphones ως βοήθημα για να κρύψει την αμηχανία του, για να γεμίσει τις σιωπές. Αλλά καθώς συνέχισα να παρατηρώ και να καταγράφω το φαινόμενο, διαπίστωσα πως την αμηχανία και τη σιωπή τις προκαλούσαν στην πραγματικότητα οι ίδιες οι συσκευές. Βασικά κάνουν τους ανθρώπους να αποσύρονται αντί να αλληλοεπιδρούν».

Παραπονιέται πως οι καλοί τρόποι συμπεριφοράς όσον αφορά τη χρήση του τηλεφώνου μέσα στον κοινωνικό περίγυρο τείνουν προς εξαφάνιση. «Η συσκευή προηγείται του ατόμου που είναι παρόν και αυτό μου φαίνεται λάθος. Είναι ένα είδος απόρριψης, είναι μειωτικό».

Οι ειδικοί προειδοποιούν πως οι κακοί τρόποι δεν είναι καν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Το email και τα μηνύματα, αλλά και εφαρμογές όπως το Facebook, το Twitter ή το Pinterest, διεκδικούν αδιάκοπα τον χρόνο και την προσοχή μας. Ερευνες έχουν δείξει πως κάθε φωτεινή ένδειξη για «νέο μήνυμα» προκαλεί «έκρηξη» ντοπαμίνης, της ίδιας νευροχημικής ουσίας που απελευθερώνεται στον εγκέφαλο με την κατανάλωση αλκοόλ ή ναρκωτικών. Σύμφωνα με πρόσφατη αμερικανική μελέτη, έξι στους δέκα νέους ασχολούνται κατά μέσο όρο ένα οκτάωρο την ημέρα με τα κινητά τους τηλέφωνα. Παράλληλα, ένας στους τρεις Αμερικανούς θεωρεί πως είναι εθισμένος στο «έξυπνό» του τηλέφωνο.

«Καθώς παρατηρούσα και φωτογράφιζα αυτούς τους ανθρώπους, μου έδιναν την εντύπωση πως δεν ήταν παρόντες στον πραγματικό κόσμο. Ηταν συνδεδεμένοι με έναν εικονικό κόσμο που ήταν δικό τους δημιούργημα. Είναι τρελό, αλλά ο κόσμος επιλέγει την ψηφιακή επικοινωνία ενώ είναι με παρέα. Προτιμάει να συνδεθεί με κάποιον που είναι αλλού, παρά με κάποιον που βρίσκεται στον ίδιο χώρο». (…)

Γιατί όμως ο κόσμος προτιμάει την online από την offline επικοινωνία; «Οταν προστατεύεσαι πίσω από μια οθόνη και είσαι οπλισμένος με ένα πληκτρολόγιο, δεν υποφέρεις από τις αγωνίες ή την αμηχανία που θα είχες πρόσωπο με πρόσωπο». Είναι και η άνοδος του ναρκισσισμού. Οι περισσότεροι πλέον καταφεύγουν στον διαδικτυακό κόσμο για μια συναισθηματική ένεση, για μια δόση ανακούφισης ή επιβεβαίωσης, για κάτι που θα ταΐσει το «εγώ» τους. «Γνωρίζουν πως κάθε μήνυμα που φτάνει στη συσκευή τους κάπως τους αφορά, ενώ σε μια κανονική συζήτηση δεν θα είσαι πάντα το επίκεντρο. Είναι σαν να μην μπορούμε πια να επεξεργαστούμε τη ζωή κάποιου άλλου επειδή είμαστε υπερβολικά απασχολημένοι με τη δική μας». (…)

O σύγχρονος θάνατος της συζήτησης, Χάρης Φαν Φέρσεντααλ

 

INTERACTIVE - How much time does an person spend on social media and the internet

Σύμφωνα με το DataReportal, ένας χρήστης ξοδεύει κατά μέσο όρο 2,5 ώρες τη μέρα στα κοινωνικά δίκτυα. Το οποίο σημαίνει 864 ώρες, δηλαδή 36 μέρες scrolling σε ένα γυαλί σε διάστημα ενός έτους. Βάσει του μέσου προσδόκιμου ορίου ζωής, μέχρι να ψοφήσουμε θα έχουμε πετάξει πάνω κάτω 6 έτη στον κάδο.

Προκειμένου να μετριάσω τον μηδενισμό και την καταστροφολογία, ας ξεκαθαρίσω ότι δεν θεωρώ εξ ορισμού χάσιμο χρόνου τη χρήση των σοσιαλ. Η δομή τους επιτρέπει αναμφισβήτητα την αστραπιαία μετάδοση της πληροφορίας και την σύνδεση με πτυχές της ζωής ανθρώπων που ίσως να μην γνωρίζαμε ποτέ ή να μην μπορούσαμε να διατηρήσουμε επαφές χωρίς τα κοινωνικά δίκτυα. Ωστόσο, αντί να λειτουργούν ως επιπρόσθετο εργαλείο στην δια ζώσης κοινωνικοποίηση μας, την έχουν αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό και κατ’ επέκταση αλλοιώσει, αφού αντιλαμβανόμαστε και “διαφημίζουμε” τον εαυτό μας στις συναναστροφές μας με βάση το διαδικτυακό προφίλ που χτίσαμε. Ένα προφίλ, βέβαια, το οποίο, δεν είναι αντιπροσωπευτικό μας. Λέμε τόσα ψέματα που στο τέλος τα πιστεύουμε κιόλας.

Βλέποντας μόνο «ευτυχείς στιγμές» οι οποίες πραγματοποιούνται σε συγκεκριμένες συνθήκες διασκέδασης νιώθουμε μειονεκτικά. Μιμούμαστε, εν συνεχεία, τον τρόπο διασκέδασης των άλλων, για να μπαλώσουμε πρόχειρα το εσωτερικό μας κενό. Το δικό μας κενό, με τις δήθεν ευδαιμονίζουσες δραστηριότητες τρίτων. Που να ξέραμε ότι και οι άλλοι κινούνται αντίστοιχα! Έτσι, φυλακιζόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο ετεροκαθοριζόμενων κορόιδων και βουτάμε στην ταυτότητα που πασχίζουμε να εξωτερικεύσουμε. Αντί να αναζητήσουμε το ρόλο που θέλουμε να έχουμε στην κοινωνία, να τον προσαρμόσουμε στον εαυτό μας, προσπαθούμε να προσαρμόσουμε τον εαυτό μας στον αλλογενή ρόλο. Καταδικάζουμε εαυτόν στην χαζοχαρούμενη υποκρισία. Σκοτώνουμε τον αυθορμητισμό, την έκφραση της ζωτικότητας μας, καταλήγοντας επί της ουσίας στον πνευματικό τάφο. Όσο λέμε ψέματα στον εαυτό μας, τόσο θα λέμε και στους άλλους. Ορίστε η αλλοίωση της αυθεντικής κοινωνικοποίησης.

Για υγιή χρήση προϋποτίθεται ατσάλινος αυτοέλεγχος & γνώθι σαυτόν. Και μια συμβουλή: πριν ανοίξεις μια εφαρμογή, να έχεις καθορίσει για τι & πόσο θα την αξιοποιήσεις. Αξιοποίηση δεν σημαίνει άσκοπη χρήση αλλά “εκμετάλλευση των δυνατοτήτων που μου παρέχει κάτι, έτσι ώστε να φτάσει στο υψηλότερο σημείο της απόδοσής του”.

Μα δε ξέρεις ότι η δράση χωρίς προφυλάξεις, οδηγεί σε ατυχήματα(!);

Ψυχο-κοινωνική αποβλάκωση

“Είναι έμφυτη τάση του ανθρώπου, ως κοινωνικό ον, να προσπαθεί να δημιουργήσει μια δημόσια εικόνα, η οποία να είναι συμβατή με τα κοινωνικά πρότυπα και τις κοινωνικές προσδοκίες, ούτως ώστε να νιώσει αποδεκτός και ενταγμένος σε ένα κοινωνικό σύνολο. Επιπλέον, είναι αναμενόμενη η επιθυμία του ανθρώπου να δείχνει και να προβάλλει την καλύτερη δυνατή εικόνα του εαυτού του. Είτε γιατί μπορεί να νιώθει μοναξιά, είτε γιατί έχει την ανάγκη εκτόνωσης του εγώ του, είτε γιατί δεν είναι αρκετά ικανοποιημένος από τη ζωή του, είτε γιατί αισθάνεται την ανάγκη να έχει μια πολλαπλή ταυτότητα. Τα ΜΚΔ μας δίνουν την ευκαιρία να δημοσιοποιήσουμε μια ψευδή εικόνα ευδαιμονίας και τελειότητας. Στο Facebook ή στο Instagram, ο κόσμος είναι αταξικός και πλασματικός. Όλα ανάγονται στη σφαίρα του ιδεατού. Δίνεται η δυνατότητα της ελεγχόμενης προβολής υπό ιδανικό φωτισμό μόνο των εξιδανικευμένων πλευρών κάθε θέματος. Οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να αισθανθούν celebrities και μετατρέπουν την ύπαρξη τους σε εμπόρευμα με νόμισμα τα like που εισπράτουνσημειώνει η ψυχίατρος-ψυχοθεραπεύτρια Χριστίνα Βαϊζίδου.

“Το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα, όμως, είναι πολλές φορές τα άτομα να επιζητούν αντίστοιχη επιβεβαίωση ή μονοπώλιο της προσοχής των άλλων και στην πραγματική ζωή, με αποτέλεσμα να φέρονται εγωκεντρικά έως αντικοινωνικά. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα ΜΚΔ έχουν μετατρέψει μια ολόκληρη γενιά σε ανθρώπους που έχουν μόνιμη εμμονή με τον εαυτό τους. Αυτό συνοδεύεται από μια έκπτωση και απαξίωση των αισθήσεων. Η θάλασσα δεν είναι πλέον ένα τοπίο στο οποίο μπορούμε να γευτούμε την αλμύρα, να ακούσουμε το κύμα, να νιώσουμε το νερό να χαϊδεύει τα πόδια μας και να χαθούμε κοιτάζοντας τη γραμμή των οριζόντων, αλλά ένα πλαίσιο πόζας που θα επιβεβαιώσει στο ιντερνετικό κοινό μας ότι περνάμε τέλεια στη ζωή μας και δικαιωματικά κερδίσαμε το θαυμασμό, τη ζήλια ή έστω ένα like. Πολλοί έφηβοι και νέοι δυστυχώς αντιλαμβάνονται την έννοια της κοινωνικότητας κατ΄ αυτό τον τρόπο. Θεωρούν πως αν δεν ανεβάσουν στα ΜΚΔ φωτογραφία με το μαγαζί όπου βρίσκονται και τρώνε είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ εκεί και σαν να μην έφαγαν ποτέ αυτή τη μπριζόλα. Είναι τρομακτικό, αλλά αυτό συμβαίνει. Όταν, όμως, επιχειρούν να μεταφέρουν αυτές τις εμπειρίες στην πραγματική ζωή, βιώνουν συχνά έντονη απογοήτευση και θλίψη. Και είναι αυτή η αναντιστοιχία ανάμεσα στη ζωή και την εικονική πραγματικότητα που οδηγεί στην κατάθλιψη”, συμπληρώνει η Βαϊζίδου.

“(…)Έχετε αναρωτηθεί τι θα γινόταν αν αναρτούσαμε φωτογραφίες που μας δείχνουν λυπημένους ή να κλαίμε ή χωρίς φίλτρα; Όταν όμως, προβάλλεις μια συγκεκριμένη εικόνα του διαρκώς ευτυχισμένοι ή δυνατού, αυτό γίνεται εγκλωβιστικό, σαν να μην μπορείς να υπάρξεις διαφορετικά” υπογραμμίζει η Κατερίνα Ντέμου, ψυχολόγος-ειδική παιδαγωγός. Ποια όμως, φοβία αναπτύσσεται στα ΜΚΔ; “Ότι θα χάσουμε κάτι όσο δεν είμαστε συνδεδεμένοι και ότι συμβαίνουν διάφορα εκεί χωρίς εμάς. Επιπλέον, αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι η τέλεια ζωή που βλέπουμε σε αυτό όντως υπάρχει και πως κάτι φταίει με μένα που δε μπορώ να τη βρω, φτάνοντας σε σημεία απώλειας επαφής με τη πραγματικότητα. (…) Όσο και να προσπαθούμε να αισθανθούμε πλήρεις μέσα από το πόσο ευτυχισμένοι δείχνουμε στις φωτογραφίες μας, πόσο αγαπημένοι είμαστε με τον σύντροφο μας, πόσα καινούργια ρούχα αγοράζουμε, πόσες φορές τη βδομάδα πάμε γυμναστήριο, τίποτα από όλα αυτά δε θα μας προσφέρει την αυτοαποδοχή που λαχταράμε, καθώς αυτή πηγάζει από μέσα μας και όχι από εξωτερική επιβεβαίωση. Κάτι τέτοιο οδηγεί στον ετεροπροσδιορισμό μας, δηλαδή στο να χτίζουμε ποιοι είμαστε με βάση το πως μας βλέπουν οι άλλοι (…)”

“Η πρώτη φορά που είχαμε αυτή την τάση συλλογικού πένθους στο fb ήταν με τα τρομοκρατικά χτυπήματα στη Γαλλία, που είχαν γεμίσει τα προφίλ με το “Είμαστε όλοι Γάλλοι”. Είναι όμως, ένα κατ΄ επίφαση. Χρειαζόμαστε ουσιαστικά μια υπερπροβολή ενός συναισθήματος απλά για να αισθανθώ ότι εντάσσομαι σε μια ομάδα. Δεν θεωρώ ότι ανταποκρίνεται καν στο πραγματικό συναίσθημα” λέει η Βαϊζίδου.

“Ας υποθέσουμε πως μια κατάθεση ψυχής στο fb μιας κόρης που έχασε τον πατέρα της πάρει πολλά like και σχόλια για το πόσο συγκινητικά είναι τα λόγια της. Αυτό που ανατροφοδοτείται είναι σαφώς σημαντικό, αλλά είναι μονοσήμαντο, αφού δεν επιτρέπει μια ολιστική θέαση των συναισθημάτων του. Ο εικονικός θρήνος δημιουργεί ένα παραπέτασμα απόκρυψης του πόνου και της θλίψης και συνιστά στιγμιαία εκτόνωση” εξηγεί ο ψυχοθεραπευτής Γιώργος Γιαννούσης.

Σύμφωνα με έρευνα της βρετανικής οργάνωσης Parentzone το 2016, μέχρι την ηλικία των πέντε, στο ενωμένο Βασίλειο, κάθε παιδί έχει περίπου 1.500 φωτογραφίες του αναρτημένες στα ΜΚΔ, ενώ το 80% των παιδιών έχουν online παρουσία ως την ηλικία των δύο χρονών. (…)

Η ευδαιμονία στο δίχτυ, Σπύρος Ζωνάκης, Σχεδία #94

 

Ποιος θέλει το κακό μας;

They are optimised to keep you on the social media platform, no matter what. Instagram or Facebook don’t care if it’s quality or if it’s harmful or if it’s anything else”, τόνιζε στο Al Jazeera η συγγραφέας του best seller “Weapons of Math Destruction”.

Εκτός τοιούτων, ας μη λησμονούμε ότι οι μεγαλοεταιρίες δε μας δωρίζουν αυτό το τεχνολογικό παλάτι για να βολτάρουμε από την καλή τους καρδιά. Aν κάτι προσφέρεται δωρεάν, το προϊόν είσαι εσύ. Θα πουληθείς και θα καταναλωθείς. Η εταιρία θα ξεζουμίσει την ιδιωτική σφαίρα σου: τις αρέσκειες σου, το εβδομαδιαίο σου πρόγραμμα, τη σεξουαλικότητα σου, τις ικανότητες σου, τις οικονομικές σου ανάγκες και ψυχολογικές τάσεις κτλ.

Η έμμεση πληρωμή στις λατρεμένες μας μεγαλοπλατφόρμες θα τελειωθεί όταν, με βάσει την ανωτέρω σκιαγράφηση των προτιμήσεων μας, τυπωθεί η διαφήμιση στο κούτελο και αγοράσουμε μία ακόμη μαλακία που μόλις μάθαμε ότι χρειαζόμασταν, όταν το κόμμα αγοράσει τα κριτήρια ψήφου μας, δηλαδή την ψήφο μας, κοκ.

Η διαδικασία αυτή ξεζουμίσματος παρουσιάζεται ευκρινώς στο ντοκιμαντέρ The Social Dilemma του . Προσιδιάζει και στην κατηγορία θριλερ, να είστε προετοιμασμένοι…

“Είναι εργαλεία πειθούς. Διατείνονται ότι προτάσσουν τον διάλογο, τη διάδραση, την επικοινωνία, τη διασύνδεση. Ομως αυτά είναι προσχηματικά, γιατί ο στόχος της μηχανής του ΑΙ και του machine learning είναι η διαφήμιση, ο εμπορικός σκοπός. Από τη στιγμή που μπορεί να τα χρησιμοποιήσει μια εταιρεία για να πουλήσει παπούτσια, θα τα χρησιμοποιήσει και ένας πολιτικός, ένας ακτιβιστής ή ένας θρησκευτικός ηγέτης για να προωθήσουν τα δικά τους μηνύματα.” προειδοποιεί ο συγγραφέας του βιβλίουHomo Automaton: Η τεχνητή νοημοσύνη κι εμείς“, Μανώλης Ανδριωτάκης σε συνέντευξη του στην “Κ”.

Εφόσον μετατράπηκαν συνειδητά σε ένα εργαλείο ελέγχου, τότε το πρόβλημα, συνεχίζει ο Ανδριωτάκης, “είναι όντως πολιτικό. Αφήνεις μια βιομηχανία να ελέγξει τα πάντα. Και δεν είναι μια τυχαία βιομηχανία, αλλά μια βιομηχανία γνώσης.

Το αποτέλεσμα, σύμφωνα με το βιβλίο, είναι ακραιφνώς δυστοπικό: μια κοινωνία εποπτείας που επιδιώκει να προβλέψει –ενώ ταυτόχρονα διαμορφώνει– πεποιθήσεις, προτιμήσεις και συμπεριφορές. Πολίτες με περιορισμένη νοητική αυτονομία και ελευθερία βούλησης. Το λεγόμενο «μαύρο κουτί» παραμερίζει τον αναλογικό άνθρωπο εξυφαίνοντας έναν θαυμαστό καινούργιο ανθρωπολογικό τύπο: τον Homo Automaton.

Ρομποτοποίηση

(…) Τα κοινωνικά δίκτυα απελευθερώνουν πλευρές της προσωπικότητας που επιμελώς κρύβονται από την κοινή θέα όταν υπάρχει φυσική παρουσία; Ή δημιουργούν νέες εικονικές προσωπικότητες, ανθρώπους που –συνειδητά ή ασυνείδητα– δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους σε ρόλους διαφορετικούς από τον ένα και μονότονο που επιβάλλεται από την κοινωνική ζωή με φυσική παρουσία, έστω κι αν η εξέλιξη του καθενός δίνει στην πορεία του χρόνου περισσότερες εκδοχές προσωπικότητας και εαυτού; Και μπορεί αυτή η… εκφραστική δυνατότητα που προσφέρουν να λειτουργεί ως βαλβίδα ασφαλείας, που εκτονώνει ό,τι θα μπορούσε να αποβεί πολλαπλώς επιζήμιο υπό φυσική παρουσία; Εξαρτάται. Μπορεί η δράση να εξελίσσεται σε εικονικό περιβάλλον, αλλά το αποτέλεσμα μπορεί να αποτυπώνεται σε πραγματικά αισθήματα θυμού ή κατάθλιψης και να έχει πραγματικά θύματα (…).

Πράγματι, οι έρευνες του είδους έρχονται απλώς να επιβεβαιώσουν με περισσότερα στοιχεία την εντύπωση που πολλοί από αυτούς που μετέχουμε στα κοινωνικά δίκτυα βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε ακόμη κι αν αποτελούμε ή έχουμε αποτελέσει κάποτε, μέρος του προβλήματος. Το, όχι και τόσο νέο πια, διαδικτυακό περιβάλλον περιλαμβάνει εκατομμύρια ή εκατοντάδες (στη στενή εικονική μας πραγματικότητα) απόψεις. Σύμφωνες, εκνευριστικές ή εχθρικές προς τις δικές μας πεποιθήσεις και στην αντιμετώπιση των οποίων οι κανόνες συμπεριφοράς που πιθανόν θα ίσχυαν σε μια φυσική κοινωνική εκδήλωση με λίγους συμμετέχοντες, είναι αδύνατον να επιβάλουν την τάξη και την ψυχραιμία. Δεν είναι κανόνες φτιαγμένοι να λειτουργούν σε μαζική κλίμακα, στη σχετικά νέα οντότητα του διαδικτυακού όχλου. Και ενώ ακόμη και η απλή εκφορά της λέξης «όχλος» ενεργοποιεί έναν σχεδόν ενστικτώδη φόβο, αυτός ο φόβος δεν μας εμποδίζει να γινόμαστε μέρος του. Πιθανόν διότι αν και όπως γράφει ο Κανέτι («Μάζα και εξουσία», εκδ. Ηριδανός), δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόβος για τον άνθρωπο από το άγγιγμα του αγνώστου, ο οποίος υπό κανονικές συνθήκες τον οδηγεί στο να κρατάει αποστάσεις – ακόμη και «φυσικές» από τους άλλους, στον δρόμο, στο εστιατόριο, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αυτός ο φόβος υποχωρεί μέσα σε ένα πλήθος ενώ αρχίζει να διαφαίνεται η απόλαυσή του να διαλύεσαι μέσα σ’ αυτό, να συγχωνεύεσαι με αυτό. (…)

Αυτό το σώμα μέσα στο οποίο έχουν διαρρεύσει εκατοντάδες ή χιλιάδες εαυτοί έχοντας απεμπολήσει τα κοινωνικά όρια του Ενός, φυσικού ή διαδικτυακού, έχει τα ίδια χαρακτηριστικά: θυμωμένο, επιθετικό, αδικημένο, σίγουρο για το δικό του αλάθητο, αντιστέκεται στη διάλυσή του και, μιλώντας για τα κοινωνικά δίκτυα, στην πραγματικότητα πρέπει να φτιάξεις έναν άλλο όχλο, μια άλλη μάζα αποδοχής, πολλών likes και retweets έχοντας, βέβαια, ήδη ηττηθεί, αφού έτσι αποδέχεσαι τους όρους του όχλου για να υπάρξεις. (…)

Ο όχλος των κοινωνικών δικτύων, Σίσσυ Αλωνιστιώτου

Διάφορα είναι τα αίτια που προσδιορίζουν την εμφάνιση των ειδικών χαρακτήρων στους όχλους. Το πρώτο είναι ότι το άτομο μέσα στον όχλο αποκτά και μόνο με τον αριθμό του, ένα συναίσθημα ακατανίκητης δύναμης που το κάνει να παραδίδεται σε ένστικτα τα οποία αν ήταν μόνο του θα φρόντιζε με βιασύνη να τα συγκρατήσει” έγραφε ο Gustave Le Bon έναν αιώνα πίσω στο βιβλίο του “Η ψυχολογία των όχλων”.

“Ένα δεύτερο αίτιο είναι το ότι η σκέψη μεταβιβάζεται κατά ομοιόμορφο τρόπο οριοθετώντας την εκδήλωση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του πλήθους και ταυτόχρονα καθορίζοντας τον προσανατολισμό τους. Η μεταβίβαση αυτή είναι ένα γεγονός που θα μπορούσε να συνδυαστεί με τα φαινόμενα του ομαδικού υπνωτισμού. Μέσα στον όχλο, το κάθε συναίσθημα, η κάθε πράξη είναι μεταδοτική και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε το άτομο να θυσιάζει πολύ εύκολα το ατομικό του συμφέρον για χάρη του ομαδικού. Όμως αυτό είναι μια ικανότητα αντίθετη προς τη φύση του ανθρώπου την οποία δεν επιδεικνύει καθόλου, παρά μόνον όταν αποτελεί τμήμα του όχλου“, συμπλήρωνε. Και συμπληρώνω κι εγώ πως το ομαδικό συμφέρον νοείται εδώ ως επίτευξη ενός συγκεκριμένου στόχου και όχι κατ’ ανάγκην η διασφάλιση μιας ευνοϊκότερης συνθήκης για όλα τα μεμονωμένα άτομα. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου η μαζοποίηση λειτουργεί συνεκτικά για την πολυπόθητη ενότητα και αντίστοιχα περιπτώσεις όπου λειτουργεί αποχαυνωτικά και ωθεί σε έναν ψευτο-διχασμό, σε πόλωση που εξυπηρετεί εν τέλει, μόνο τον κοινωνικό αυτοματισμό. Στρατόπεδα δομούνται και τα ΜΚΔ μας σπρώχνουν βιαίως να ενταχθούμε σε ένα προδικάζοντας το ως το “απόλυτο καλό” και τα υπόλοιπα ως το “απόλυτο κακό”. Η υποκειμενικότητα του ατόμου γίνεται έννοια άγνωστη για το μανιχαϊστικό εύπλαστο σώμα που με μπροστάρη το δήθεν συλλογικό συμφέρον γκρεμίζει κάθε ίχνος εξατομικευμένης, νηφάλιας κρίσης.

Ίσως η πλατφόρμα να εκπέμπει μια οικειότητα η οποία μας επαναπαύει, μας αφοπλίζει και εν τελεί μας μεταπλάθει σε πρόβατα. Πρόβατα που οδεύουν προς τα κρεματόρια της παραπληροφόρησης και της προπαγάνδας. Αχ αυτές οι δύο! Μπορεί να πηγάζουν τόσο από τις ίδιες τις πλατφόρμες-εταιρίες, όσο και από χρήστες. Στους χρήστες συμπεριλαμβάνονται από ΜΜΕ εφοπλιστικής ιδιοκτησίας μέχρι τον ταρίφα της γειτονιάς. Η αναπαραγωγή απόψεων και ειδήσεων, προστατευόμενη από την ελευθερία της έκφρασης και του τύπου, συντελείται ανάλογα με τα συμφέροντα και την κριτική ικανότητα του χρήστη. Δεν υπάρχει περιορισμός άνωθεν (όχι άμεσα τουλάχιστον, γιατί η ελευθεροτυπία έχει εγκαταλείψει σαν πρόσφυγας τη χώρα μας). Δεν υπάρχει πιστοποιητικό εγκυρότητας στα ποστ που βλέπουμε. Δυστυχώς, το γεγονός αυτό παραβλέπεται και καταναλώνουμε άκριτα ότι ξεπηδήσει μέσα στη φούσκα μας. Πορευόμαστε με μία απατηλή αίσθηση σφαιρικότητας και ανεξαρτησίας επειδή εμπλουτίζουμε τις γνώσεις μας με καινούργιες οι οποίες όμως, συνήθως, θρέφουν τη φούσκα αντί να την τρυπάνε. Πόσο εύκολα απεγκλωβιζόμαστε από το comfort zone μας;

Εξάλλου, υποφέρουμε “από το φαινόμενο της γνωστικής ασυμφωνίας (cognitive dissonance), το οπόιο εκδηλώνεται όταν νεοπροσλαμβανόμενες πληροφορίες θέτουν σε αμφισβήτηση τις μέχρι πρότινος απόψεις, ιδέες, πεποιθήσεις, αξίες ή τα συναισθήματα μας, το οικοδόμημα που στηρίζει την στάση μας απέναντι στον υπόλοιπα κόσμο και τα πράγματα ή περαιτέρω μας εξέλκουν βυθού τινός αγνοίας. Η δημιουργημένη αυτή ασυμφωνία μεταξύ των μέχρι πρότινος εσωτερικών μας πεποιθήσεων και των αποκλινόντων πλέον εξωτερικών ερεθισμάτων μας προκαλεί αίσθημα έντονης δυσαρέσκειας, με αποτέλεσμα να αναπτύσσουμε την τάση να προσλαμβάνουμε νέες πληροφορίες μόνο επιλεκτικά, ήτοι να αποδίδουμε σημασία μόνο σ’ εκείνες τις πληροφορίες που μας είναι αρεστές και συνειδητά να παραβλέπουμε ή να υποβαθμίζουμε την σημασία άλλων που διαψεύδουν ή έρχονται σε αντίθεση με τις μέχρι πρότινος εκτιμήσεις μας (…) Με άλλες λέξεις αντί να προσπαθήσουμε να προσαρμοστούμε στη νέα πληροφοριακή πραγματικότητα και ενδεχομένως να διορθώσουμε προηγούμενες εσφαλμένες κρίσεις ή επιλογές μας, προτιμούμε συχνά, για λόγους -πρόσκαιρης- ψυχικής ικανοποίησης, να προσαρμόσουμε την πραγματικότητα στα μέτρα μας, με επιζήμιες ωστόσο μακροπρόθεσμα συνέπειες (…)” όπως εξηγεί ο Α. Καραμπατζός στο βιβλίο του “Ιδιωτική Αυτονομία και προστασία του καταναλωτή”.

Καθώς η ανακυκλωτική μας τάση ευνοείται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν κάνει εντύπωση η απόπλευση από βιβλία, ιστοσελίδες και εφημερίδες υπέρ των πρώτων.

Λαίμαργοι για το φτωχότερο έδεσμα

Η Digital News Report  γράφει στην ετήσια έκθεση της: (…) survey of over 93,000 online news consumers in 46 markets covering half of the world’s population. The report documents how video-based content, distributed via networks such as TikTok, Instagram and YouTube are becoming more important for news, especially in parts of the Global South, while legacy platforms such as Facebook are losing influence.

Απ’ ότι φαίνεται η εικόνα απεμπολεί όχι μόνο τα βιβλία αλλά μέχρι και και το σύντομο σχολιασμό που έδραζε στο Facebook. Ο λόγος, τα κείμενα συρρικνώνονται σταδιακά όλο και περισσότερο υποδεχόμενα τα διαδικτυακά fast-food. Ως γνήσια τέκνα του ωχαδελφισμού επιζητούμε το πιο νόστιμο για να αποφορτιστούμε από τη μίζερη ρουτίνα, ακόμη κι αν είναι ποιοτικά αιχρό. Η πρόσκαιρη ηδονή βάζει κάτω το μακροπρόθεσμο όφελος. Το “εκπαιδευμένο χέρι” θα ταϊσει το “πεινασμένο μυαλό” με κάτι ανάλαφρο, που δεν απαιτεί την ενεργοποίηση της προσοχής και της κρίσης -η οποία ατροφεί διαρκώς χάρη στην απλοικότητα που διέπει τις δημοσιεύσεις. Παραβλέπουμε ότι κάθε έξωθεν μήνυμα απαιτεί την κριτική μας εγρήγορση και αναλωνόμαστε σε ασημαντότητες. Γι’ αυτό, άλλωστε, τα Μέσα Ενημέρωσης αναγκάζονται να εισβάλλουν στο ξέγνιαστο περιβάλλον των κοινωνικών δικτύων τα οποία ανάγονται σε πηγή πληροφόρησης όλο και μεγαλύτερου τμήματος του πληθυσμού. Έτσι, μολαταύτα, ενημερωνόμαστε από μη δημοσιογράφους οι οποίοι ευλόγως δεν μεταφέρουν ειδήσεις με ποιοτικούς όρους &, από την άλλη, από δημοσιογράφους, οι οποίοι προσπαθώντας να κάνουν την είδηση πιο εύπεπτη σε ένα περιβάλλον που -μηχανικά- αφιερώνονται δευτερόλεπτα σε κάθε δημοσίευση, υποβαθμίζουν κατακόρυφα την ποιότητα ελπίζοντας τουλάχιστον να γνωστοποιηθεί τουλάχιστον ότι υπάρχει είδηση.

Έκτος από την “διανοητική τεμπελιά”, πάντως, η αιτία για την πτώση των ΜΜΕ στην ιεραρχία των ενημερωτικών πηγών ευρίσκεται και στο γεγονός ότι οι δημοσιογράφοι -ειδικά στη χώρα μας- παίρνουν διαζύγιο από το λειτούργημα τους. Η χειραγώγηση των ΜΜΕ από την πολιτική και οικονομική ελίτ, έχει γίνει τόσο ξεδιάντροπα αηδιαστική ώστε στρέφει όλο και περισσότερο κόσμο σε μεμονωμένους δημοσιογράφους, ακτιβιστές και λογαριασμούς που εκπέμπουν εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη πως δεν είναι υπάλληλοι του “Μεγάλου Αδελφού” -οι Έλληνες είναι ο μοναδικός λαός που εμπιστεύεται περισσότερο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε σχέση με τα παραδοσιακά μέσα, μεταξύ δέκα χωρών. Η εξέλιξη αυτή, ωστόσο, δεν λύνει το πρόβλημα, απλώς το μεταφέρει σε μια νέα, γυαλιστερή πίστα με τις επιπρόσθετες συνέπειες που προαναφέρθηκαν.

reuters μέσα κοινωνικής δικτύωσης

(…) Παραδόξως, το γεγονός ότι ακούμε σπάνια για την κρίση της προσοχής, είναι τεκμήριο της ενοχής της. Αδυνατούμε να δώσουμε προσοχή ακόμη και στο μήνυμα που μας λέει ότι δεν δίνουμε προσοχή.

Στο βιβλίο του «Stolen Focus, Why You Can’t Pay Attention» (εκδ. Crown), ο Γιόχαν Χάρι υποστηρίζει ότι ο κόσμος μας κινδυνεύει απ’ τον ύπουλο εχθρό της αδυναμίας συγκέντρωσης. Ταξιδεύει σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, αναζητάει ειδικούς, επικαλείται περισσότερες από 250 έρευνες και στοιχεία. Για τον ερευνητή, όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα ακραίο φαινόμενο, σε μια άνευ προηγουμένου κρίση ανθρώπινης προέλευσης. Πανίσχυρες δυνάμεις έρχονται και κλέβουν την προσοχή μας, αποδυναμώνοντάς μας. Επειδή αδυνατούμε να εστιάσουμε για αρκετή ώρα κάπου, θυσιάζουμε την εμβάθυνση, γινόμαστε πιο επιφανειακοί στοχαστές, κι έτσι υπονομεύουμε την ικανότητά μας να λύνουμε τα όλο και πιο περίπλοκα προβλήματα που εμφανίζονται στον δρόμο μας.

Αν αδυνατείτε κι εσείς οι ίδιοι να συγκεντρωθείτε σε μια δραστηριότητα επί μακρόν, αν πιάνετε τον εαυτό σας κάθε λίγο να τσεκάρει το κινητό του, αν νιώθετε ότι η σκέψη σας είναι πλέον πιο ρηχή, αν αισθάνεστε εξαντλημένοι και υπερβολικά στρεσαρισμένοι, πάσχετε κι εσείς απ’ την ίδια ασθένεια της εποχής. Ο Ελβετοβρετανός είναι προσεκτικός και δεν την αποκαλεί επιδημία. Αφήνει έναν ειδικό να το πει. Εδώ δεν υπάρχει ιός, αλλά μια σκόπιμη δράση επιχειρήσεων που αποκομίζουν κέρδη επιδρώντας στην ικανότητά μας να μένουμε συγκεντρωμένοι σ’ ένα πράγμα. Αναπόφευκτα, η έρευνα στρέφεται στον επιζήμιο ρόλο των social media.

Ο δημοσιογράφος αποφασίζει κάποια στιγμή να καταφύγει σ’ έναν ξένο τόπο για να αποτοξινωθεί απ’ τα νέα μέσα. Επί τρεις μήνες διακόπτει τις σχέσεις του με το κινητό και τις οθόνες, κι ανακαλύπτει μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα συνθήκη, που του αλλάζει τη ζωή. Επιστρέφοντας στη ρουτίνα του, όμως, πέφτει ξανά στην ίδια παγίδα των αδιάκοπων περισπασμών. Το βιβλίο ξεχειλίζει από δεδομένα και μαρτυρίες, οι οποίες ενοχοποιούν, όχι άδικα, τα τεχνολογικά εργαλεία και τις επιχειρήσεις που τα εκμεταλλεύονται. Μοιάζει να έχουμε παγιδευτεί όλοι στο περίφημο «κουτί του Σκίνερ», γράφει ο Χάρι, είμαστε τα πειραματόζωα σ’ ένα πείραμα χειραγώγησής μας. Πνιγόμαστε στην πληροφορία κι έχουμε ενίοτε την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε εμείς να έχουμε τον έλεγχο. «Είναι δυνατόν να τρως κάθε μέρα σε fast food και να είσαι λεπτός;», αναρωτιέται ρητορικά ο συγγραφέας.

«Ζούμε σ’ ένα συνεχές παράδοξο», προσθέτει, «τα πράγματα που πρέπει να κάνουμε είναι τόσο προφανή που έχουν γίνει ξεπερασμένα: πρέπει να επιβραδύνουμε, να κάνουμε ένα πράγμα τη φορά και να κοιμόμαστε περισσότερο. Ωστόσο, κάνουμε τα αντίθετα». Βιαζόμαστε διαρκώς, κάνουμε πολλά πράγματα μαζί και κοιμόμαστε όλο και λιγότερο. Εχουμε δαιμονοποιήσει την ονειροπόληση, το ταξίδι της σκέψης, ενώ αυτή είναι το κλειδί της καλύτερης σκέψης. «Μπορεί το παιδί που κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο την ώρα του μαθήματος, να κάνει το πιο χρήσιμο πράγμα αναφορικά με τη σκέψη του», γράφει.

Αναμενόμενα, η συζήτηση στρέφεται στα παιδιά και τη διάσπαση της προσοχής, ένα θέμα για το οποίο υπάρχει μεγάλη διχογνωμία στην επιστημονική κοινότητα. Οι ειδικοί με τους οποίους μιλάει ο Χάρι, του λένε ότι τα παιδιά με διάσπαση βιώνουν υπερβολικό στρες. Αν ένα παιδί μεγαλώνει σ’ ένα περιβάλλον με πολύ στρες, έχει περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξει διάσπαση προσοχής, να δυσκολεύεται δηλαδή να συγκεντρωθεί. Αν οι γονείς φροντίσουν να δημιουργήσουν ένα ασφαλές και ήρεμο περιβάλλον, αν οι ίδιοι κοιτάξουν το δικό τους στρες, τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Ταυτόχρονα, ο Χάρι τονίζει τις ευεργετικές συνέπειες του ελεύθερου παιχνιδιού. «Μαθαίνεις να μαθαίνεις παίζοντας», γράφει, «το παιχνίδι είναι η κύρια τεχνολογία μάθησης των παιδιών».

Πουθενά αλλού, όμως, δεν αποτυπώνεται πιο γλαφυρά η πραγματικά καταστροφική επίδραση της διάσπασης της προσοχής, απ’ την οδική ασφάλεια. Εκτιμάται ότι παγκοσμίως ένα στα πέντε θύματα των τροχαίων συγκρούσεων οφείλεται στην απόσπαση της προσοχής του οδηγού. Αντί να κοιτάζουμε τον δρόμο, κοιτάζουμε οθόνες και σκοτωνόμαστε. Πολύ απλά. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Οσοι γλιτώνουμε, βιώνουμε μια σειρά υποχωρήσεων. Μια έρευνα έχει αποδείξει ότι όταν ένας εργαζόμενος σε γραφείο σταματάει τη δουλειά του για να τσεκάρει το ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο ή να απαντήσει σε κάποια τηλεφωνική κλήση, το IQ του πέφτει αμέσως κατά 10 μονάδες. Είναι το διπλάσιο απ’ το αν κάπνιζε μαριχουάνα.

Ενα άλλο αξιοσημείωτο δεδομένο της κρίσης της προσοχής είναι ότι έχουμε πάψει να διαβάζουμε μεγάλα κείμενα, και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα σύμφωνα με τον συγγραφέα. «Το μέσο που μας εξηγεί καλύτερα απ’ όλα τα άλλα τις προόδους που κάναμε τα προηγούμενα 400 χρόνια βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση», γράφει ο Χάρι. Το ποσοστό των Αμερικανών που διαβάζουν για ευχαρίστηση βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό. Εχει πέσει κατά 40% στους άνδρες και 29% στις γυναίκες. Επιπλέον, το 57% των Αμερικανών δεν διαβάζει ούτε ένα βιβλίο τον χρόνο. Το 2017, ένας τυπικός Αμερικανός πέρασε 17 λεπτά την ημέρα διαβάζοντας κάποιο βιβλίο και 5,4 ώρες στο κινητό του τηλέφωνο. (…)

Ο Χάρι επικαλείται τη μαρτυρία ενός καθηγητή του Χάρβαρντ, ο οποίος χρησιμοποιεί βίντεο και άλλα μέσα προκειμένου να κινητοποιήσει το ενδιαφέρον των φοιτητών του, γιατί εκείνοι δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να διαβάσουν μεγάλα κείμενα. «Αραγε, σε λίγο θα γίνει η ανάγνωση μεγάλων κειμένων μια ενασχόληση κάποιας ελίτ, κάτι σαν την όπερα;» αναρωτιέται ρητορικά.

Ο συγγραφέας επικαλείται τον θεωρητικό Μάρσαλ Μακ Λούαν και τη διάσημη ιδέα του, που λέει ότι «το μέσο είναι το μήνυμα». Κάθε φορά που χρησιμοποιούμε ένα νέο μέσο βάζουμε ένα καινούργιο ζευγάρι γυαλιά για να βλέπουμε την πραγματικότητα, επισημαίνει. Ποιο είναι το μήνυμα του Facebook, του Twitter, του Instagram; Είναι ότι πρέπει κανείς να επιδεικνύεται διαρκώς στους άλλους για να κερδίζει την προσοχή τους. Και ποιο είναι το μήνυμα του βιβλίου ως μέσου; Το βιβλίο σού λέει ότι ο κόσμος είναι περίπλοκος, ότι πρέπει να του διαθέσεις χρόνο και να επιβραδύνεις. Το βιβλίο σού λέει ότι υπάρχει αξία στο να περιορίσεις σ’ ένα πράγμα την προσοχή σου και ότι αξίζει να εμβαθύνεις στον τρόπο σκέψης των άλλων· έχουν όλοι εξίσου περίπλοκες εσωτερικές ζωές όσο κι εσύ.

Το ζητούμενο, όμως, είναι να αναζητηθούν λύσεις. «Οπως τα βιβλία με τις δίαιτες δεν λύνουν το πρόβλημα της παχυσαρκίας, έτσι και τα βιβλία με τις ψηφιακές δίαιτες δεν λύνουν το πρόβλημα της προσοχής», σημειώνει ο Χάρι. Εν μέρει, μπορεί απέχοντας να καταφέρεις μια μείωση των συμπτωμάτων σου κατά 20%, αλλά το πρόβλημα δεν θα έχει λυθεί. Η κρίση είναι δομική. Ο ακτιβιστής και πρώην υπάλληλος της Google Τρίσταν Χάρις υπογραμμίζει ότι «μπορείς να προσπαθήσεις να εξασκήσεις τον αυτοέλεγχό σου, αλλά πίσω απ’ την οθόνη εργάζονται χίλιοι μηχανικοί εναντίον σου». Ο αγώνας είναι άνισος. Επομένως, το πρόβλημα χρήζει ρυθμιστικής λύσης.

Ο Χάρι πιστεύει ότι πρέπει να απαγορευθούν τα social media με τη μορφή που έχουν σήμερα. Αυτό υποστηρίζει ότι μπορεί να το κάνει μόνο μια κυβέρνηση υπό την πίεση ενός δημοκρατικού κινήματος. Δεν θα είναι πρώτη φορά που κάτι επιβλαβές απαγορεύεται. Ο μόλυβδος στα χρώματα ήταν σε ευρεία χρήση πριν απαγορευθεί διά νόμου.

Ο συγγραφέας επικαλείται την ομοφυλοφιλία του για να αναδείξει τη δύναμη των κινημάτων. Πριν από μερικά χρόνια, η δήλωση αυτή θα τον έβαζε στη φυλακή, σήμερα μπορεί, αν θέλει, ακόμη και να παντρευτεί. Ενδεχομένως το μέτρο που διακονεί να ακούγεται ακραίο –και είναι– αλλά υποδηλώνει εμφατικά το μέγεθος μιας κρίσης που τη βιώνουμε όλοι ανεξαιρέτως. Αν κάποιος εστιάσει χωρίς παρωπίδες στο πρόβλημα, θα συνειδητοποιήσει ότι οι περισπασμοί μοιάζουν πράγματι θηριώδεις και ανυπέρβλητοι. Δεν είναι όμως. Εμείς, συλλογικά και ατομικά, το επιτρέπουμε αυτό να γίνεται πάνω μας. Μπορούμε, επομένως, να δούμε την έκκληση του Χάρι και σαν έναν αληθινό συναγερμό.

Αν κατορθώσατε να μείνετε συγκεντρωμένοι έως το τέλος του κειμένου, υπάρχει μεγάλη ελπίδα.

Κινητό, χειρότερο από μαριχουάνα… , Μανώλης Ανδριωτάκης

Καλώς το Τέταρτο Ράιχ

<<Διαβάζαμε στις εφημερίδες για τις επιθέσεις που είχαν κάνει οι τύποι του Πράβι Σεκτόρ. Είχαν σπάσει το κρανίο ενός περαστικού στην οδό Λεβ Τολστόι, είχαν σκοτώσει με πολυβόλα τρεις αστυνομικούς στην περιοχή όπου μένω, είχαν απαγάγει την κόρη του δημάρχου και την κρατούσαν ως όμηρο, για να τον εξαναγκάσουν (με επιτυχία) να υπακούσει στις επιθυμίες τους. Χτυπούσαν, λήστευαν περαστικούς και τράπεζες, τρομοκρατούσαν τις οικογένειες των πολιτικών αντιπάλων. Όλα αυτά τα έκαναν χωρίς να διατρέχουν κανένα κίνδυνο, διότι ήταν οι ήρωες του Μαϊντάν. Τους επιτρέπονταν τα πάντα.

Έτσι δολοφόνησαν και την Άλα Νικολάγιεβνα. Η φίλη και συγκάτοικος της μας είπε ότι μια μέρα χτύπησαν το κουδούνι. Ήταν οι τύποι από το Μαϊντάν, οπλισμένοι με ρόπαλα. Άρχισαν αμέσως να χτυπούν την Άλα στο κεφάλι. Μετά έδεσαν τη φίλη. Στο σπίτι τους είχαν γούνες, κοσμήματα και άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Τα πήραν όλα.

Ένα έγκλημα το οποίο θα έμενε σίγουρα ατιμώρητο. Οι επιτιθέμενοι το γνώριζαν αυτό. Κι έτσι έγινε. Στους τύπους του Μαϊντάν δεν ήταν δυνατόν να κάνει κανείς μήνυση. Εμείς στο Ινστιτούτο μάθαμε για το θάνατο όταν η Άλα είχε ήδη ταφεί. Κανένας δε τόλμησε να πει δημόσια την αλήθεια. Την αλήθεια την αφηγηθήκαμε ο ένας στον άλλο μόνο ψιθυριστά. Στο Κίεβο, δε μπορείς πια να πεις την αλήθεια. Ο κίνδυνος είναι τεράστιος.

Αν έχουν βελτιωθεί τα πράγματα από τότε; Όχι. Οι φασιστικές πολιτοφυλακές κυκλοφορούν ακόμη πάνοπλες. Η αστυνομία δεν ελέγχει τίποτα. Τώρα υπάρχει η δικαιολογία της αποσχιστικής απειλής, της απειλής της Ρωσίας. Το 2009 τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Οι φασιστές άρχισαν να παρελαύνουν δύο φορές το χρόνο: τη μέρα της γέννησης του αρχηγού των Ουκρανών εθνικιστών, Στεπάν Μπαντέρα, και τη μέρα της δημιουργίας του Ουκρανικού Επαναστατικού Στρατού, εκείνου που συνεργάστηκε με τους ναζί κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, που πυροβολούσε τους Σοβιετικούς στρατιωτικούς και τους αντιστασιακούς. Όργωναν την πόλη με πυρσούς, φωνάζοντας συνθήματα που υποκινούσαν σε εκδηλώσεις βίας: κρεμάστε τους κομμουνιστές, σφάξτε τους Ρώσους με μαχαίρια, σκοτώστε τους Εβραίους. Καμία από αυτές τις παρελάσεις δεν απαγορεύτηκε ποτέ, κανένας από αυτούς δε συνελήφθη ποτέ, κανένας από αυτούς δε καταδικάστηκε ποτέ.

Η ναζιστική βία δεν έχει καμία σχέση με την ανάγκη για κοινωνικές αλλαγές. Απεναντίας, έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τα παράλογα και ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου. Αυτός είναι ο σκοπός που εξυπηρετούν τα συνθήματα που φωνάζουν και επαναλαμβάνουν σε εμμονικό βαθμό. Συνθήματα αντιγραμμένα κατά γράμμα από εκείνα που χρησιμοποιούσαν οι ναζί πριν από ογδόντα χρόνια. Τα ίδια ναρκωμένα πλήθη. Τα ίδια ψέματα. Η ίδια παραποίηση των γεγονότων.

Όποιος πιστεύει ότι όλα αυτά δεν υπάρχει περίπτωση να συμβούν ποτέ στη δική του χώρα κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Και στην Ουκρανία αυτό πιστεύαμε πριν από το 2004 >>.

Με αυτή τη μαρτυρία κλείνει το βιβλίο του Φράνκο Φρακάσι “Τέταρτο Ράιχ, από τον β’ Παγκόσμιο πόλεμο στον πόλεμο της Ουκρανίας”. Το πραξικόπημα του Κιέβου δεν έπεσε από τον ουρανό. Η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα βρίσκεται στο έλεος των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου, παραστρατιωτικών ομάδων που εκπαιδεύονται από τους τοπ στο αντικείμενο σε νατοϊκές βάσεις. Με τη βοήθεια της CIA, κυβερνήσεων των ΗΠΑ, μεγαλοεπιχειρηματιών, τραπεζιτών και πολλών ισχυρών προσωπικοτήτων, οι εγκληματίες πολέμου την έβγαλαν λάδι μετά το πέρας του Δευτέρου Παγκοσμίου. Το Gladio (η μεγαλύτερη νεοναζιστική οργάνωση) άπλωσε τα πλοκάμια του από τη Λατινική Αμερική ως την Ευρώπη και το ιμπεριαλιστικό πλάνο των ΗΠΑ κύλησε πανέμορφα. Παραθέτω από το βιβλίο: <<Από το 1991 μέχρι σήμερα, η ουκρανική Ακροδεξιά έχει χρησιμοποιηθεί για τη διεξαγωγή μιας σειράς από στρατιωτικές επιχειρήσεις που σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να συνδεθούν με το Λευκό Οίκο. Μερικά παραδείγματα; Η Λιθουανική Επανάσταση το 1991, το πραξικόπημα στη Μόσχα το 1991, ο πόλεμος μεταξύ Υπερδνειστερίας και Μολδαβίας το 1992, ο πόλεμος στην Αυτόνομη Δημοκρατία της Γεωργίας το 1992-93, ο πόλεμος στην Τσετσενία το 1995-96, ο πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο το 1999, ο πόλεμος στη Νότια Οσετία το 2008>>. Η χρηματοδότηση των ταγμάτων θανάτου Κόντρας (σκάνδαλο Ιρανγκέιτ); Να προστεθεί η συνεργασία με τον δικτάτορα της Χιλής Πινοσέτ; Με τον δικτάτορα του Παναμά και της Αργεντινής; Τους δεξιούς των υπολοίπων χωρών της Λατινικής Αμερικής; Με τη Γαλλική εξουσία και τα ανδραγαθήματα της στον αντιαποικιοκρατικό πόλεμο (Αλγερία); Οι κυβερνήσεις της Ουγγαρίας και της Πολωνίας από τι αλάνια απαρτίζονται άραγε;

Τώρα, τα περί Ελλάδος: <<Χωρίς την οικονομική, οργανωτική και πολιτική στήριξη των ΗΠΑ, το πραξικόπημα δε θα είχε πραγματοποιηθεί ποτέ. Και έπρεπε να πραγματοποιηθεί. Αυτό υποδείκνυε το σχέδιο συγκράτησης του κομμουνισμού που είχε καταρτίσει η CIA σε συνεργασία με το Πεντάγωνο: η Επιχείρηση Χάος. Ο Παπαδόπουλος υπήρξε συνεργάτης των ναζί κατά τον β παγκόσμιο πόλεμο. Όπως πολλοί άλλοι ναζί (δεκάδες χιλιάδες), μετά τη λήξη της σύγκρουσης είχε προσληφθεί από τις ΗΠΑ και είχε εκπαιδευτεί από τη CIA στον κρυφό αγώνα κατά του κομμουνισμού. Οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ είχαν στενότατους δεσμούς με τις ελληνικές>>. Ο Φρακάσι δεν παραλείπει να αναφερθεί στις σχέσεις της Χρυσής Αυγής με την αστυνομία, τις Ειδικές Δυνάμεις, τα σώματα ασφαλείας και την ΕΥΠ. Ο Μιχαλολιάκος αποδείχθηκε ότι ήταν μισθωτός πληροφοριοδότης των μυστικών υπηρεσιών. Και, αλίμονο, <<τα περισσότερα μέλη της Χρυσής Αυγής οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενοι όπλα από βουλευτές (της ΝΔ) και παρουσιαζόμενα ως συνοδοί τους>>.

Τελειώνοντας το βιβλίο του Φρακάσι, αποτέλεσμα 25ετούς έρευνας, αντιλαμβάνεται κανείς το εξής: Όποια πέτρα και να σηκώσεις, υπάρχει ένα νόμισμα από κάτω. Η μια του όψη ένα φασιστόμουτρο & η άλλη η καβλωμένη οικονομική ελίτ.

Σχέση αλληλεξάρτησης και αγάπης: άμα οι τιτάνες τραβήξουν παραπάνω το σχοινί της εξαθλίωσης και οι φιλανθρωπίες δε ξεπλύνουν τα ματωμένα χέρια τους, καλούν τους ακατανόμαστους στο σόου για να αποστρέψουν την οργή των καταπιεζομένων από πάνω τους. Μα γιατί ευνοείται πάντα η ακροδεξία από τις κρίσεις; Μα για να επιβιώσουν οι αχόρταγοι. Ποιοι θα κάνουν τη βρωμοδουλειά να πακετάρουν με μίσος την αγανάκτηση και να την πυροβολήσουν (ίσως και κυριολεκτικά) στον αποδιοπομπαίο τράγο; Ποιοι άραγε;

Ο Άρης Χατζηστεφάνου φωτίζει με το ντοκιμαντέρ του την ερωτική αυτή σχέση…

Ποια εστί η ευθύνη του καθενός εν τέλει; Ίσως… να φωνάζει όταν γίνονται εγκλήματα, ειδικά αν γίνονται στο όνομα του, της χώρας του, της θρησκείας του, του φύλου του, της ιδεολογίας του… Να φωνάζει την αλήθεια. Για να μη ξυπνήσει ένα πρωί οπότε το ψέμα και ο παραλογισμός έχουν γίνει πραγματικότητα & η αλήθεια μεταφράζεται προδοσία. Τόσο απλό μα τόσο δύσκολο. Γιατί σήμερα τον άνθρωπο τον φοβίζουν λιγότερο οι ναζί από το να λογοκριθεί στα Social media.