Σε σκηνοθεσία Στέλιου Καμίτση, είναι απλή μα καθόλου απλοϊκή. Ήσυχη μα τόσο δυνατή. Χαλαρή μα… έκλαψα. Η αλήθεια είναι πως απαντήσεις δεν έχει. Αυτές ψάχνει… στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στη Γερμανία, σε αγνώστους ανθρώπους, στην δυνατή μουσική ανάμεσα σε τρέχοντα αυτοκίνητα, στο άθλημα που τελειοποίησε…
Με ένα road trip στην εσωτερική Λεωφόρο. Πώς μας θολώνουν τα συναισθήματα, τα αναγκαία και ανθρώπινα αυτά χαρίσματα, τα ξαναμμένα από το παρελθόν που όσο και να θέλουμε δε μας παρατάει, αράζει σιωπηλό -τόσο όσο αυτή η ταινία- στοκάροντας μας όπως στοκαρουμε εμείς την ταινία -αν δεν εισαι αρσενικό μάλλον γνωρίζεις πόσο τρομακτικό είναι το stalking. Εξαιτίας τους ίσως πάρουμε λάθος δρόμο, ίσως λάβουμε αποφάσεις που μεταγενέστερα θα μετανιώσουμε… ίσως τρακάρουμε και παρατήσουμε την οδήγηση. Και μείνουμε για πάντα και εις το εξής αμετακίνητα, πεπεισμένα για την τελειότητα της αδιαλαξίας μας, αδιαφορόντας για το τι κρύβεται πίσω από λόφους, εκεί που δε βλέπουμε. Τι δυνατότητες υπάρχουν, τι επιλογές; Άπειρες και εις τα πάντα; Όχι. Πάντως οριζόμαστε από τις επιλογές που απορρίπτουμε και τις επιλογές που δημιουργήσαμε. Από τι ξεφύγαμε; Από ποια κακή εκδοχή του εαυτού μας δραπετεύσαμε; Πως πετάξαμε με τη σειρά μας από το αεροδρόμιο της απώλειας των αγαπημένων; Που προσγειωθήκαμε;
Γι’ αυτό ψάχνουμε όσο κι αν το αρνούμαστε έναν άνθρωπο ο οποίος θα βλέπει το δρόμο μας καθαρά. Και αν τον αφήσουμε για λίγο να οδηγήσει, υπό τον έλεγχο και τη συναίνεση μας φυσικά, ίσως να μας οδηγήσει σε νέους δρόμους που δεν είχαμε φανταστεί. Σε μέρη τόσο όμορφα που το comfort zone μας θα απέρριπτε να εξερευνήσει. Ένας άνθρωπος που μέχρι πριν μερικές μέρες ή έτη ήταν ανύπαρκτος για εμάς, μπορεί τώρα να δίνει νόημα στην ύπαρξη μας… όχι δε μιλάω για έρωτα ή τουλάχιστον όχι “μόνο” για αυτή την πτυχή της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, μιλάω για τη σταγόνα που θα ρίξει στον πολύχρονο καμβά μας και θα τον κάνει έργο τέχνης. Μιλάω για την ασφάλεια που θα μας δώσει και μόνο η εντύπωση της ευτυχίας. Ευτυχία είναι… η ασφάλεια, η απουσία φόβου και άγχους. Και αυτά τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, οι μέρες… γι’ αυτές τις σχισμές στην ρουτίνα της ανασφάλειας ζούμε.
Κι αν χαθεί αυτός ο άνθρωπος; Τότε γιατί δε περιμένεις τον επόμενο; Ανυπόμονη σταγόνα.
Οι σχέσεις οι ειλικρινής, όταν η ανάγκη για συντροφιά, για ξερατό όλων όσων αιώνες καταπίναμε, σπάει το γύψο της προκατάληψης. Αυτές οι σχέσεις είναι ζωτικές.
Το ίδιο μοτίβο μετά από κάθε μεγάλο τραγικό γεγονός. Κλάψα, κρίμα και τα λέμε την επόμενη φορά που ζωές θα χαθούν. Γιατί, όμως, το κάνουμε αυτό; Μα γιατί είναι πιο εύκολο. Διότι μεταγενέστερα του συμβάντος, η συμπεριφορά μας είναι εύκολα “κοινωνικώς ορθή”. Θα ρίξουμε την κλάψα μας μέσω μιας πετυχημένης πένθιμης φωτογραφίας στο στόρι μας, θα αναστενάξουμε “κρίμα” στους επίσης -ξαφνικά- πενθούντες που θα συναναστραφούμε τις γύρω μέρες και θα διατηρήσουμε “πολλών λεπτών σιγή”… ως προς τις ευθύνες. “Μη τα κάνετε όλα πολιτικά”, “δε ντρέπεστε” και λοιπά.
Όταν φτάσουμε στο σημείο που δε θα πέφτουμε απ’ τα σύννεφα με τα μαθηματικώς αναμενόμενα αποτελέσματα πολιτικών επιλογών και τέτοια γεγονότα θα αποτελούν αποδείξεις εγκληματικών ενεργειών, τότε θα σκάμε και θα οδηγούμε τους αυτουργούς στον αγύριστο. Σιωπηλά.
Στις 15 Φεβρουαρίου 2023, λίγες εβδομάδες πριν τη τραγωδία στα Τέμπη, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε να παραπέμψει την Ελλάδα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη μη τήρηση των κανόνων για τους σιδηροδρόμους.
Η παρακάτω εργασία πραγματεύεται το ίδιο ζήτημα που απασχολεί το άνω ντοκιμαντέρ του “TRT World”. Έγινε για το μάθημα της Εγκληματολογίας με -τότε- διδάσκοντα τον Κ. Πανάγο.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Εισαγωγή
Τα καταγεγραμμένα μεγέθη
Η ανατομία του εγκλήματος
Το μεγαλύτερο έγκλημα του ελληνικού κράτους στον 21ο αιώνα
Επίλογος
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
«Pushbacks entail a variety of state measures aimed at forcing refugees and migrants out of their territory while obstructing access to applicable legal and procedural frameworks. In doing so, States circumvent safeguards governing international protection (including minors), detention or custody, expulsion, and the use of force.»[1]
Η παρούσα εργασία, φιλοδοξεί να αναδείξει μια μορφή κρατικού εγκλήματος η οποία εμφανίζεται στις αρχές του 21ου αιώνα. Η συστηματοποίηση της έλαβε χώρα τα τελευταία έτη στα νότια και ανατολικά ευρωπαϊκά σύνορα. Πρόκειται για τις λεγόμενες «επαναπροωθήσεις» (pushbacks) για τις οποίες χρησιμοποιούνται διάφοροι άλλοι όροι, όπως «άτυπη αναγκαστική επιστροφή (ΑΑΕ)» ή «παρεμπόδιση εισόδου» (πιο εύπεπτοι). Πρόκειται για ένα θέμα εσκεμμένα «θαμμένο». Ο διαρκώς εντεινόμενος έλεγχος του τύπου, έχει φροντίσει ώστε οι πολίτες να μη γίνονται δέκτες ειδήσεων που θίγουν την εικόνα της κυβέρνησης.[2]Είναι αναγκαίο να διευκρινιστεί ότι μία επαναπροώθηση μπορεί να εμπεριέχει σωρεία άλλων εγκλημάτων, αυτοτελώς ποινικοποιημένων. Σκοπός της εργασίας είναι να απαντήσει στα εξής ερωτήματα:
Ποια είναι η συχνότητα του; Μεμονωμένα περιστατικά ή οργανωμένο σύστημα;
Ποιες είναι οι πράξεις -αξιόποινες και μη- που το συγκροτούν;
Γιατί δεν υπάρχει λογοδοσία;
Για να γίνει κατανοητό το κλίμα της εποχής, αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με έρευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στα μέσα Νοέμβρη, το μεταναστευτικό τιτλοφορείται ως Νο1 πρόβλημα για τους Έλληνες (δείγμα χιλίων ατόμων)[3]. Η Συρία, την περίοδο εκείνη, βρισκόταν, για ακόμη μια φορά, στη δίνη του πολέμου και οι εκτοπισμένοι γρήγορα ξεπέρασαν το εκατομμύριο[4]. Η Τουρκία -άμεσα εμπλεκόμενη στην πολεμική σύρραξη- είχε ανακοινώσει λίγες μέρες νωρίτερα ότι θα επέτρεπε στους πρόσφυγες να διασχίσουν τα σύνορα προς την Ευρώπη[5]. Υπό τον τόνο της εκτάκτου καταστάσεως, η κυβέρνηση εκδίδει στις 2 Μαρτίου 2020 Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου[6] με την οποία βαφτίζει τους αιτούντες άσυλο ως «ασύμμετρη απειλή για την ασφάλεια της χώρας», αναστέλλει το δικαίωμα αίτησης ασύλου και δηλώνει επισήμως ότι θα εκτελεί ομαδικές απελάσεις! Ως αίτιο της παραγκώνισης του διεθνούς και εθνικού δικαίου[7] – η κυβέρνηση επικαλείται «αντικειμενική αδυναμία εξέτασης σε εύλογο χρόνο των αιτήσεων». Αλλά τα ως άνω δικαιώματα δεν υπάρχουν μέχρι οι αιτήσεις να φτάσουν συγκεκριμένο νούμερο και οι αντίστοιχες υποχρεώσεις του κράτους δεν υπάρχουν υπό την προϋπόθεση ότι οι αιτούντες άσυλο (asylum seekers) είναι ολιγάριθμοι. Ο συλλογισμός αυτός, τον οποίο επικαλούνταν η κυβέρνηση, έρχεται σε αντίκρουση με την ίδια την έννοια του προσφυγικού που διαμορφώθηκε, πρώτα απ’ όλα, για τα θύματα πολέμου.
Επ’ αφορμής αυτής της καταστάσεως εγκαινιάστηκε, λοιπόν, μια πολιτική που εξασφαλίζει ότι οι ζωντανές «απειλές της ασφάλειας και της γαλήνης» (δια στόματος Πρωθυπουργού ο οποίος διαλαλούσε, επίσης, ότι «το ζήτημα δεν είναι πλέον προσφυγικό αλλά μια ασύμμετρη απειλή στα σύνορα της Ελλάδας και της Ευρώπης») δε θα ασκούσαν το δικαίωμα τους στο άσυλο. [8] Οι επαναπροωθήσεις, βέβαια, πρωτοεμφανίστηκαν πολλά χρόνια πριν, όμως οι καταγγελίες αφορούσαν μόνο την περιοχή του Έβρου και η συχνότητα ήταν ελάχιστη συγκριτικά με σήμερα.[9]
ΤΑ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑ ΜΕΓΕΘΗ
Τα εγκλήματα αυτά, καθιερώθηκαν με ταχείς ρυθμούς ως de facto πολιτική της Ελλάδος (“de facto general policy”), όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε έκθεση του ΟΗΕ.[10] Σε 140.000 αριθμεί, στην παράγραφο 32, τους ανθρώπους που επαναπροωθήθηκαν από τις ελληνικές αρχές μόνο την περίοδο μεταξύ Απριλίου και Νοεμβρίου 2021! Ο ίδιος ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών κατέγραψε μετά διερεύνησης 540 περιστατικά τη διετία 2020-2021 τα οποία αντιστοιχούν σε 17 χιλιάδες θύματα, γυναικών και παιδιών μη εξαιρουμένων.[11]
Τρεις μήνες αργότερα, ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης, ζητάει με δελτίο τύπου διερεύνηση πάνω στις διαρκείς καταγγελίες για επαναπροωθήσεις[12] . Το ίδιο αίτημα εκφράζει και ο ΟΗΕ τονίζοντας την γιγαντιαία μείωση των επισήμων αφίξεων (3000 σε τρείς μήνες) -ούτε οι μετανάστες που εντοπίζονται στη στεριά δεν καταγράφονται πριν επαναπροωθηθούν- σε σχέση με τα προηγούμενα έτη και την αντιστρόφως ανάλογη αύξηση των επαναπροωθήσεων η οποία λογικά αποτελεί αίτιο της μείωσης.[13] Την ίδια περίοδο η πλειοψηφία του ευρωκοινοβουλίου και η Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών (LIBE) απαιτεί τη λογοδοσία της Ελλάδας ενώ ο ΔΟΜ υπολογίζει ότι «42 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν τα ελληνικά σύνορα» το πρώτο μισό του 2020.[14] Η κυβέρνηση ξεμπέρδεψε με τις καταγγελίες χαρακτηρίζοντας τες ως “fake news” των διακινητών[15] και ως προϊόν επιβουλής των πολιτικών της αντιπάλων. Στις ανωτέρω επεμβάσεις -και όχι μόνο- αναφέρεται και η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) σε δήλωση της τον Ιούλιο.[16]
Η AegeanBoatReport στις ετήσιες εκθέσεις[17] της, αριθμεί τα θύματα του ελληνικού λιμενικού στο Αιγαίο από τον Ιανουάριο του 2020 σε 77,5 χιλιάδες, χρονικό σημείο το οποίο μνημονεύει ρητώς ως εναρκτήριο της κατακόρυφης αύξησης των εγκλημάτων αυτών: 9.741 θύματα το 2020, 15.803 το 2021, 26.133 το 2022, 25.855 το 2023. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι η εν λόγω ΜΚΟ δεν παρουσιάζει ξεχωριστά στατιστικά για επαναπροωθήσεις στις προηγούμενες εκθέσεις της (2018, 2019). Ακόμα, μέσα στις 17 «ημέρες ζωής» του νέου έτους έχουν καταγραφεί από την ίδια 63 επαναπροωθήσεις με 2095 θύματα![18]Νέα χρόνια, ίδια καθημερινότητα. Η Aegean Boat Report σημειώνει το ξυλοκόπημα και την εξευτελιστική μεταχείριση που προηγείται της εγκατάλειψης σε αυτοσχέδιες λέμβους στη μέση της θάλασσας. Με γρήγορα μαθηματικά, οι λιμενικοί αρνούνται σωρεία δικαιωμάτων σε πάνω από 100 ανθρώπους τη μέρα!
Η ραγδαία αύξηση των επαναπροωθήσεων το 2021 βρίσκεται σε συνάρτηση με την μείωση των -καταγεγραμμένων από την Ελληνική Αστυνομία- αφίξεων: μείωση κατά 76% σε σύγκριση με το 2020 (βλ. γράφημα ΟΗΕ).
Η ForensicArchitecture παρουσιάζει στην ενημερωμένη της Πλατφόρμα[19] αποδεικτικό υλικό για χιλιάδες pushbacks στα θαλάσσια σύνορα με 55.445 καταγεγραμμένα θύματα μέσα σε 3 έτη, από τον υποτιθέμενο «υβριδικό πόλεμο» της Τουρκίας στον Έβρο έως το Μάρτιο του 2023. Εκτός αυτών, έχει τεκμηριωμένες πληροφορίες για 41 θανάτους/αγνοούμενους που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια των επαναπροωθήσεων.
Σε έκθεση του, το BorderViolenceMonitoringNetwork[20] καταγράφει την αύξηση των αιτήσεων ασφαλιστικών μέτρων στο ΕΔΔΑ, με τις οποίες οι μετανάστες ζητούν να εκδοθεί διαταγή έρευνας και διάσωσης & έπειτα πρόσβαση στις διαδικασίες ασύλου. Είναι ευρέως γνωστή, πλέον, η ελληνική τακτική και στο εξωτερικό -ή μάλλον κυρίως στο εξωτερικό- οπότε οι μετανάστες προσέρχονται με αυτό το προληπτικό «όπλο» ελπίζοντας να γλυτώσουν τα καθιερωμένα pushbacks. Δυστυχώς, ούτε οι διαταγές του ΕΔΔΑ φαίνεται να συγκινούν τις ελληνικές αρχές. Από τον Μάρτη του 2022 εκδόθηκαν 13 διαταγές που φιλοδοξούσαν να προστατέψουν 470 άτομα. Μόνο οι 4 έγιναν σεβαστές από την ελληνική πολιτεία! Το πρώτο μισό του 2022, μάλιστα, οι σχετικές προσφυγές στο ΕΔΔΑ -πολλές εξ αυτών προληπτικές- πλησίαζαν τις χίλιες![21] Να σημειωθεί εδώ ότι “Σε υπόθεση κατά του ελληνικού κράτους που εκδικάζεται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες έχει καταθέσει στοιχεία για 311 περιστατικά κατά τα οποία επαναπροωθήθηκαν μέσω Έβρου στην Τουρκία «τουλάχιστον 6.680 άνθρωποι».[22]
Η ίδια η BVMN έχει καταγράψει περίπου 10.800 θύματα pushback στην περιοχή του Έβρου από το καλοκαίρι του 2019 μέχρι τη δημοσίευση της έκθεσης (1/7/2022). Ο αριθμός των νεκρών στο επικίνδυνο αυτό ποτάμι είναι αδύνατο να εξακριβωθεί, πάντως ο Π. Παυλίδης, ιατρός στο Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, έκανε λόγο για 23 πτώματα μόλις στους δυο πρώτους μήνες του 2021.[23] Πρόκειται για τερατώδες νούμερο αν αναλογιστεί κανείς ότι σε 17 έτη (από το 2000) το νούμερο αντιστοιχούσε σε 352 ανθρώπους[24]. Ο ίδιος γιατρός πληροφορεί ότι ο Έβρος πρωτοστατεί στον αριθμό θαμμένων αταυτοποίητων μεταναστών με το 70% των θανάτων να αποδίδονται σε πνιγμό.
As pushbacks in the Evros region have become more systematised, violent and life-threatening, access to asylum on the mainland has become virtually impossible.[25]
Σε έρευνα του Spiegel[26] δημοσιευθείσα τον Οκτώβρη του 2021, αποτυπώνεται, για ακόμη μια φορά, αυτό που η κυβέρνηση αρνείται: Βασανισμοί και πέταμα στη θάλασσα με μια σχεδία -αγορασμένη από τον Ευρωπαίο φορολογούμενο σε τιμή ευκαιρίας: 1569 ευρώ ανά pushback.
Πρώην υψηλόβαθμος αξιωματούχος του Λιμενικού Σώματος επιβεβαιώνει τις εγκληματικές πρακτικές του σώματος στο οποίο υπηρετούσε, αποκαλύπτοντας ότι εσκεμμένα δεν τηρείται κανένα αρχείο για αυτές. Οι διαταγές οι οποίες ξεκινάνε από το Μαξίμου, από τους προϊσταμένους, δηλαδή, των φυσικών αυτουργών είναι αποκλειστικά προφορικές.
The units he’s talking about are called MYA and KEA, the coast guard’s elite. The officers wear balaclavas so that nobody can recognize them. Normally they deal with drug dealers, but now they are also pushing refugees back into the sea. “Orders are always oral in these operations,” Alexiou says, so there is no paper trail and plausible deniability can be maintained. “The instructions come from way up top, from politicians. These are criminal acts.” Two additional coast guard officers, one of whom is on active duty, have corroborated Alexiou’s claims. And they, too, believe the special units are responsible for the pushbacks. “The order is: Nobody gets through (…)”
Σωρεία αποδεικτικού υλικού μπορεί να βρεθεί και στο ανά έτος ανανεωμένο “BlackBookofPushbacks”, έργο 16 τουλάχιστον εν συνεργασία οργανώσεων, στο οποίο καταγράφονται αναλυτικά οι βιαιότητες στα σύνορα της Ευρώπης. [27]
Την άνοιξη του 2022, μια μέρα μετά την δημοσιοποίηση έρευνας διεθνών μέσων[28][29] η οποία στηλιτεύει (όχι για πρώτη φορά[30]) την εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής σε 222 ελληνικές επαναπροωθήσεις με τον αριθμό των θυμάτων να εκτιμάται σε πάνω από 8.000, ο επικεφαλής της παραιτήθηκε από το αξίωμα το οποίο κατείχε από το 2015 δηλώνοντας: «Επιστρέφω την εντολή μου στο Διοικητικό Συμβούλιο καθώς φαίνεται ότι η αποστολή της Frontex με βάση την οποία εκλέχτηκα και με βάση την οποία ανανεώθηκε η θητεία μου τον Ιούνιο του 2019 έχει αλλάξει σιωπηλά αλλά αποτελεσματικά».[31]Η ιδιαιτερότητα αυτής της έρευνας βρίσκεται στο γεγονός ότι αξιοποίησε, εκτός από οπτικοακουστικό υλικό, μεταξύ άλλων και την ίδια τη βάση δεδομένων της FRONTEX ονόματι “JORA” στην οποία τα εγκλήματα καταχωρούνταν με τον παραπλανητικό όρο «παρεμποδίσεις αναχώρησης». Τα αντίστοιχα πορίσματα της -απόρρητης τότε- έκθεσης της OLAF επί του θέματος αποτέλεσαν αντικείμενο των τεταμένων συζητήσεων πριν την παραίτηση του F. Leggeri, με το ελληνικό κράτος να τον υπερασπίζεται. «Officials from more moderate countries like Sweden berated the agency chief, while representatives from more hardline countries like Hungary, Poland and Greece defended his record», σημειώνειτοPolitico[32].
Η έκθεση-κόλαφος της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Καταπολέμησης της Απάτης (OLAF) [33] παρέμενε μακριά από τα μάτια των Ευρωπαίων (στο όνομα των οποίων διαπράττονται αυτά) μέχρι τις 28 Ιούνιου, οπότε διεθνή μέσα φρόντισαν για τη διαρροή των κρίσιμων πληροφοριών[34]. Τον Οκτώβρη του 2022, αντίκρισαν το φως της δημοσιότητας και οι 200 σελίδες της, ξεσκεπάζοντας τελειωτικά το εγκληματικό καθεστώς και γελοιοποιώντας τις δηλώσεις των απατεώνων του Μαξίμου περί “fake news” διασπειρόμενα από διακινητές. [35]
Ο αξιωματούχος Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Frontex πρότεινε μετά το ναυάγιο στην Πύλο (Ιούνιος 2023) την αναστολή της δραστηριότητας της Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής στην Ελλάδα όσο παραβιάζεται το διεθνές και κοινοτικό δίκαιο[36]. Το ενδεχόμενο να συμβεί αυτό επιβεβαίωσαν και οι NewYorkTimes λίγες μέρες αργότερα[37].
Στις 7 Φεβρουαρίου 2023, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο ψήφισμα[38] για την ολίσθηση του κράτους δικαίου και της ελευθεροτυπίας στην Ελλάδα, ενέταξε, ασφαλώς, και τις επαπροωθήσεις. Το καθεστώς στη χώρα μας μοιάζει όλο και πιο αυταρχικό, και επάξια πλέον στέκεται δίπλα στο μαύρο πρόβατο της ΕΕ, την Ουγγαρία.
Παραδόξως, παράλληλα με την άρνηση της ύπαρξης επιχειρήσεων pushback, ο Υπουργός Μετανάστευσης δήλωνε σε συνέντευξη: «Η Ελληνική Αστυνομία ανακοίνωσε ότι το 2022 απέτρεψε 260.000 άτομα από τον να μπουν στον Έβρο. Το γεγονός πως πέρασε ο 1 στους 100 και περνάνε αυτή τη στιγμή 80% λιγότεροι από ότι πέρασαν το 2019 και 99% λιγότεροι από ότι πέρασαν το 2015, δείχνει ότι η χώρα μας πλέον δεν έχει μεταναστευτικό πρόβλημα. Να το πω απλά; Στα νησιά μας έχουμε 4.000 διαμένοντες από 45.000, σε όλη τη χώρα. Στις δομές έχουμε 13.000 αντί 92.000 που είχαμε το 2019. Έχουμε 33 δομές αντί 121 που υπήρχαν».
Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ
Μπροστά στις αποκαλύψεις αυτού του νέου εγκληματικού καθεστώτος, η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), η οποία ιδρύθηκε κατόπιν ψηφίσματος[39] του ΟΗΕ, δημιουργεί τον Μηχανισμό Καταγραφής Περιστατικών Άτυπων Αναγκαστικών Επιστροφών. Στην δημοσιευθείσα έκθεση, βάσει πρωτογενών πηγών, τεκμηριώνει 50 περιστατικά με τουλάχιστον 2000 θύματα την περίοδο μεταξύ Απρίλη 2020 και Οκτώβρη 2022. Το μοτίβο το οποίο εντοπίζει είναι ίδιο με αυτό που καταγράφουν όλες οι εκθέσεις και έρευνες πάνω στο θέμα (όπως, ενδεικτικά, της Διεθνούς Αμνηστίας[40], του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες[41], των Γιατρών Χωρίς Σύνορα[42] και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες[43]) και αποτελείται από 3 βήματα: εντοπισμός, κράτηση (μπορεί να παραλειφθεί), απομάκρυνση. Τα θύματα δεν καταγράφονται πουθενά: επίσημα δεν υπάρχουν.[44]
Η άσκηση βίας, αν και δεν αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την πραγματοποίηση ενός περιστατικού ΑΑΕ, ωστόσο, παρατηρείται ότι διαπερνά οριζόντια όλα τα περιστατικά ως εργαλείο πειθαναγκασμού ή και εξαναγκασμού των φερόμενων θυμάτων μέσω των απειλών, της πρόκλησης σωματικού πόνου και της υποβολής σε απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση.[45]
Επιμέρους εγκλήματα που εμφανίζονται κατά την επαναπροώθηση:
Ανθρωποκτονία / έκθεση
Σωματική βία
Προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας
Λεκτική βία & Απειλή
Απαγωγή
Παράνομη κατακράτηση (φυλάκιση είτε ακινητοποίηση) από λίγη ώρα έως ημέρες μέχρι την απομάκρυνση
Πρόκληση ναυαγίου
Ληστεία ή και καταστροφή προσωπικών εγγράφων (77% των περιπτώσεων)
Ληστεία προσωπικών αντικειμένων ιδίως κινητά (93% των περιπτώσεων)
Καμία ενημέρωση για τα δικαιώματα των μεταναστών σε γλώσσα που κατανοούν
Εξευτελιστική μεταχείριση (ξεγύμνωμα, μη πρόσβαση σε τουαλέτα)
Αγνόηση ιατρικών αναγκών
Στέρηση φαγητού & νερού
Βασανιστήρια
Επιπλέον, παρατηρείται διαχωρισμός μελών της οικογένειας. Οι επαναπροωθήσεις παραβιάζουν εξ ορισμού το δικαίωμα στο άσυλο στον πυρήνα του οποίου εδράζει η αρχή της μη επαναπροώθησης. Η έκθεση του Μηχανισμού Καταγραφής επισημαίνει ότι οι χώρες προέλευσης των θυμάτων «περιλαμβάνονται στις χώρες, των οποίων οι πολίτες ή οι ανιθαγενείς συνήθως διαμένοντες, λαμβάνουν τα υψηλότερα ποσοστά θετικών αποφάσεων.» Άρα αν τους επιτρεπόταν να αιτηθούν, μάλλον θα αναγνωριζόταν η προσφυγική τους ιδιότητα. Αυτό το δεδομένο έχει σημασία, διότι οι υπερασπιστές των pushback ισχυρίζονται ότι αυτοί που διασχίζουν τα σύνορα παράτυπα δεν βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης, ότι δεν είναι «πραγματικοί πρόσφυγες».[46]
Υπάρχουν, ακόμη, περιπτώσεις ΑΑΕ των οποίων τα θύματα διέμεναν νόμιμα στην Ελλάδα αφότου είχαν καταγραφεί και αιτηθεί ασύλου. Πρόκειται για άτομα που απήχθησαν από κρατικά όργανα και μεταφέρθηκαν στο σημείο κράτησης (προστάδιο της απομάκρυνησης), μαζί με τα άτομα που εντοπίστηκαν πριν καταθέσουν αίτημα ασύλου. Μπορεί, ας πούμε, να απήχθησαν στην εργασία τους ή σε ένα περίπατο σε πάρκο, σε πλατείες ή σε μαγαζιά.
Η ασέβεια, φυσικά, δεν εξαιρεί ούτε τους αναγνωρισμένους -από τις ελληνικές αρχές- με τη βούλα της διεθνούς προστασίας πρόσφυγες οι οποίοι δύναται να έχουν, επίσης, τη μοίρα των προαναφερθέντων. Στην συγκεκριμένη έκθεση τα θύματα -παράνομης απέλασης σε αυτή την περίπτωση- κατάγονταν από τη Συρία και την Παλαιστίνη, χώρες κατεξοχήν εμπόλεμες με τους Παλαιστίνιους να ζουν, μάλιστα, υπό καθεστώς απαρτχάιντ (έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας)[47][48] με αυτουργό το κράτος του Ισραήλ.
Το ρόλο του δράστη αναλαμβάνουν όργανα της αστυνομίας, του στρατού, του λιμενικού και άτομα με πολιτικά ρούχα που δύνανται να είναι είτε όργανα είτε πολίτες είτε μη πολίτες. Η εθνικότητα των δραστών δεν είναι ενιαία. Άλλα γνωρίσματα των επιχειρήσεων:
Συχνά κεκαλυμμένα τα χαρακτηριστικά των θυτών (fullface).
Εναλλαγή ή εμπλουτισμός των προσώπων της κάθε ομάδας από στάδιο σε στάδιο. Πιθανό να μην πραγματοποιούν και τα 3 βήματα (εντοπισμός, κράτηση, απομάκρυνση) τα ίδια άτομα.
Ιδιαίτερα στον Έβρο παρατηρείται συμμετοχή μη ελληνόφωνων οι οποίοι συνεργάζονται με είτε υπακούν στις ελληνικές αρχές. Ακολουθεί απόσπασμα από μαρτυρία θύματος στον Έβρο:
500 άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, έγκυες γυναίκες, χτυπημένοι άνθρωποι που έπρεπε να πάν στο νοσοκομείο. Από πολλές εθνικότητες, δεν θυμάμαι. Υπήρχαν 12 βάρκες κοντά στο ποτάμι. Κάθε μία έπαιρνε 15 άτομα και τα πήγαινε σε ένα νησάκι στη μέση του ποταμού και μετά ο οδηγός της βάρκας γυρνούσε στην ελληνική όχθη για να πάρει κι άλλους. Ήμασταν μόνο με τα εσώρουχά μας και χωρίς παπούτσια. Ήταν πάνω από 10 Έλληνες ένστολοι με μαύρες και στρατιωτικές στολές και όλοι οπλοφορούσαν. Έδιναν εντολές στους gangsters [sic], μια ομάδα πάνω από 10 Αράβων, Αφγανών και Κούρδων που φορούσαν κουκούλες. Αυτοί έπαιρναν εντολές από τους Έλληνες ένστολους και τους αποκαλούσαν commanders/captains [sic]. Είχαν μαζί τους μεγάλα μαχαίρια. Χτυπούσαν με αυτά τα μαχαίρια άλλους πρόσφυγες και τους είδα να χαράζουν το σήμα x σε κάποιους από αυτούς. Έπαιρναν και τα χρήματα από τους ανθρώπους. Η επιχείρηση απομάκρυνσης ξεκίνησε όταν έπεσε το σκοτάδι μεταξύ 8-9μμ. Είδα μια βάρκα να βυθίζεται. Όσοι μπορούσαν να κολυμπήσουν επιβίωσαν. 4 άτομα δεν τα κατάφεραν και είδα να ανασύρουν οι gangsters τα πτώματά τους από το ποτάμι.(…)
Είδα επίσης μια έγκυο γυναίκα, η οποία γέννησε εκείνη τη στιγμή. Έκλαιγε και την επαναπροώθησαν μαζί με το παιδί της στην τουρκική πλευρά. Άκουσα τούρκους στρατιώτες να της φωνάζουν να σταματήσει να κλαίει. Είδα αστυνομικούς να χτυπάνε ανθρώπους. Η κατάσταση ήταν πέρα από απάνθρωπη. Βρισκόμασταν σε ζώνη εκτός νόμου, τσάκισαν την αξιοπρέπειά μας εντελώς απάνθρωπα.
Ο εντοπισμός λαμβάνει χώρα είτε κοντά στο ποτάμι του Έβρου είτε στην ευρύτερη περιοχή είτε σε πόλεις/χωριά μέχρι και στη Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη κ.α. Όσο πιο κοντά στο ποτάμι τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να παρακαμφθεί το στάδιο κράτησης και η επαναπροώθηση να τελεστεί άμεσα. Οι χώροι κράτησης, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, δύναται να είναι είτε Αστυνομικό Τμήμα/Τμήμα Συνοριακής Φύλαξης είτε στρατιωτική δομή είτε άτυπη δομή (χωρίς διακριτικά αναγνώρισης, ένα απλό κτήριο). Κάποιοι μάρτυρες, πάντως, δε κατάφεραν να αναγνωρίσουν το χώρο όπου κρατούνταν. Ας μνημονευτεί εδώ ότι στις 10 Μαρτίου του 2020, οι NewYorkTimes, δημοσιεύουν έκθεση[49] στην οποία αποκαλύπτεται μυστική τοποθεσία, ένα αχαρτογράφητο μπουντρούμι το οποίο «φιλοξενούσε» τους μετανάστες μέχρι την επαναπροώθηση τους. Από τον τίτλο κιόλας («We are like animals») γίνεται αντιληπτό ότι οι συνθήκες εκεί ήταν απάνθρωπες.
Το κάνουμε, όπως ακριβώς το κάνουν [άλλες χώρες]. Μόνο που αυτές δεν είναι τόσο εχθρικές [απέναντι στους αιτούντες άσυλο] όσο εμείς.[50]
Εδώ αξίζει να γίνει μνεία στην σε συνεργασία με την ισπανική εφημερίδα ElPais έρευνα[51]του Solomon (υπογεγραμμένη από τον δημοσιογράφο Σ. Μαλιχούδη, θύμα παρακολούθησης από την ΕΥΠ στην οποία προΐσταται ο Πρωθυπουργός[52]). Επιβεβαιώνοντας τη συστηματικότητα και το mondus operandi, εστιάζει στο κομμάτι των ληστειών του Έβρου: τα όργανα έχουν αφαιρέσει τουλάχιστον 2,2 – 2,8 εκατ. ευρώ σε μετρητά τα τελευταία έξι έτη. Αυτό προκύπτει από «συντηρητικούς υπολογισμούς, χωρίς να συνεκτιμάται η αξία των κινητών τηλεφώνων και άλλων πολύτιμων αντικειμένων (π.χ. δαχτυλίδια, βραχιόλια)».
«Υπάρχουν αστυνομικοί που θέλουν να υπηρετήσουν μόνο κατά μήκος του ποταμού», σχολιάζει. «Φανταστείτε πόσα μπορεί να κερδίσει μια ομάδα αστυνομικών εάν πάρει από 100 ή 200 ευρώ από 100 άτομα. Μπορούν να βγάλουν έναν ολόκληρο μισθό σε μία μόνο βάρδια.»
«Οι συνοριοφύλακες τις δίνουν στα παιδιά τους (εννοεί συσκευές κινητών). Εμφανίζονται στο σχολείο με καινούργια κινητά και λένε περήφανα ότι οι γονείς τους τα πήραν από τους “παράνομους μετανάστες”
Έκθεση της Παγκόσμιας Πρωτοβουλίας κατά του Διεθνικού Οργανωμένου Εγκλήματος του 2021 για τις βαλκανικές διόδους αναφέρει πως «σε αντίθεση με το 2015-2016, οι αιτούντες άσυλο και οι μετανάστες φαίνεται ότι τώρα είναι επιφυλακτικοί στο να μεταφέρουν μεγάλα ποσά σε μετρητά από φόβο μήπως τους ληστέψουν κλέφτες ή η αστυνομία».[53]
Ιδιαίτερα στις επαναπροωθήσεις του Αιγαίου, το στάδιο της κράτησης συνήθως γίνεται σε εξωτερικό χώρο με ακινητοποίηση. Ακόμη, στις «νησιώτικες» επαναπροωθήσεις η εγκατάλειψη γίνεται με καταστροφή του σκάφους ή της μηχανής του, όταν οι αιτούντες άσυλο εντοπίζονται στη θάλασσα και ορισμένες φορές συνοδεύεται από ρυμούλκηση. Όταν, από την άλλη, ο εντοπισμός γίνεται στο νησί, τότε οι δράστες εγκαταλείπουν τα θύματα σε φουσκωτές βάρκες (χωρίς μηχανή) ή σωσίβιες σχεδίες. Η ολοκλήρωση της εγκληματικής αλληλουχίας βρίσκει τους αιτούντες άσυλο κοντά ή μέσα στα τουρκικά ύδατα. Η ελληνικές αρχές αφήνουν το κύμα να σπρώξει τη βάρκα/σχεδία/σκάφος προς την Ανατολή.
Χτυπούσαν τις γυναίκες που εγκυμονούσαν μπροστά στα μάτια μου (…) Όταν μας έβγαλαν τα ρούχα, μας είχαν ξαπλωμένους στο έδαφος. Ο σωματικός έλεγχος προχώρησε και στα γεννητικά μου όργανα, εγώ του ζητούσα να σταματήσει κλαίγοντας πολύ και εκείνος που μου έκανε τον έλεγχο που ισοδυναμούσε με βιασμό, γελούσε και με χτύπησε στο πίσω μέρος του σώματός μου. Οι μνήμες από τον βιασμό μου στο Καμερούν, αναβίωσαν. (…) Έκαναν σωματικό έλεγχο ακόμη και στα παιδιά.
Τα θύματα, σε ποσοστό 62% των εξετασθέντων, δεν κατέχουν απτά αποδεικτικά στοιχεία…
“με συνηθέστερη αιτιολογία ότι υπέστησαν στέρηση προσωπικών αντικειμένων από τους φερόμενους θύτες, και άρα φωτογραφικό́ υλικό, ηχητικό ή βιντεοληπτικό υλικό, στίγματα κ.α. που πιθανά να είχαν αποτυπώσει δεν είναι πλέον στην κατοχή τους”.
Μία μειοψηφία των θυμάτων δήλωσε ότι δεν επιθυμεί να καταγγείλει τα εις βάρος του εγκλήματα “με συνηθέστερη αιτιολογία ότι φοβόντουσαν αντεκδίκηση από τους φερόμενους θύτες ή αντίκτυπο στο αίτημά τους για Διεθνή Προστασία ή φόβο επαναβίωσης τραυματικών γεγονότων”.[54]
Μια πολυπλεύρως τεκμηριωμένη έρευνα διεθνών μέσων[55] σπρώχνει στο φως τις λεπτομέρειες της εργαλειοποίησης αιτούντων άσυλο με όρους εκβιασμού -η HumanRightsWatch, είχε, επίσης, ασχοληθεί με το θέμα σε έκθεση της[56]. Τα κρατικά όργανα προτάσσουν σε θύματα τους, πριν ολοκληρώσουν το «τελετουργικό» της επαναπροώθησης, το εξής δίλημμα: “Είτε (σε βάζουμε φυλακή ως διακινητή και μετά) σε πετάμε πίσω στην Τουρκία είτε θα δέρνεις και θα πετάς άλλους μετανάστες πίσω στην Τουρκία. Αν διαλέξεις το δεύτερο, θα σου δώσουμε μετά από 1-3 μήνες «υπηρεσίας», ένα χαρτί με οποίο μπορείτε να κινείστε νόμιμα στην Ελλάδα για 25 μέρες. Την ημέρα θα είσαι φυλακισμένος σε αστυνομικό τμήμα και τη νύχτα θα διαπράττεις τα εγκλήματα υπό τις εντολές μας.” Ένας άλλος τρόπος εξεύρεσης «εργατικών χεριών» είναι η συνεργασία με διακινητές, ώστε να προτείνουν οι τελευταίοι το «φαουστικό δίλλημα».
Σύμφωνα με μια από τις αστυνομικές πηγές, η ανάθεση της «βρόμικης δουλειάς» σε μετανάστες είναι εν γνώσει τόσο των επιτελών της αστυνομίας όσο και πολιτικών προσώπων, αν όχι στις επιχειρησιακές της λεπτομέρειες, τουλάχιστον στις γενικές γραμμές της. (Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως δηλώνουν οι αστυνομικοί, ο στρατός αρνήθηκε να συμμετάσχει στις επιχειρήσεις pushbacks). Η αστυνομική πηγή αναφέρει πως η ιδέα προτάθηκε προς τους πολιτικούς ως ένας τρόπος προστασίας των αξιωματικώναπό το να εκτίθενται οι ίδιοι στις επαναπροωθήσεις (…) Η έκταση του φαινομένου (επιχειρήσεις με τη συμμετοχή τριών τουλάχιστον αστυνομικών τμημάτων, διάρκειας τουλάχιστον δύο ετών, επαναπροωθήσεις χιλιάδων αιτούντων άσυλο αν ληφθεί υπόψη ότι κατά τις μαρτυρίες ορισμένες νύχτες τα pushbacks αφορούσαν πάνω από 100 άτομα) καθιστά αμφίβολη την έλλειψη γνώσης εκ μέρους των αστυνομικών επιτελών αλλά και των πολιτικών προϊσταμένων τους.
Έλληνες κάτοικοι της μεθορίου επιβεβαιώνουν την πρακτική ως «κοινό μυστικό», καθώς έρχονται καθημερινά σε επαφή με τους «σκλάβους.
Η έρευνα αποδεικνύει τη συνεργασία κρατικών οργάνων αφενός με διακινητές, αφετέρου με λαθρεμπόρους ανθρώπων. Σημειώνεται ότι οι «σκλάβοι» ξυλοφορτώνονταν από τα όργανα και έπρεπε να μεταχειρίζονται και οι ίδιοι βία ενάντια στους αιτούντες άσυλο που κατέφθαναν. Στην «αρμοδιότητα» τους εντασσόταν ιδίως το ξεγύμνωμα των τελευταίων, η αφαίρεση των αντικειμένων τους (χρήματα, κινητά) και το πέρασμα τους στην απέναντι όχθη με μικρές βάρκες.
Συχνά το επόμενο πρωινό ο Σαμπέρ έπλενε τις βάρκες που είχαν λεκέδες από το αίμα της προηγούμενης νύχτας.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ
Το «ναυάγιο στην Πύλο», στις 14 Ιουνίου 2023, με πάνω από 600 νεκρούς αιτούντες άσυλο, το οποίο γέμισε πρωτοσέλιδα διεθνώς, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, η ακραιότερη των πιθανών εκβάσεων ενός pushback. Ήδη από τα πρώτα γνωστά δεδομένα μπορούσε κανείς να συμπεράνει πως το ελληνικό λιμενικό «Είτε τους άφησε να πνιγούν είτε τους έπνιξε»[58]. Πολλές δημοσιογραφικές -όχι δικαστικές- έρευνες, (ανάμεσα τους και η βραβευμένη[59] από το Ευρωκοινοβούλιο έρευνα των Solomon, Forensis, Guardian και ARD) [60] αργότερα, η υπόθεση μπορεί να συνοψισθεί στον τίτλο της έρευνας των Reporters United, Lighthouse Reports, Der Spiegel, SIRAJ, El Pais, Monitor, The Times «Απ΄τη βύθιση στη συγκάλυψη»[61]. Αναλυτικότερα, η αλληλουχία γεγονότων που σκιαγραφούνται από τα στοιχεία είναι η εξής:
Το αλιευτικό εισήλθε στην ελληνική Ζώνη Έρευνας και Διάσωσης (SAR).
Το ελληνικό λιμενικό δεν δέχτηκε τα απανωτά αιτήματα συνδρομής της FRONTEX.
Το ελληνικό λιμενικό ρυμούλκησε κατ’ επανάληψιν το αλιευτικό με αποτέλεσμα την ανατροπή και, κατ’ επακόλουθο, βύθιση του.
Το ελληνικό λιμενικό απομακρύνθηκε από το σημείο δημιουργώντας κύματα.
Το ελληνικό λιμενικό ξεκίνησε τη διάσωση 30 λεπτά μετά τη βύθιση.
Το ελληνικό λιμενικό αφαίρεσε τα κινητά των επιζώντων στα οποία υπάρχει οπτικό υλικό από το συμβάν.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του εγκλήματος, οι κάμερες με τις οποίες το λιμενικό υποχρεούται να καταγράφει όλες τις επιχειρήσεις του, ήταν κλειστές.
Η δικαιοσύνη κατάσχεσε τα κινητά των λιμενικών 119 μέρες μετά το έγκλημα[62], δηλαδή 4 μήνες αργότερα. Στις 31 Ιανουαρίου 2024, η δημοσιογράφος Eleonora Vasques δημοσιοποιεί την σχετική έκθεση της Frontex[63] η οποία επιβεβαιώνει αρκετές από τις κατηγορίες που αποδίδονται στο λιμενικό. Η κακουργηματική δίωξη επιζώντων θυμάτων του συγκεκριμένου ναυαγίου με την κατηγορία της διακίνησης, δεν ξαφνιάζει όσους έχουν εξοικειωθεί με την απαράδεκτη αυτή τακτική των αρχών, ιδίως στα νησιά.
Χαρακτηριστική είναι η ομοιότητα της κρατικής δράσης και επιχειρηματολογίας συγκριτικά με αυτή στη διάσημη υπόθεση του Φαρμακονησίου[64] όπου 11 αιτούντες άσυλο σκοτώθηκαν. Η τελευταία αφορά μια επιχείρηση επαναπροώθησης το έτος 2014 επί της οποίας το ελληνικό κράτος καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή και για εξευτελιστική μεταχείριση (2 και 3 ΕΣΔΑ) των αιτούντων άσυλο.[65] Μνεία έγινε στην ανεπαρκή διερεύνηση και παράλειψη απόδοσης ευθυνών, ή αλλιώς -εις την λαϊκήν- για το «κουκούλωμα» του εγκλήματος. Η ελάχιστη αυτή δικαίωση ήρθε 8 χρόνια μετά[66] από ένα όργανο πραγματικά ανεξάρτητο από το ελληνικό κράτος, ανεξάρτητο από τον θύτη δηλαδή.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Παρά τον καταιγισμό αποδείξεων από διεθνή, εγχώρια μέσα και οργανισμούς (μέρος μόνο των οποίων παρουσιάστηκαν) ο Πρωθυπουργός δήλωνε για πολλοστή φορά σε συνέντευξη: «We don’t do pushbacks […] I have seen the allegations and I can tell you we have not been able to substantiate a single incident». [67] Προεκλογικά, ω του θαύματος, όμως, προσπαθώντας να ερεθίσει τους ξενοφοβικούς ψηφοφόρους, προέβη σε έμμεση ομολογία της εγκληματικής του πολιτικής:
“ Ήταν και αυτός ο φράχτης -ο οποίος κατασκευάστηκε σε χρόνο ρεκόρ- μαζί και με το υφιστάμενο τμήμα το οποίο υπάρχει ήδη στο βόρειο Έβρο, ένας από τους λόγους που καταφέραμε τα τελευταία χρόνια να αποτρέψουμε σε παραπάνω από 250.000 -επαναλαμβάνω, παραπάνω από 250.000- παράνομους μετανάστες να εισέλθουν στο ελληνικό έδαφος.
Γιατί στα θαλάσσια σύνορα αυτές οι αποτροπές έχουν ουσιαστικά δεκαπλασιαστεί, εκθέτοντας κάποιους οι οποίοι κάποτε δεν ξεχώριζαν καν τα σύνορα στη θάλασσα[68].”
Επειδή οι συντηρητικοί κύκλοι εξοργίζονται με την εγκληματικότητα την οποία αποδίδουν στους «λάθρο» (όπως αποκαλούν τους αιτούντες άσυλο[69]) απαιτείται μια αναφορά…
Εν προκειμένω, στα περιστατικά́ ΑΑΕ που έχει καταγράψει ο Μηχανισμός Καταγραφής τα φερόμενα θύματα περιγράφουν πράξεις που συνδέονται με εξαιρετικά σοβαρές παραβιάσεις της απαγόρευσης της απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης (Άρθρο 3 ΕΣΔΑ), καθώς και του δικαιώματος στην προσωπική ελευθερία (Άρθρο 5 ΕΣΔΑ) και δύνανται να αποτελούν πράξεις που, κατά το ελληνικό Δίκαιο, είναι ποινικά κολάσιμες, όπως απειλή (Άρθρο 333 ΠΚ), παράνομη βία (Άρθρο 330 ΠΚ), προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (Άρθρο 137Α §4 ΠΚ), αρπαγή (Άρθρο 322 §1 ΠΚ), αναγκαστική εξαφάνιση (Άρθρο 322 §2 ΠΚ), έκθεση σε κίνδυνο (306 ΠΚ), παράλειψη προσφοράς βοήθειας (307 ΠΚ), πρόκληση ναυαγίου (277 ΠΚ), σωματικές βλάβες (308 ΠΚ έως 312 ΠΚ, και 314 ΠΚ), ανθρωποκτονία (302 ή 299 ΠΚ).
(…) εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας, όπως, ανάλογα με τις περιστάσεις, κλοπή (Άρθρο 372 ΠΚ), φθορά ξένης ιδιοκτησίας (381 ΠΚ), ληστεία (Άρθρο 380 ΠΚ). [70]
Αν όπως προαναφέρθηκε τα ημερήσια θύματα στο Αιγαίο ανέρχονταν το 2023 σε εκατό (100) και εάν κάθε αιτών άσυλο είναι παθών -στην καλύτερη των περιπτώσεων- 6 εγκλημάτων τότε το ελληνικό λιμενικό διαπράττει 600 εγκλήματα σε καθημερινή βάση. Αυτό σημαίνει ότι μέσα σε ένα έτος, έχουν συντελεστεί πάνω από219.000 κρατικά εγκλήματα, χωρίς να συνυπολογίζονται τα εγκλήματα στον Έβρο! Το πραγματικό νούμερο, φυσικά, είναι μακράν μεγαλύτερο, δεδομένου ότι η πλειονότητα των περιστατικών δεν καταγράφεται πουθενά (σκοτεινός αριθμός εγκληματικότητας). Σύμφωνα με τα επίσημα καταχωρημένα στην ετήσια αστυνομική επετηρίδα στατιστικά[71], το 2022 υπήρξαν 9.502 εγκλήματα κατά σωματικής ακεραιότητας, 13.206 κατά της προσωπικής ελευθερίας, 16.119 κατά της τιμής, 104.472 κατά της ιδιοκτησίας και 12.113 κατά της περιουσίας. Συνολικά τελέστηκαν 155.412 τέτοια εγκλήματα ( που εμπεριέχονται και στις επαναπροωθήσεις) σε όλη την ελληνική επικράτεια. Ποιος είναι ο εγκληματίας τελικά;
Αν όσα παρουσιάστηκαν σας μοιάζουν τρομακτικά, σκεφτείτε ότι -αν επιζήσουν την πρώτη- πολλοί αιτούντες άσυλο περνάνε από αυτή την κόλαση πολλές φορές. Θυμάμαι, σε μια εκδήλωση, μια γυναίκα να λέει με πόνο το νούμερο 15. Δεκαπέντε φορές προσπάθησε να περάσει τα ελληνικά σύνορα. Οι κυβερνώντες και οι ξενόφοβοι υπήκοοι τους πασχίζουν να εξαλείψουν την επιθυμία των κατατρεγμένων για μια καλύτερη ζωή, μια ζωή στην οποία ευελπιστούν διασχίζοντας την κοινωνική κατασκευή που η ανθρώπινη φαντασία δημιούργησε και ονόμασε σύνορα. Παραβλέπουν ή αδιαφορούν για το γεγονός ότι το ανθρώπινο ένστικτο της επιβίωσης δεν εξαλείφεται. Και ότι η ανάγκη δεν ενδιαφέρεται για την επιθυμία.
«Όταν κατάσχεις τα τηλέφωνά τους, εξαλείφεις κάθε απόδειξη πως βρέθηκαν εκεί. Όταν κατάσχεις τα χρήματά τους, κάνεις τη ζωή τους πιο δύσκολη. Όταν τους αφήνεις γυμνούς, μια άλλη τάση που βρίσκεται σε έξαρση, τους ταπεινώνεις και τους αποθαρρύνεις», σχολιάζει ανώτερη ερευνήτρια του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ελλάδα.
«Αποτελεί μέρος μιας στρατηγικής για να τους αποτρέψεις από το να προσπαθήσουν [να περάσουν] ξανά».[72]
Το κακόβουλο οργανωμένο σχέδιο «πειθούς» προβλέπει ότι όποιος προσπαθήσει να έρθει, θα διαβεί την κόλαση και δεν θα τα καταφέρει. Όποιος τα καταφέρει θα καταδικαστεί συνοπτικά με «στημένο κατηγορητήριο» ως διακινητής[73] και θα διαβεί την κόλαση στη φυλακή. Η δεύτερη πολυπληθέστερη κατηγορία κρατουμένων είναι οι κατάδικοι/υπόδικοι για διακίνηση[74] -μόλις 285 λιγότεροι από τους κρατούμενους για ναρκωτικά (6/10/2022)! Όποιος δεν καταδικαστεί θα φυλακιστεί σε χώρους όμοιους με φυλακές[75][76] όπου βασικά δικαιώματα του Σωφρονιστικού Κώδικα, όπως το δικαίωμα στη σίτιση και πόση νερού[77][78], ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Όποιος περάσει ή διαφύγει τις άνω δοκιμασίες και διαμένει νόμιμα είτε παράνομα στη χώρα, θυματοποιείται εκ νέου στην νόμιμη είτε παράνομη εργασία του[79][80] και στον δρόμο[81][82] με τις αιματηρές επιθέσεις να καταλήγουν μέχρι και σε δολοφονίες.[83]
Είναι χρέος όλων μας να εξασφαλίσουμε ότι ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν θα εξαρτάται από το χρώμα του δέρματος ή τις συντεταγμένες της γέννησης. Ο άνισος πόλεμος του κράτους και των ρατσιστών κατά ακτιβιστών και οργανώσεων υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων[84][85] υποδεικνύει ότι η δραστηριοποίηση αξίζει, ότι απειλεί το σύστημα της απανθρωπιάς. Τα ξεβρασμένα στις τουριστικές μας παραλίες παιδικά πτώματα[86] θυμίζουν, όσο κι αν κλείνουμε τα μάτια, την ευθύνη μας.
Απόσπασμα μαρτυρίας ακατάγραφου/ανεντόπιστου άλλη φορά ατόμου Συριακής ιθαγένειας, με σωματική αναπηρία. Τόπος εντοπισμού πλησίον της Ορεστιάδας, κοντά στο χωριό Πρωτοκκλήσι. Αριθμός επιστραφέντων >100.
«Έχω αναπηρία στο αριστερό μου χέρι. Δεν μπορώ να το χρησιμοποιήσω από τον αγκώνα μέχρι την παλάμη λόγω βομβαρδισμού στη Συρία. Ο αδερφός μου αρρώστησε και δεν μπορούσε να προχωρήσει. Γι’ αυτό αποχωριστήκαμε από τους υπόλοιπους και ζητήσαμε βοήθεια (κλήση στον αριθμό 112). […] Μας ανάγκασαν με τη βία και ξυλοδαρμούς να μπούμε σε βαν, περίπου 20 άτομα στοιβαγμένοι μέσα στο βαν χωρίς φως και χωρίς φρέσκο αέρα. Ο αδερφός μου άρχισε να δυσκολεύεται ακόμη πιο πολύ να αναπνεύσει. Κρατούσα τον αδερφό μου στην αγκαλιά μου όταν άκουσα τον επιθανάτιο ρόγχο του. Του φώναξα ΕΚΡΑΜ ΕΚΡΑΜ!, ένιωσα το σώμα του να βαραίνει και ο αδερφός μου έπεσε νεκρός από την αγκαλιά μου. Απελπισμένος προσπάθησα να του κάνω τεχνητές αναπνοές μέσα στο βαν, ενώ φώναζα για βοήθεια.
Λίγα λεπτά μετά, το βαν σταμάτησε και οι ένστολοι που οδηγούσαν το βαν μας έβγαλαν με τη βία από το βαν, συμπεριλαμβανομένου εμού και του νεκρού αδελφού μου. Ξάπλωσα το νεκρό αδελφό μου στο χώμα απελπισμένος ζητώντας βοήθεια. Ήρθε ένας από τους κρατούμενους αυτοβούλως και αφού τον εξέτασε μου είπε ότι πιθανόν έχει πεθάνει από εσωτερική αιμορραγία. Οι ελληνικές Αρχές είδαν τον αδελφό μου νεκρό στο χώμα, αλλά δεν έκαναν τίποτα για τη μεταφορά του έστω και τώρα στο νοσοκομείο. Σέρνοντας με μια κουβέρτα τη σορό του αδερφού μου αναγκάστηκα να περπατήσω μέχρι την όχθη του ποταμού. Κατάλαβα ότι ξεκίνησε επιχείρηση επαναπροώθησής μας στην Τουρκία. (…) Μετά ήρθε ο μάλλον επικεφαλής της ομάδας και είπε στους άλλους μισθοφόρους να ρίξουν το πτώμα στο ποτάμι. Επέμεινα ότι θέλω τον αδερφό μου να τον πάρω μαζί μου στην Τουρκία και εκείνος μού είπε να φύγω και στη συνέχεια με χτύπησε με ξύλο στο κεφάλι, πλάτη, πόδι, φώναξε δύο άλλους μισθοφόρους και μού είπε να με σύρουν, ενώ ο επικεφαλής με απείλησε με το όπλο στο κεφάλι και μού είπε να γονατίσω και συνέχισε να με χτύπησε με το ξύλο. Ήμουν σε σοκ αλλά συνέχισα να επιμένω να πάρω ο ίδιος τη σορό του αδερφού μου. […] Την τελευταία φορά, όταν αρνήθηκα να επιβιβαστώ στην βάρκα της επαναπροώθησης χωρίς τη σορό του αδερφού μου, με κλώτσησαν και με έριξαν στο ποτάμι (…)[1]
Αυτά τα ονόματα που διαβάζουμε σε μουσεία, βιβλιοθήκες, δρόμους, σχολές. Οι πολυτελείς επιγραφές. Οι «φιλάνθρωποι» δωρητές -μη χέσω. Ναι, αυτοί.
Βέβαια, τις μούρες μας τις μοστράρουμε όταν είμαστε περήφανοι. Σίγουρα όχι όταν έχουμε κάνει κάτι κακό. Τότε, όμως, πώς αυτοδιαφημιζονται ως ευεργέτες άνθρωποι οι οποίοι έχουν ρουφήξει τη ζωή ανθρώπων για να φουσκώσουν; Τις τσέπες τους. Οι κοιλιές έχουν ρεντ λάιν. Οι κερδοσκόποι όχι. Από τις πλουσιότερες οικογένειες των ΗΠΑ, οι φαρμακοβιομήχανοι Sackler παρέδωσαν στο χάρο πάνω από 500.000 ζωές λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα δισεκατομμύρια νόμιμα δολάρια. Εξαγόρασαν την ασυλία τους με 12 χιλιαρικάκια για κάθε σιωπηρώς δολοφονημένο. Σιωπηρώς φυσικά: Ποιος φωνάζει όταν ψοφάει ένα «πρεζάκι»;
Ούτε η Nan Goldin περίμενε να λογοδοτήσουν όταν τα έβαλε μαζί τους. Ο τρόπος ζωής τους βρισκόταν στην αντίπερα όχθη από το στίγμα… του ομοφυλόφιλου, της καταθλιπτικής, των εγκληματιών, των μη φυσιολογικών. Η Nan έτυχε να βιώσει το περιθώριο. Πυροδότησε το προσωπικό της τραύμα, μετατρέποντας το σε συλλογικό. Προσπάθησε να ξεφορτώσει στους θύτες το στίγμα με το οποίο έντυνε η κοινωνία τα θύματα. Ο James Baldwin έλεγε ότι «ο πόνος σου είναι ασήμαντος, εκτός κι αν μπορέσεις να τον χρησιμοποιήσεις για να συνδεθείς με τον πόνο των άλλων.» Και πως «μόνο έτσι μπορείς να απελευθερωθείς από τον δικό σου πόνο.»
Αυτά για το ντοκιμαντέρ «All the Beauty and the Bloodshed» σε σκηνοθεσία Laura Poitras. Για ματωμένες σκέψεις. Για ματωμένα χρήματα. Για ματωμενα σώματα. «Για την συμμόρφωση και την άρνηση», λέει η ίδια -η πρωταγωνίστρια. Την άρνηση του ετεροπροσδιορισμού & της ασυδοσίας των εξουσιαστών, προσθέτω εγώ. Την άρνηση της συμμόρφωσης.
<<(…) τα αντιπορνογραφικά επιχειρήματα υπήρξαν τα εξής:
Η πορνογραφία είναι το προϊόν ενός εγκληματικού περιβάλλοντος. Παράγεται εντός μιας εγκληματικής περιοχής. Δεν είναι απλώς το αποτέλεσμα μίμησης/υπόδυσης σκηνών σεξουαλικής βίας, αλλά το πλαίσιο υλοποίησης, το προϊόν πολλών αληθινών πράξεων βίας. Οι επιμέρους εγκληματικές πράξεις είναι πολλές: βιασμοί, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, αιμομιξίες, εκβιάσεις, παράνομη διακίνηση ανθρώπων (trafficking) κλπ. Το πορνογράφημα, λοιπόν, πρέπει να αντιμετωπιστεί ως το προϊόν που παράγουν τα συντελούμενα εντός αυτού αληθινά εγκλήματα.
Η πορνογραφία είναι ένας από τους παράγοντες που διαιωνίζουν βίαιες συμπεριφορές εναντίον των γυναικών στον ιδιωτικό χώρο. “Η πορνογραφία είναι η θεωρία και ο βιασμός η πράξη”, λέει η MacKinnon. Είναι ένας εγκληματογόνος παράγοντας, που εκλύει μια δυναμική βίας εναντίον των γυναικών, ένας μηχανισμός “κοινοτοποίησης του κακού”. Συμβάλλει στην αναισθητοποίηση απέναντι στον γυναικείο πόνο, στην κανονικοποίηση της έμφυλης βίας και διευκολύνει το πέρασμα στη βίαιη πράξη, καθώς απεικονίζει τις γυναίκες να απολαμβάνουν τη βία που τος ασκείται, καθιστώντας δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ βιασμού και μη βιασμού. Οι καταναλωτές πορνογραφίας και όσοι μυούνται στη σεξουαλικότητα μέσω αυτής, εθίζονται να μεταχειρίζονται με παρόμοιο τρόπο τις συντρόφους τους. Το επιχείρημα επικαλείται την εμπειρική παρατήρηση πως οι δράστες βιασμών και δολοφονιών είναι κατεξοχήν καταναλωτές πορνογραφικού υλικού. Οι πορνικές αναπαραστάσεις του ερωτικού ερωτικοποιούν την υποταγή και την κυριαρχία, καθώς αναπαράγουν και προωθούν την -κοινωνικά κατασκευασμένη και βασισμένη στο στερεοτυπικό δίπολο αρσενική ενεργητικότητα και γυναικείο παθητικότητα/ διαθεσιμότητα- εικόνα του υποταγμένου γυναικείου και του κυρίαρχου ανδρικού υποκειμένου, μη λαμβάνοντας υπόψη το συναίσθημα.
Οι ασυμετρικές σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, που καθιερώνονται και διακινούνται μέσω της πορνογραφίας, έχουν για τις γυναίκες ευρύτερες βλαπτικές συνέπειες, οι οποίες εκτείνονται πέραν του αυστηρά ιδιωτικού χώρου. Οι πορνογραφικές εικόνες εμποτίζουν για επηρεάζουν τις μεταξύ των δύο φύλων σχέσεις που υπάρχουν σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής, καθορίζουν, επομένως, τους όρους κοινωνικές συνύπαρξης των δύο φύλων. Η πορνογραφία είναι ένα εργαλείο ανδρικής κυριαρχίας: επικυρώνει κοινωνικές κατασκευές φύλου υποτιμητικές για την γυναίκα και γενικότερα διαμορφώνει κριτήρια μεταχείρισης υποτιμητικά για εκείνην. Επηρεάζει, επίσης, την αυτοεικόνα των γυναικών, οι οποίες μέσω αυτής, ασκούνται στο να θεωρούνται κατώτερες, υποτακτικές, πειθήνιες, προορισμένες μόνο να διαβλέπουν και ικανοποιούν ανδρικές ανάγκες. Κοντολογίς, να είναι ετεροκαθοριζόμενες.
Υπό το φως της παραπάνω ανάλυσης, η πορνογραφία αποτελεί, στο πλαίσιο του ριζοσπαστικού φεμινισμού, μια μορφή λόγου μίσους (hate speech). Έχει ευθείες αναλογίες προς τους λογής λόγους μίσους, ομοφοβικούς, ρατσιστικές, αντισημτικούς κλπ., ως προς το εκπεμπόμενο από αυτούς κήρυγμα υπέρ της βίας, εξαιτίας του οποίου απαγορεύονται από τις έννομες τάξεις στα σύγχρονα δυτικά κράτη.
Ακόμη κι αν υποτεθεί ότι αυτό που δείχνει η πορνογραφία δεν είναι η αληθής παράσταση μιας πράξης αλλά η λεκτική ή οπτική “ψεύτικη” μίμηση μιας πράξης, αυτή καθαυτή η πράξη (της ψεύτικης μίμησης), ανεξάρτητα από το όποιο αποτέλεσμα επιδιώκει στο σεξουαλικό επίπεδο, είναι μια πράξη καθυπόταξης, βίαιης αποσιώπησης (silencing) και αορατοποίησης των γυναικών, ως πολιτικών υποκειμένων. Πλήττει, επομένως, μια από τις κατεξοχήν ελευθερίες των πολιτικών υποκειμένων, την ίση πρόσβαση στην ελευθερία λόγου και έκφρασης.>>
Απόσπασμα από το βιβλίο “Φεμινισμός & Δίκαιο”, Ε. Ρεθυμιωτάκη, Μ. Μαρόπουλου, Χ. Τσακιστράκη
Από την κριτική του δεύτερου φεμινιστικού κύματος διαφαίνεται, λοιπόν, πως το πορνό υπάρχει προς το συμφέρον των ανδρών. Και εδώ εμφανίζονται γιατροί, ψυχίατροι, ψυχολόγοι και συναφή ενοχλητικά τυπάκια: “μη, αυτό κάνει κακό στην υγεία… κι αυτό κάνει κακό… α, κι αυτό πρέπει με μέτρο αλλιώς θα έχει αρνητικές επιπτώσεις…” και μπλα μπλα. Λες και πέθανε κανείς επειδή τον έπαιζε πολύ… α, έχει γίνει κι αυτό!
Μήπως δεν είναι προς το συμφέρον ούτε τον ανδρών;
<<Το ερώτημα αυτό τίθεται συχνά από άντρες που νιώθουν ότι έχουν σταδιακά απορροφηθεί ολοένα και περισσότερο στην παρακολούθηση πορνό στο διαδίκτυο και αρχίζουν να βιώνουν τα πρώτα σημάδια μη ικανοποιητικής λειτουργίας στη σεξουαλική τους ζωή. Είναι πράγματι τρομακτικό να συνειδητοποιεί κανείς, απότομα πολλές φορές, πόσο χρόνο ασχολείται καθημερινά με την παρακολούθηση διαδικτυακού πορνό, ιδιαίτερα μάλιστα όταν έχει φτάσει σε ένα σημείο που δεν ελέγχει πλέον αυτή τη συνήθεια. Στις περισσότερες περιπτώσεις υποβόσκει η σκέψη (αλλά και η ενοχή που την συνοδεύει) ότι “δεν θα έπρεπε να το κάνω αυτό…” ή “ότι κάνω κάτι κακό…”, σκέψεις γνώριμες κι από την εφηβεία όταν, τότε, ο αυνανισμός και μόνο προκαλούσε παρόμοιες σκέψεις και ενοχές… Πολλοί άντρες, όταν ενηλικιώνονται, θέτουν και πάλι το ερώτημα στον ειδικό: “Μήπως ο αυνανισμός με έχει επηρεάσει, μήπως τότε το είχα παρακάνει και τώρα δεν μπορώ να λειτουργήσω κανονικά”; Παρόμοια, και η υπέρμετρη απορρόφηση στην παρακολούθηση πορνό, με ώρες που ολοένα και αυξάνουν αλλά και περιεχόμενο που γίνεται όλο και πιο “σκληρό”, ή και πιο βίαιο, μπορεί να φέρνει ξανά το ίδιο ερώτημα στο προσκήνιο: “Μήπως η παρακολούθηση πορνό επηρεάζει τη σεξουαλική μου λειτουργία”;
Τα πρώτα σημάδια επίδρασης εμφανίζονται με διάφορους τρόπους, κυρίως, όπως προαναφέρθηκε, με τον ολοένα και αυξανόμενο χρόνο παρακολούθησης πορνό στο διαδίκτυο. Στη συνέχεια μπορεί να χρειάζονται όλο και πιο έντονες σκηνές… Κι ένα κρίσιμο σημείο φτάνει όταν έντονα διεγερτικό περιεχόμενο χρειάζεται για να διατηρηθεί η σεξουαλική διέγερση. Ένας άντρας περιγράφει χαρακτηριστικά πως είχε φτάσει στο σημείο να ανοίγει ταυτόχρονα πολλαπλά βίντεο και να παρακολουθεί σε όλα τα πιο διεγερτικά αποσπάσματά τους… Οι δυνατότητες είναι πράγματι πολλές: απεριόριστα νέο υλικό, δυνατότητα για εύκολη κλιμάκωση με όλο και πιο έντονο περιεχόμενο… Όσο θέλεις, όποτε θέλεις, με ό,τι θέλεις κι όπως το θέλεις… Και, βέβαια, το πιο ανησυχητικό είναι όταν φτάνει κανείς στο σημείο η βίωση της σεξουαλικής επιθυμίας και διέγερσης να οδηγεί στο πληκτρολόγιο και όχι στη σύντροφο ή γενικότερα σε έναν άνθρωπο ζωντανό και όχι… εικονικό!
Πολλοί άντρες που αναζήτησαν τη βοήθεια ειδικού σε αυτές τις περιπτώσεις περιέγραψαν και οι ίδιοι πώς σταδιακά χρειάζονταν όλο και πιο έντονα ερεθίσματα σε αυτό που παρακολουθούσαν αλλά και ότι οι γυναίκες στην “πραγματική” ζωή σαν να μην τους ικανοποιούσαν πλέον τόσο… “Αυτό που προσδοκούσα δεν ήταν όπως στο διαδίκτυο και το ερέθισμα δεν ήταν αρκετά έντονο”, περιγράφουν χαρακτηριστικά. Φαίνεται σαν να είχαν πλέον εγκλωβιστεί στη φαντασία τους και η πραγματικότητα δεν τους κάλυπτε πια!
Οι σεξουαλικές δυσλειτουργίες που εκδηλώνονται αφορούν τη μείωση της επιθυμίας για σεξουαλική επαφή, τη στυτική δυσλειτουργία αλλά και τη δυσκολία κορύφωσης και εκσπερμάτισης (καθυστερημένη ή ανεσταλμένη εκσπερμάτιση). Η συσχέτιση αυτή επιβεβαιώνεται και από αποτελέσματα ερευνητικών μελετών (1) καθώς και, σε πολλές περιπτώσεις, η προτίμηση της πορνογραφίας έναντι της σεξουαλικής επαφής με τη σύντροφο (1).
Τα προβλήματα εκδηλώνονται κυρίως “εκτός διαδικτυακού πορνό”, κατά την “πραγματική” σεξουαλική επαφή με γυναίκες με …σάρκα και οστά! Για παράδειγμα, ένας άντρας μπορεί να φτάνει σε κορύφωση με τη σύντροφό του, αλλά να χρειάζεται πολύ περισσότερη ώρα και η σύντροφος να παραπονείται ότι φαίνεται αποστασιοποιημένος κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να μην υπάρχει στύση ή να διατηρείται η στύση κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής με τη σύντροφο αλλά ο άντρας να φτάνει σε κορύφωση μόνο όταν φέρνει στο μυαλό του εικόνες από πορνό που παρακολουθεί.
Ένας κοινός παρανομαστής βέβαια σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις είναι ότι οι ερωτικοί σύντροφοι έχουν πλέον αποπροσωποποιηθεί και, τελικά, η πραγματικότητα αποτελεί πλέον ένα πρόβλημα!
Αύξηση του ποσοστού σεξουαλικών δυσλειτουργιών σε νεαρούς άντρες
Ο Park και οι συνεργάτες του (2016) (2), σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανασκόπηση της βιβλιογραφίας σχετικά με τα ποσοστά εκδήλωσης σεξουαλικών δυσλειτουργιών σε άντρες διαφόρων ηλικιών παραθέτουν έρευνες που υποδεικνύουν ότι υπάρχει σημαντική αύξηση του ποσοστού εκδήλωσης σεξουαλικών δυσλειτουργιών σε νεαρούς άντρες, ηλικίας κάτω των 40 ετών. Η στυτική δυσλειτουργία, για παράδειγμα, ήταν ένα πρόβλημα που εκδηλωνόταν κυρίως σε άντρες άνω των 40 ετών. Τώρα, όμως, σημαντικά αυξημένο ποσοστό αντρών νεαρής ηλικίας εμφανίζουν στυτική δυσλειτουργία ή άλλη σεξουαλική δυσλειτουργία. Μπορεί η παρακολούθηση πορνό να έχει παίξει ρόλο σε αυτή την αύξηση καθώς οι νέοι είναι εκείνοι που μεγαλώνουν “μαζί” με το διαδίκτυο και έχουν άπλετη πρόσβαση αλλά και τόση εξοικείωση με αυτό; Αποτελεί δε αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας τους να αναζητούν τα πάντα στο διαδίκτυο… Γιατί όχι και τη σεξουαλική ικανοποίηση;
Η ερευνητική ομάδα του Kinsey Institute ήταν η πρώτη που ανέφερε το 2007 (3) τη στυτική δυσλειτουργία (Pornography induced erectile dysfunction, PIED) και τη μειωμένη ερωτική επιθυμία που μπορεί να προκαλέσει η παρακολούθηση πορνό στο διαδίκτυο. Έκτοτε, τα ερευνητικά αποτελέσματα διαρκώς επιβεβαίωναν ότι η παρακολούθηση πορνό στο διαδίκτυο μπορεί να αποτελεί έναν αιτιακό παράγοντα στην αύξηση εκδήλωσης σεξουαλικών δυσλειτουργιών και, όπως ανέφεραν, ποσοστό μεγαλύτερο του 50% αφορούσε νέους άντρες ηλικίας μικρότερης των 25 ετών. Μάλιστα, σε μια ευρείας κλίμακας έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 2020 και συμμετείχαν περισσότεροι από 2000 άντρες διαπιστώθηκε ότι (4, 5):
Οι άντρες που παρακολουθούν πορνό για πολλές ώρες χρειάζονται πολύ περισσότερο χρόνο για να φτάσουν σε εκσπερμάτιση με τη σύντροφό τους.
Το μέγεθος του χρονικού διαστήματος που παρακολουθεί κανείς πορνό στο διαδίκτυο σχετίζεται θετικά με στυτική δυσλειτουργία. Περισσότερο πορνό ισοδυναμεί με περισσότερα περιστατικά στυτικής δυσλειτουργίας.
Η “βαριά” χρήση πορνό στο διαδίκτυο συνδέεται με έλλειψη ικανοποίησης στο κόσμο του “πραγματικού σεξ”.
23% των αντρών ηλικίας κάτω των 35 ετών αναφέρουν περιστατικά στυτικής δυσλειτουργίας σε επαφές με “πραγματικές” γυναίκες.
Τέλος, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι σε πολλά ερευνητικά πρωτόκολλα όπου διερευνάται η επίδραση της παρακολούθησης πορνό στη σεξουαλική λειτουργία του άντρα, συστήνεται στους άντρες που συμμετέχουν να διακόψουν για ένα διάστημα την παρακολούθηση αυτή προκειμένου να αξιολογηθεί άμεσα η επίδρασή της. Σε αυτά τα πρωτόκολλα, οι ερευνητές επικαλούνται την “επίδραση της εξοικείωσης” (habituation effect) (6) που επιφέρουν τα διαρκώς νέα ερεθίσματα και η διαδικτυακή πορνογραφία έχει τη δυνατότητα να τροφοδοτεί διαρκώς αυτή τη συνήθεια. Έτσι, υποθέτουν ότι η μείωση ή η διακοπή αυτής μπορεί να την αντιστρέψει άμεσα. Τα αποτελέσματα προς την κατεύθυνση επιβεβαίωσης αυτής της υπόθεσης είναι θετικά (2).
Τρόποι επίδρασης
Η επίδραση της παρακολούθησης πορνό στο διαδίκτυο έχει προφανώς μελετηθεί, όπως και άλλων εξαρτήσεων, σχετικά με τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου και τις βιοχημικές αλλαγές που επέρχονται. Πιο συγκεκριμένα, είναι γνωστό ότι οι σκηνές πορνό αποτελούν ερεθίσματα υψηλής διεγερσιμότητας που προκαλούν την έκλυση ασυνήθιστα υψηλών ποσοστών ντοπαμίνης. Με τον τρόπο αυτό όμως διαταράσσεται, υπό μια έννοια, το σύστημα ανταμοιβής μέσω της ντοπαμίνης (dopamine reward system) στον ανθρώπινο οργανισμό το οποίο πλέον δεν μπορεί να ανταποκριθεί φυσιολογικά σε πιο φυσικές πηγές ευχαρίστησης και ηδονής. Αυτός είναι και ο λόγος που οι χρήστες αρχίζουν πλέον και αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη σεξουαλική διέγερση με τις “πραγματικές” γυναίκες (7).
Βιβλιογραφικά αναφέρεται και η έννοια της εξαρτημένης μάθησης (classical conditioning) και ότι η παρακολούθηση πορνό στο διαδίκτυο διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζονται προκειμένου να συνδεθεί/εξαρτηθεί η σεξουαλική διέγερση με χαρακτηριστικά της χρήσης αυτής. Ο Griffiths (2011) αναφέρει χαρακτηριστικά: “…Μέσω του επαναλαμβανόμενου συνδυασμού της διαδικτυακής χρήσης για σεξουαλικούς σκοπούς με τη σωματική διέγερση, η τελευταία ρυθμίζεται έτσι ώστε να προκαλείται τελικά από την ενασχόληση με την τεχνολογία, δηλαδή το εξαρτημένο ερέθισμα. Έτσι, η απλή και μόνο θέαση μιας οθόνης υπολογιστή, ο ήχος του δρομολογητή (router) που συνδέεται στο διαδίκτυο ή ακόμη και οι απτικές αισθήσεις όταν κανείς πληκτρολογεί μπορεί να αποτελέσουν πηγές διέγερσης” (8). Με αυτό τον τρόπο, σταδιακά, η σεξουαλική διέγερση αποσυνδέεται από τον πραγματικό κόσμο και τις γυναίκες που βρίσκονται εκεί και συνδέεται με …το πληκτρολόγιο.
Σε αυτό το άρθρο όμως θα σταθούμε λίγο περισσότερο στο ψυχολογικό προφίλ και τις σκέψεις και τα συναισθήματα του άντρα που τον οδηγούν εκ των προτέρων να “καθηλωθεί” και, ουσιαστικά, να αποδυναμωθεί από μόνος του μπροστά σε μια οθόνη κι ένα πληκτρολόγιο για να παρακολουθήσει πορνό. Με άλλα λόγια, υπάρχει ένας φόβος και μια δυσκολία στην αντιμετώπιση των ερωτικών σχέσεων που προηγείται όλων αυτών και θέτει το υπόστρωμα αυτής της εξαρτητικής συμπεριφοράς; Γιατί είναι βέβαια φυσικό να αρέσει σε έναν άντρα το περιεχόμενο αυτών των σκηνών και να διεγείρεται από αυτό, αλλά θα ήταν επίσης φυσικό αυτή η ευχαρίστηση να οδηγεί, έστω και κάποια στιγμή, προς τον “έξω” κόσμο, σε μια συμπεριφορά αναζήτησης στην πραγματικότητα πλέον περισσότερου σεξ, ερωτικών παρτενέρ κοκ., προκειμένου να ικανοποιηθεί. Η αμφιβολία όμως και ο φόβος που γεννά το άγχος είναι τα συναισθήματα που τον εμποδίζουν ουσιαστικά να έχει αυτή τη φυσιολογική αντίδραση εξωστρέφειας και αναζήτησης στον “πραγματικό κόσμο” και τον περιορίζουν στα στενά όρια της οθόνης και του πληκτρολογίου. Ο φόβος της συνάντησης με την πραγματική γυναίκα…
Είναι γεγονός επίσης ότι η συμπεριφορά της παρακολούθησης πορνό στο διαδίκτυο καλλιεργεί μια παθητικότητα, που προυπήρχε ή τώρα διαμορφώνεται, που καθηλώνει τον άντρα. Αυτό είναι άλλωστε και ένα θέμα που τίθεται συχνά για τη νέα γενιά και τους νέους άντρες που πολύ εύκολα θα τα βρουν όλα στο διαδίκτυο, χωρίς να κουνηθούν καν από τη θέση τους για να τα αναζητήσουν από μόνοι τους, να ενεργοποιηθούν, να αναμετρηθούν με τον κόσμο και να διαμορφωθούν ουσιαστικά μέσα από αυτές τις “συναντήσεις” με τους άλλους ανθρώπους. Η σεξουαλική ζωή όμως, με αυτό τον τρόπο, συνδέεται με παθητικότητα, γεγονός που είναι αντιφατικό από μόνο του! Ο Chenyang Wang (2021) περιγράφει σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο: “Η παθητικότητα της θέασης: Μια λακανική οπτική για τον θεατή της πορνογραφίας στην εικονική πραγματικότητα” (9) πώς, με τον τρόπο αυτό, ουσιαστικά διαμορφώνεται μια νέα συμπεριφορά και ένα νέο πρόβλημα παράλληλα, αυτό της σεξουαλικής διέγερσης και ικανοποίησης αποκλειστικά και μόνο μέσα από τη “θέαση”… Απλά να βλέπω ή να παρακολουθώ παθητικά, χωρίς να συμμετέχει το σώμα μου και …εγώ ο ίδιος τελικά, αλλά και χωρίς καν να αντιλαμβάνομαι την “έλλειψη” αυτή: “Υποστηρίζω ότι η αναπαράσταση και η παραγωγή του ερωτισμού στην εικονική πραγματικότητα δημιουργεί έναν συγκεκριμένο τύπο θεατή υποκειμένου, ο οποίος επιτυγχάνει τη σεξουαλική διέγερση μέσω μιας πράξης χαρακτηριστικής παθητικότητας”.
Πολλές φορές επίσης ο άντρας που θα απορροφηθεί περισσότερο στην παρακολούθηση πορνό έχει αναπτύξει την ψυχική άμυνα της “σχάσης” ανάμεσα στο σεξ και το συναίσθημα (9). Ο φόβος του συναισθήματος και του δεσίματος/εγγύτητας με μια γυναίκα και η αμφιθυμία που αυτό γεννά δεν του επιτρέπουν να νιώθει και να αισθάνεται παράλληλα με τη σεξουαλική διέγερση/ικανοποίηση. Άλλο το σεξ και άλλο το συναίσθημα, σε αυτές τις περιπτώσεις! Όπως είναι φανερό, η παρακολούθηση πορνό στο διαδίκτυο προσφέρει πρόσφορο έδαφος γι’ αυτή την αμυντική διεργασία αλλά και η σεξουαλική δυσλειτουργία που επέρχεται είναι σχεδόν αναμενόμενη.
Η αμυντική διεργασία της “άρνησης” (10) υποστηρίζει και συμπληρώνει τη “σχάση” κι έτσι οτιδήποτε φοβίζει, αγχώνει και ουσιαστικά απειλεί την εξιδανικευμένη εικόνα εαυτού αποκλείεται από το συνειδητότητα. Η απώλεια, η προδοσία, ο χωρισμός μπορεί να κάνουν το άτομο να υποφέρει με τρόπο που δεν μπορεί να τον αντέξει. Η άμυνα της άρνησης όμως μαζί με τη σχάση τον καθιστούν “αδιάφορο” σε όλα αυτά και ικανό να εγκαταλείπει με αδιαφορία και χωρίς να νιώθει απολύτως τίποτα οτιδήποτε και οποιαδήποτε συνδέεται τρυφερά μαζί του.
Οι Vincent Estellon & Harold Mouras (10) αναφέρουν και την έκφραση “relationship zapping” περιγράφοντας χαρακτηριστικά αυτή την αμυντική θέση απέναντι στη σταθερότητα και τη συναισθηματική εμβάθυνση και εγγύτητα που μπορεί αυτή να φέρει. Η έννοια του zapping, όπως όλοι γνωρίζουμε όταν το κάνουμε στην τηλεόραση αλλά και στο διαδίκτυο, έχει να κάνει με αποσπάσματα/κομμάτια έτσι όπως εμφανίζονται στην οθόνη χωρίς να μας ενδιαφέρει η σύνδεση μεταξύ τους, η αλληλεπίδρασή τους ή η δημιουργία ενός όλου, μιας σύνθεσης. Το zapping μας επιτρέπει να αποφύγουμε τη βαρεμάρα που νιώθουμε εκείνη τη στιγμή χωρίς να χρειαστεί να εμβαθύνουμε σε κάτι και κυρίως λειτουργεί οπτικά, μέσα από εικόνες και αισθήσεις που εναλλάσσονται και μας ξεκουράζουν χωρίς παράλληλα να δίνουν χρόνο για περαιτέρω εμβάθυνση… Έτσι λοιπόν και στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων μπορεί να χρησιμοποιηθεί η συνεχής εναλλαγή συντρόφων προκειμένου να αποφευχθεί αυτή η τόσο τρομακτική σταθερότητα, γιατί η σταθερότητα φέρνει συναισθήματα, αγωνίες, φόβους, και, κυρίως, εγγύτητα που τόσο πολύ μπορεί να τρομάζει. Σε αυτές τις περιπτώσεις η συνεχής εναλλαγή συντρόφων είναι απαραίτητη για να νιώθει κανείς ελεύθερος! Και η αίσθηση της σταθερότητας μπορεί να φέρει και σεξουαλική δυσλειτουργία…
Τέλος, πολλά στοιχεία ναρκισσιστικής κατάθλιψης ενυπάρχουν γενικότερα στις σεξουαλικές εξαρτήσεις αλλά και στις σεξουαλικές δυσλειτουργίες, αφενός με την αναζήτηση εξιδανικευμένων εικόνων σεξ και σεξουαλικών αποδόσεων παράλληλα με την απώλεια της αυτοεκτίμησης και της εξιδανικευμένης εικόνας εαυτού: “Η απώλεια της πίστης στη θετική έκβαση μιας σχέσης και η απώλεια της ελπίδας στους άλλους μπορεί να οδηγήσουν σταδιακά κάποιον στο να μην βλέπει πλέον το νόημα της ζωής που – παρά τις ερωτογενείς αισθήσεις που εξαντλούνται στην καταναγκαστική επανάληψη – γίνεται πια θλιβερή και άδεια” (10).
Κλείνοντας, συμπεραίνουμε ότι η παρακολούθηση πορνό στο διαδίκτυο μπορεί να επηρεάσει τη σεξουαλική λειτουργία του άντρα όταν, όπως προαναφέρθηκε, οι ώρες παρακολούθησης ολοένα και αυξάνουν χωρίς όριο και έντονα διεγερτικό περιεχόμενο χρειάζεται για να διατηρηθεί η σεξουαλική διέγερση. Η σεξουαλική λειτουργία επίσης επηρεάζεται όταν η πορνογραφία συναντά τον ευαίσθητο και ευάλωτο άντρα που τραυματικά βιώματα δεν του έχουν επιτρέψει να νιώθει αρκετή δύναμη και σιγουριά για να αντιμετωπίσει τη συναισθηματική επαφή με την πραγματική γυναίκα. Τότε, μπορεί αμυντικά να “κρύβεται” μέσα στο διαδίκτυο και στο πορνό και να χάνεται ή να ξεχνιέται εκεί απαλύνοντας με αυτό τον τρόπο και το φόβο που του προκαλεί τόσο άγχος. Όταν όμως θελήσει να βγει από εκεί και να συναντήσει τη “μη εικονική γυναίκα”, ο φόβος του έχει διπλασιαστεί και είναι πολύ μεγαλύτερος χωρίς να έχει μάθει και κάτι επιπλέον ή να έχει εκπαιδευτεί τουλάχιστον σε αυτό που χρειάζεται περισσότερο: τις πολύτιμες χροιές των ανθρώπινων σχέσεων και της επικοινωνίας! Η αντίδρασή του είναι το άγχος απόδοσης που δεν ελέγχει, οι πολλές αρνητικές σκέψεις και η έντονη αυτο-παρατήρηση κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής για να δει αν “θα τα καταφέρει” και “αν όλα θα πάνε όλα καλά” για να μπορέσει να αντεπεξέλθει. Όλοι αυτοί οι παράγοντες όμως οδηγούν αυτόματα σε σεξουαλική δυσλειτουργία, όπως αναφέρεται και σε πολλά άρθρα της επιστημονικής βιβλιογραφίας. Είναι σημαντικό λοιπόν ο άντρας που παρακολουθεί πορνογραφία να μπορέσει να “μην παγιδευτεί” τελικά σε αυτή για να συνεχίσει να απολαμβάνει την ερωτική του ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις!>>
Η παρακολούθηση πορνό επηρεάζει τη σεξουαλική λειτουργία του άντρα;, Τζελέπη Ειρήνη, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Πορνό, βέβαια, δε βλέπουν μόνο τα αρσενικά… Αντίστοιχα είναι τα ευρήματα και στους υπόλοιπους θεατές -ναι και στις γυναίκες!
Η πρώτη μεγάλη έρευνα πάνω στην ανδρική σεξουαλικότητα στις ΗΠΑ έγινε από τον Κίνσεϊ. Τα ευρήματα εν έτει 1948 έδειχναν ότι πρόβλημα στη στύση (“ED”) είχε λιγότερο από το 1% των αντρών κάτω των 30 ετών. Στους 30-45 ετών το ποσοστό πλησίαζε το 3%.
Μισό αιώνα αργότερα, το 1999, η Επιθεώρηση της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης βρήκε επίσης χαμηλά ποσοστά δυσλειτουργίας στους νέους.
<<Up until the last decade, rates of ED were low in sexually active men under 40, and did not begin to rise steeply until thereafter [1,2]. A 1999 major cross-sectional study reported erectile dysfunction in 5%, and low sexual desire in 5% of sexually active men, ages 18 to 59 [3], and a 2002 meta-analysis of erectile-dysfunction studies reported consistent rates of 2% in men under 40 (except for the preceding study) [2]. These data were gathered before Internet “porn tube sites” enabled wide access to sexually explicit videos with no download required. The first of these “tube sites” appeared in September 2006 [4].
In contrast, recent studies on ED and low sexual desire document a sharp increase in prevalence of such dysfunctions in men under 40. One clear demonstration of this phenomenon relates to ED, and compares very large samples, all of which were assessed using the same (yes/no) question about ED as part of the Global Study of Sexual Attitudes and Behavior (GSSAB). In 2001–2002, it was administered to 13,618 sexually active men in 29 countries [5]. A decade later, in 2011, the same (yes/no) question from the GSSAB was administered to 2737 sexually active men in Croatia, Norway and Portugal [6]. The first group, in 2001–2002, were aged 40–80. The second group, in 2011, were 40 and under. Based on the findings of historical studies cited earlier, older men would be expected to have far higher ED rates than the negligible rates of younger men [2,7]. However, in just a decade, things changed radically. The 2001–2002 rates for older men 40–80 were about 13% in Europe [5]. By 2011, ED rates in young Europeans, 18–40, ranged from 14%–28% [6].
In the last few years, research using a variety of assessment instruments has revealed further evidence of an unprecedented increase in sexual difficulties among young men. In 2012, Swiss researchers found ED rates of 30% in a cross-section of Swiss men aged 18–24 using the International Index of Erectile Function (IIEF-5) [8]. A 2013 Italian study reported one in four patients seeking help for new onset ED were younger than 40, with rates of severe ED nearly 10% higher than in men over 40 [9]. A 2014 study on Canadian adolescents reported that 53.5% of males aged 16–21 had symptoms indicative of a sexual problem [10]. Erectile dysfunction was the most common (26%), followed by low sexual desire (24%), and problems with orgasm (11%).>>
Απόσπασμα από το άρθρο “Is Internet Pornography Causing Sexual Dysfunctions? A Review with Clinical Reports” στο οποίο οι 8 ειδικοί επιχειρούν μια εκτεταμένη ανασκόπηση της βιβλιογραφίας σχετικά με τα σεξουαλικά προβλήματα που προκαλούνται από την πορνογραφία
Νέα έρευνα που παρουσιάστηκε στις 16 Ιουλίου 2020, στο πλαίσιο του συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ουρολογίας (EAU) κατέληξε -μεταξύ άλλων- μετά από την εξέταση περίπου 3.300 χιλιάδων ανδρών, και στο εξής: στην ηλικιακή ομάδα κάτω των 35 ετών διαπιστώθηκε μεγαλύτερο ποσοστό στυτικής δυσλειτουργίας απ’ ό,τι αναμενόταν, περίπου 23 %, ήτοι σχεδόν 1 στους 4! Πιθανόν σε αυτήν αναφέρεται παραπάνω η Ε. Τζελέπη.
Τι τόσο συνταρακτικό συνέβη σε μία-δύο δεκαετίες που εκτόξευσε τα καθηλωμένα στον πάτο ποσοστά των νεαρών;
Το διαδίκτυο…
<<Όταν μεγάλωνα στη δεκαετία του ΄70, υπήρχαν γύρω μου περισσότεροι πρόθυμοι νεαροί που ήθελαν να κάνουν σεξ, από κοπέλες που ήταν έτοιμες να πάνε μαζί τους. Το αγόρι σου μπορεί να είχε διαβάσει το «Ρlayboy», αλλά εσύ ήσουν ζωντανή και γυμνή μπροστά του. Πριν από 30 χρόνια το να κάνεις έρωτα με τον παραδοσιακό ιεραποστολικό τρόπο εθεωρείτο πολύ ερεθιστικό. Πλέον είμαι 42 ετών και η δική μου γενιά γυναικών είναι η τελευταία που αισθάνθηκε αυτή τη σεξουαλική αυτοπεποίθηση και ασφάλεια για όλα όσα μπορούσαμε να προσφέρουμε στον ερωτικό τομέα. Τώρα, το να είσαι γυμνή δεν είναι αρκετό– πρέπει να έχεις πλούσιες καμπύλες, μαύρισμα και στήθη ενισχυμένα χειρουργικά, όπως και οι κοπέλες στις ροζ ταινίες. Το πρότυπο της δυτικής ομορφιάς διαμορφώνεται από τα πρότυπα της πορνογραφίας. Στο γυμναστήριό μου παρατηρώ ότι όλα τα 20χρονα κορίτσια κάνουν αποτρίχωση παντού. Στη δεκαετία του 1970 το πορνό ήταν ένα κακό υποκατάστατο των πραγματικών γυναικών. Σήμερα το τέλειο πορνό είναι εκείνο που αντιπροσωπεύει το «πραγματικό» σεξ για τα νέα παιδιά και οι αληθινές γυμνές γυναίκες αποτελούν απλά ένα κακό πορνό.
Τα κορίτσια που θέλουν να ακολουθήσουν τη μόδα πηγαίνουν μαζί με τα αγόρια τους σε στριπτιζάδικα και μερικές φορές ζητούν από τις χορεύτριες να κουνηθούν γι΄ αυτές προκλητικά. Στα πανεπιστήμια τα κορίτσια προκαλούν τα αγόρια ανταλλάσσοντας φιλιά μεταξύ τους. Όλα αυτά μήπως σημαίνουν ότι έχουμε απελευθερωθεί σεξουαλικά; Φθηνός ερωτισμός.
Η Ντόρκιν το είχε καταλάβει ανάποδα. Αυτή η υπερπληθώρα φθηνού ερωτισμού εξασθενεί τη σεξουαλική ενέργεια, ιδιαίτερα στους νέους. Η σχέση μεταξύ της πορνογραφικής βιομηχανίας των πολλών δισεκατομμυρίων, του ψυχαναγκασμού και της σεξουαλικής όρεξης έχει γίνει όπως η σχέση μεταξύ της γεωργίας, των κατεργασμένων τροφών, των φαστ φουντ και της παχυσαρκίας. Εάν η όρεξή σου ερεθίζεται και καλύπτεται από υλικά κακής ποιότητας, θα χρειάζεσαι όλο και περισσότερα σκουπίδια για να χορτάσεις. Οι έρευνες δείχνουν πως το πορνό είναι πράγματι εθιστικό, ιδιαίτερα για τους άνδρες, και πως μακροπρόθεσμα καταστρέφει τη λίμπιντό τους. Οι ειδικοί στις σεξουαλικές δυσλειτουργίες βλέπουν σήμερα μια επιδημία που χτυπά τους υγιείς νέους άνδρες οι οποίοι δεν συνευρίσκονται εύκολα με τις συντρόφους τους επειδή έχουν εκτεθεί υπερβολικά στην πορνογραφία.>>
Απόσπασμα από το άρθρο “Το πορνό σκοτώνει την επιθυμία”, Ναόμι Γουλφ
<<Πολλοί άνδρες ηλικίας 20 και πάνω, οι οποίοι ξεκίνησαν να βλέπουν πορνό από μικρότεροι (πριν ακόμα τα 14), και εξακολουθούν να είναι καθημερινοί θεατές τέτοιων ταινιών, διαπιστώνεται ότι έχουν χαμηλή λίμπιντο ή ακόμα δεν έχουν καθόλου όρεξη για σεξ, σύμφωνα με μελέτη του Ιταλικού Ανδρολογικού Ινστιτούτου και Σεξουαλικής Ιατρικής, που έγινε με τη συμμετοχή 28000 ανδρών.
Σύμφωνα λοιπόν με την έρευνα, η κατάσταση είναι τόσο συχνή και σοβαρή, που οι επιστήμονες αποφάσισαν να της δώσουν και όνομα: Σεξουαλική ανορεξία!
«Υπάρχουν νέα παιδιά που έχουν μεγαλώσει με πολύ και σκληρό πορνό μέσω ίντερνετ», λέει η Marnia Robinson. «Η έρευνα έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που εδώ και πολύ καιρό οι ειδικοί υποψιάζονταν. Πως αυτά τα άτομα, έχουν συμπτώματα εθισμού και άγχος σεξουαλικών επιδόσεων.»
Αν και ανεπίσημα, αντίστοιχη μελέτη με τα ίδια αποτελέσματα έχει γίνει και από την Αμερικανική Society of Addiction Medicine’s, η οποία δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο. Εκεί δηλώνεται ότι, όλες οι συμπεριφορές που κάνουν το άτομο να νοιώθει ικανοποίηση, και δεν αναφέρονται μόνο σε ουσίες, μπορεί να γίνουν εθιστικές. Ακόμα και οι «σεξουαλικές δραστηριότητες».
«Τα στοιχεία δείχνουν πως, μπορεί κανείς να εθιστεί στην έκκριση ντοπαμίνης και επειδή συμπεριφορές σαν το πορνό, το φαγητό και τον τζόγο οδηγούν στην απελευθέρωση ντοπαμίνης, μπορεί να προκαλέσουν εθισμό. Αυτός είναι και ο λόγος που πλέον τα παραπάνω συμπεριλαμβάνονται στη λίστα των εθιστικών παραγόντων», σημειώνει ο David Smith, MD, πρώην Πρόεδρος της Αμερικανικής Society of Addiction Medicine’s.
Το διαδίκτυο επιτρέπει την άμεση πρόσβαση σε πορνογραφικό περιεχόμενο, το οποίο συνδέει μέσα στον εγκέφαλο το συγκεκριμένο οπτικό ερέθισμα με την απελευθέρωση ντοπαμίνης, διαδικασία η οποία όμως μπορεί να οδηγήσει τελικά σε μερική ανικανότητα, επισημαίνουν οι επιστήμονες. Έτσι, όταν οι άνδρες αυτοί βρεθούν με το πραγματικό τους κορίτσι και τα φώτα σβήσουν, ο εγκέφαλος δεν μπορεί να ανταποκριθεί εξαιτίας της έλλειψης των οπτικών ερεθισμάτων στα οποία έχει συνηθίσει.>>
Απόσπασμα από το άρθρο “Το πορνό σκοτώνει τη σεξουαλική ζωή;”, Capital
Μα αν ισχύουν αυτά, δεν ωφελείται κανείς από το πορνό;
<<Στα μέσα του καλοκαιριού ορισμένα από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, όπως το Λούβρο και το Πράδο, ανέθεσαν στις νομικές υπηρεσίες τους μια περίεργη αποστολή: να εξετάσουν αν θα μπορούσαν να μηνύσουν το Pornhub! Ο λόγος ήταν ότι η μεγαλύτερη πλατφόρμα με βίντεο ερωτικού περιεχομένου στο Ίντερνετ είχε μόλις δημιουργήσει τη συλλογή Classic Nudes, που παρουσίαζε τα γυμνά έργα στα σημαντικότερα μουσεία του κόσμου. Ο οδηγός περιελάμβανε χάρτες με τη θέση κάθε πίνακα στο κτίριο (με λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές περιγραφές των καλλιτεχνών) αλλά και αναπαραστάσεις που πραγματοποιούσαν γνωστοί πορνοστάρ.
Αναλύοντας την εταιρική δομή τού Pornhub, οι δικηγόροι αλλά και δημοσιογράφοι που ασχολήθηκαν με το θέμα βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα από τα πιο γνωστά «μυστικά» της βιομηχανίας ταινιών για ενήλικες: ότι σχεδόν το σύνολο των sites διαμοιρασμού πορνογραφικού περιεχομένου (τα λεγόμενα tubes που λειτουργούν στο πρότυπο του YouΤube) ελέγχεται από δύο εταιρείες. Η MindGeek, με έδρα το Μόντρεαλ, πιστεύεται ότι ελέγχει οχτώ από τα δέκα δημοφιλέστερα tubes, όπως το Pornhub και το YouPorn, αλλά και ορισμένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά στούντιο πορνογραφίας, όπως το Digital Playground και το Brazzers. Η δεύτερη εταιρεία, με έδρα την Τσεχία, ονομάζεται WGCZ Holding και ελέγχει πλατφόρμες όπως η Xvideos και η Xnxx.
Το 2019, πριν ακόμη η πανδημία εκτοξεύσει την προσέλευση θεατών στις συγκεκριμένες πλατφόρμες, μόνο το Pornhub συγκέντρωνε 42 δισεκατομμύρια επισκέψεις τον χρόνο και χρησιμοποιούσε όσο bandwidth κατανάλωνε το σύνολο του Ίντερνετ το 2002. Κάθε μέρα στις σελίδες των εταιρειών τής MindGeek ανεβαίνουν 15 terabytes νέου υλικού, περίπου δηλαδή όσο το μισό περιεχόμενο του Netflix.
Παρά το γεγονός όμως ότι οι δύο αυτοί κολοσσοί ελέγχουν ένα διόλου αμελητέο ποσοστό των δεδομένων που διακινούνται στο Ίντερνετ, γνωρίζουμε ελάχιστα για τη δομή και τη λειτουργία τους. Μόλις το 2020, ύστερα από έρευνα των «Financial Times», έγινε γνωστό ότι επικεφαλής τής MindGeek είναι κάποιος Μπέρναρντ Μπέργκεμερ, τον οποίο είχαν ακούσει μόνο λίγα υψηλόβαθμα στελέχη της εταιρείας. Ακόμη και τραπεζικοί κολοσσοί, όπως η JPMorgan, που χρηματοδότησαν τα πρώτα βήματα της MindGeek, δίνουν ελάχιστα στοιχεία για τη συνεργασία τους με τους βαρόνους της αυτοκρατορίας του πορνό.
Ακαδημαϊκοί που μελετούν για χρόνια το θέμα, όπως η Σίρα Τάραντ, συγγραφέας του βιβλίου «The Pornography Industry» (Η βιομηχανία της πορνογραφίας), δηλώνουν άγνοια για τα πραγματικά έσοδα του κλάδου. Από την πλευρά τους οι μεγαλύτερες εταιρείες υποστηρίζουν ότι τα κέρδη τους είναι περιορισμένα, αναλογικά με άλλα τμήματα της βιομηχανίας του θεάματος, λόγω της εκτεταμένης πειρατείας. Συγκεκριμένα η MindGeek οδηγεί συνεχώς στα δικαστήρια τους μικρότερους ανταγωνιστές της μέσω μιας θυγατρικής της στην Κύπρο, η οποία σύμφωνα με τους «Financial Times» έχει αποστείλει 213 εκατομμύρια αιτήματα στην Google να μην παρουσιάζει στις αναζητήσεις της πειρατικό υλικό.
To 2018 το Quartz υπολόγιζε ότι τα έσοδα της βιομηχανίας της πορνογραφίας αγγίζουν τα 15 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο (το Χόλιγουντ συγκέντρωνε 11,1 δισ.), κανείς όμως δεν μπορεί να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τη συγκεκριμένη εκτίμηση.
Καθώς συνήθως η συζήτηση για την πορνογραφία καλύπτεται από πουριτανικές και θεοκρατικές κορόνες (ή από καταγγελίες για αύξηση της σεξουαλικής βίας, η οποία δεν επιβεβαιώνεται με στοιχεία), οι βαρόνοι του πορνό μένουν πάντα στο απυρόβλητο σε σχέση με τις επιχειρηματικές τους κινήσεις. Πολλές από τις μικρότερες εταιρείες του χώρου καταγγέλλουν διαρκώς ολιγοπωλιακές πρακτικές που τις ωθούν στο περιθώριο και οι οποίες σε άλλους κλάδους θα κινητοποιούσαν τις επιτροπές ανταγωνισμού κάθε χώρας.
Ανάλογο σκοτάδι καλύπτει όμως και τις συνθήκες εργασίας των δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που απασχολούνται στη βιομηχανία της πορνογραφίας, μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Τα μονοπώλια ωθούν πάντα τους μισθούς προς τα κάτω και επιδεινώνουν τις συνθήκες εργασίας και θα ήταν άτοπο να πιστεύει κανείς ότι η βιομηχανία του πορνό θα αποτελεί εξαίρεση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα η αδιαφάνεια λειτουργεί σε βάρος της ασφάλειας όσων εργάζονται στον κλάδο. Η εκμετάλλευση μπορεί να είναι φυλετική, έμφυλη, αλλά και βαθιά ταξική.
Τα μονοπώλια όμως επηρεάζουν πάντα και τους καταναλωτές, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι απίθανο οι ίδιοι να καταγγείλουν δημόσια το πορνογραφικό προϊόν που παρακολουθούν (συνήθως δωρεάν) στον ελεύθερο χρόνο τους. Όπως συμβαίνει και με τις υπόλοιπες πλατφόρμες του διαδικτύου, όπως π.χ. της Facebook, οι αλγόριθμοι προτείνουν περιεχόμενο ανάλογα με τις προηγούμενες προτιμήσεις του θεατή, εγκλωβίζοντάς τον σε έναν μικρόκοσμο όπου αναπαράγονται στερεότυπα για το σεξ, τις σχέσεις των φύλων κ.ο.κ. Παράλληλα τα στοιχεία που συλλέγονται από αυτούς τους αλγόριθμους επιστρέφουν άμεσα στα κινηματογραφικά στούντιο, όπου πραγματοποιούνται νέα γυρίσματα ανάλογα με το τι «πούλησε» περισσότερο τους προηγούμενους μήνες ή εβδομάδες. Οι τάσεις της αγοράς καθορίζουν κυριολεκτικά τις στάσεις των ηθοποιών.
Πολιτικοί, οικονομικές αρχές αλλά ακόμα και ακαδημαϊκοί κάνουν εδώ και χρόνια τα στραβά μάτια απέναντι στη λειτουργία μιας κολοσσιαίας βιομηχανίας, γιατί το περιεχόμενο που προβάλλει θεωρείται ταμπού. Αρκετοί από όσους ασχολούνται το κάνουν με όρους ηθικής και βαθιά πουριτανικές αρχές ζητώντας την παρέμβαση της Εκκλησίας ή του Θεού — ενώ θα αρκούσε μια ομάδα ορκωτών ελεγκτών-λογιστών.>>
Τα ολιγοπώλια της πορνογραφίας, Άρης Χατζηστεφάνου
Στις εν λόγω ιστοσελίδες φιγουράρουν -αλίμονο- βίντεο βιασμών, σεξουαλικών παρενοχλήσεων, ενδεικτικά εμπορίας ανθρώπων, χάρη στα οποία οι καπιταλιστικοί κολοσσοί χαρτζιλικώνονται. Για παράδειγμα: worlds-biggest-porn-site-under-fire-over-videos-pornhub
Ευτυχώς, δεν σφυρίζουν όλοι αδιάφορα. Η συλλογή υπογραφών για το κλείσιμο του “Pornhub” έχουν φτάσει σχεδόν το ενάμιση εκατομμύριο. Αν, βέβαια, το νούμερο αυτό συγκριθεί με τους καθημερινούς επισκέπτες του, φαίνεται ολίγον τραγικό.
Από την άλλη, σύμφωνα με δημοσίευμα του Guardian (1/9/2022) ο ιδιοκτήτης του προσφάτως ιδρυθέντος και φρενήρους δημοτικότητας OnlyFans κονόμησε 500 εκατομμύρια σε 2 έτη. Στην πλατφόρμα ξοδεύτηκαν σχεδόν 5 δισεκατομμύρια από τους πελάτες (το 80% στους παραγωγούς περιεχομένου και το 20% στην πλατφόρμα).
Η παρακάτω εικόνα δημοσιεύθηκε από την εφημερίδα “τα Νέα” το 2009.
Κατακλείδα
Η πορνογραφία δε διαφέρει, εν τέλει, και τόσο από εξαρτησιογόνες ουσίες:
Ο “χρήστης” αναζητά όλο και μεγαλύτερη δόση. Οι θεϊκές εκρήξεις ντοπαμίνης που προκαλεί το θέαμα του πορνό αναισθητοποιούν σταδιακά τον εγκέφαλο. Το αντίστοιχο “overdose” προκαλεί το “θάνατο” της στύσης και κατ’ επακόλουθω της σεξουαλικής ζωής.
Η αντίληψη του για τον πραγματικό κόσμο αλλοιώνεται. Μεταπλάθει τις επιθυμίες του άλλου φύλου, τα δικαιώματα του και του δικού του, την αυτοεικόνα του. Το σύνορο μεταξύ τεχνίτης και πραγματικής εμπειρίας ξέθωριάζει και ο χρήστης “αυτοφυλακίζεται στον απόκοσμο παράδεισο του”.
Γιατί, όμως, δε συζητείται ποτέ ως κοινωνικό πρόβλημα, ενώ την ίδια στιγμή η λέξη “ναρκωτικά” μας σπέρνει τρόμο;
Από το ελληνικό κράτος δεν έχουμε να περιμένουμε πολλά. Η μάχη με τον εθισμό κάθε λογής δεν ερεθίζει τους κυβερνήτες παρά για να κουνήσουν τη σημαία “του νόμου και της τάξης” υποκριτικά. Τα λάφυρα προβλέπονται πλούσια: περισσότεροι πολίτες θα ξεκλειδωθούν από το κλουβί τους για να ανακαλύψουν τη ζωή, θα προσπαθήσουν να συνειδητοποιηθούν, να συναρμολογήσουν τη σχέση με τον εαυτό τους και τους γύρω. Ή τουλάχιστον θα έχουν πλέον την δυνατότητα ως απ-εξαρτημένοι, δηλαδή πιο ελεύθεροι. Γιατί οι υπάλληλοι που παριστάνουν τους αντιπροσώπους της πλειοψηφίας να θέλουν αυτά τα λάφυρα; Αιτήματα που συμβάλλουν στην ηθική και πνευματική βελτίωση των πολιτών δύνανται να επιβληθούν μόνο όταν η διαφήμιση και απήχηση τους χτυπήσει το καμπανάκι των ψήφων, όταν απειλήσει με απλά λόγια την εξουσία.
Γιατί το πρώτο μέλημα κάθε κυβέρνησης είναι να επανεκλεγεί. Τίποτα πάνω από τις ψήφους.
ΥΓ: στο παρόν κείμενο δεν μπήκε στο στόχαστρο ο αυνανισμός, ο οποίος αποτελεί διακριτό ζήτημα και χρήζει αυτοτελούς εξέτασης.
<<Διαβάζαμε στις εφημερίδες για τις επιθέσεις που είχαν κάνει οι τύποι του Πράβι Σεκτόρ. Είχαν σπάσει το κρανίο ενός περαστικού στην οδό Λεβ Τολστόι, είχαν σκοτώσει με πολυβόλα τρεις αστυνομικούς στην περιοχή όπου μένω, είχαν απαγάγει την κόρη του δημάρχου και την κρατούσαν ως όμηρο, για να τον εξαναγκάσουν (με επιτυχία) να υπακούσει στις επιθυμίες τους. Χτυπούσαν, λήστευαν περαστικούς και τράπεζες, τρομοκρατούσαν τις οικογένειες των πολιτικών αντιπάλων. Όλα αυτά τα έκαναν χωρίς να διατρέχουν κανένα κίνδυνο, διότι ήταν οι ήρωες του Μαϊντάν. Τους επιτρέπονταν τα πάντα.
Έτσι δολοφόνησαν και την Άλα Νικολάγιεβνα. Η φίλη και συγκάτοικος της μας είπε ότι μια μέρα χτύπησαν το κουδούνι. Ήταν οι τύποι από το Μαϊντάν, οπλισμένοι με ρόπαλα. Άρχισαν αμέσως να χτυπούν την Άλα στο κεφάλι. Μετά έδεσαν τη φίλη. Στο σπίτι τους είχαν γούνες, κοσμήματα και άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Τα πήραν όλα.
Ένα έγκλημα το οποίο θα έμενε σίγουρα ατιμώρητο. Οι επιτιθέμενοι το γνώριζαν αυτό. Κι έτσι έγινε. Στους τύπους του Μαϊντάν δεν ήταν δυνατόν να κάνει κανείς μήνυση. Εμείς στο Ινστιτούτο μάθαμε για το θάνατο όταν η Άλα είχε ήδη ταφεί. Κανένας δε τόλμησε να πει δημόσια την αλήθεια. Την αλήθεια την αφηγηθήκαμε ο ένας στον άλλο μόνο ψιθυριστά. Στο Κίεβο, δε μπορείς πια να πεις την αλήθεια. Ο κίνδυνος είναι τεράστιος.
Αν έχουν βελτιωθεί τα πράγματα από τότε; Όχι. Οι φασιστικές πολιτοφυλακές κυκλοφορούν ακόμη πάνοπλες. Η αστυνομία δεν ελέγχει τίποτα. Τώρα υπάρχει η δικαιολογία της αποσχιστικής απειλής, της απειλής της Ρωσίας. Το 2009 τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Οι φασιστές άρχισαν να παρελαύνουν δύο φορές το χρόνο: τη μέρα της γέννησης του αρχηγού των Ουκρανών εθνικιστών, Στεπάν Μπαντέρα, και τη μέρα της δημιουργίας του Ουκρανικού Επαναστατικού Στρατού, εκείνου που συνεργάστηκε με τους ναζί κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, που πυροβολούσε τους Σοβιετικούς στρατιωτικούς και τους αντιστασιακούς. Όργωναν την πόλη με πυρσούς, φωνάζοντας συνθήματα που υποκινούσαν σε εκδηλώσεις βίας: κρεμάστε τους κομμουνιστές, σφάξτε τους Ρώσους με μαχαίρια, σκοτώστε τους Εβραίους. Καμία από αυτές τις παρελάσεις δεν απαγορεύτηκε ποτέ, κανένας από αυτούς δε συνελήφθη ποτέ, κανένας από αυτούς δε καταδικάστηκε ποτέ.
Η ναζιστική βία δεν έχει καμία σχέση με την ανάγκη για κοινωνικές αλλαγές. Απεναντίας, έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τα παράλογα και ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου. Αυτός είναι ο σκοπός που εξυπηρετούν τα συνθήματα που φωνάζουν και επαναλαμβάνουν σε εμμονικό βαθμό. Συνθήματα αντιγραμμένα κατά γράμμα από εκείνα που χρησιμοποιούσαν οι ναζί πριν από ογδόντα χρόνια. Τα ίδια ναρκωμένα πλήθη. Τα ίδια ψέματα. Η ίδια παραποίηση των γεγονότων.
Όποιος πιστεύει ότι όλα αυτά δεν υπάρχει περίπτωση να συμβούν ποτέ στη δική του χώρα κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Και στην Ουκρανία αυτό πιστεύαμε πριν από το 2004 >>.
Με αυτή τη μαρτυρία κλείνει το βιβλίο του Φράνκο Φρακάσι “Τέταρτο Ράιχ, από τον β’ Παγκόσμιο πόλεμο στον πόλεμο της Ουκρανίας”. Το πραξικόπημα του Κιέβου δεν έπεσε από τον ουρανό. Η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα βρίσκεται στο έλεος των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου, παραστρατιωτικών ομάδων που εκπαιδεύονται από τους τοπ στο αντικείμενο σε νατοϊκές βάσεις. Με τη βοήθεια της CIA, κυβερνήσεων των ΗΠΑ, μεγαλοεπιχειρηματιών, τραπεζιτών και πολλών ισχυρών προσωπικοτήτων, οι εγκληματίες πολέμου την έβγαλαν λάδι μετά το πέρας του Δευτέρου Παγκοσμίου. Το Gladio (η μεγαλύτερη νεοναζιστική οργάνωση) άπλωσε τα πλοκάμια του από τη Λατινική Αμερική ως την Ευρώπη και το ιμπεριαλιστικό πλάνο των ΗΠΑ κύλησε πανέμορφα. Παραθέτω από το βιβλίο: <<Από το 1991 μέχρι σήμερα, η ουκρανική Ακροδεξιά έχει χρησιμοποιηθεί για τη διεξαγωγή μιας σειράς από στρατιωτικές επιχειρήσεις που σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να συνδεθούν με το Λευκό Οίκο. Μερικά παραδείγματα; Η Λιθουανική Επανάσταση το 1991, το πραξικόπημα στη Μόσχα το 1991, ο πόλεμος μεταξύ Υπερδνειστερίας και Μολδαβίας το 1992, ο πόλεμος στην Αυτόνομη Δημοκρατία της Γεωργίας το 1992-93, ο πόλεμος στην Τσετσενία το 1995-96, ο πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο το 1999, ο πόλεμος στη Νότια Οσετία το 2008>>. Η χρηματοδότηση των ταγμάτων θανάτου Κόντρας (σκάνδαλο Ιρανγκέιτ); Να προστεθεί η συνεργασία με τον δικτάτορα της Χιλής Πινοσέτ; Με τον δικτάτορα του Παναμά και της Αργεντινής; Τους δεξιούς των υπολοίπων χωρών της Λατινικής Αμερικής; Με τη Γαλλική εξουσία και τα ανδραγαθήματα της στον αντιαποικιοκρατικό πόλεμο (Αλγερία); Οι κυβερνήσεις της Ουγγαρίας και της Πολωνίας από τι αλάνια απαρτίζονται άραγε;
Τώρα, τα περί Ελλάδος: <<Χωρίς την οικονομική, οργανωτική και πολιτική στήριξη των ΗΠΑ, το πραξικόπημα δε θα είχε πραγματοποιηθεί ποτέ. Και έπρεπε να πραγματοποιηθεί. Αυτό υποδείκνυε το σχέδιο συγκράτησης του κομμουνισμού που είχε καταρτίσει η CIA σε συνεργασία με το Πεντάγωνο: η Επιχείρηση Χάος. Ο Παπαδόπουλος υπήρξε συνεργάτης των ναζί κατά τον β παγκόσμιο πόλεμο. Όπως πολλοί άλλοι ναζί (δεκάδες χιλιάδες), μετά τη λήξη της σύγκρουσης είχε προσληφθεί από τις ΗΠΑ και είχε εκπαιδευτεί από τη CIA στον κρυφό αγώνα κατά του κομμουνισμού. Οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ είχαν στενότατους δεσμούς με τις ελληνικές>>. Ο Φρακάσι δεν παραλείπει να αναφερθεί στις σχέσεις της Χρυσής Αυγής με την αστυνομία, τις Ειδικές Δυνάμεις, τα σώματα ασφαλείας και την ΕΥΠ. Ο Μιχαλολιάκος αποδείχθηκε ότι ήταν μισθωτός πληροφοριοδότης των μυστικών υπηρεσιών. Και, αλίμονο, <<τα περισσότερα μέλη της Χρυσής Αυγής οπλοφορούν παράνομα, προμηθευόμενοι όπλα από βουλευτές (της ΝΔ) και παρουσιαζόμενα ως συνοδοί τους>>.
Τελειώνοντας το βιβλίο του Φρακάσι, αποτέλεσμα 25ετούς έρευνας, αντιλαμβάνεται κανείς το εξής: Όποια πέτρα και να σηκώσεις, υπάρχει ένα νόμισμα από κάτω. Η μια του όψη ένα φασιστόμουτρο & η άλλη η καβλωμένη οικονομική ελίτ.
Σχέση αλληλεξάρτησης και αγάπης: άμα οι τιτάνες τραβήξουν παραπάνω το σχοινί της εξαθλίωσης και οι φιλανθρωπίες δε ξεπλύνουν τα ματωμένα χέρια τους, καλούν τους ακατανόμαστους στο σόου για να αποστρέψουν την οργή των καταπιεζομένων από πάνω τους. Μα γιατί ευνοείται πάντα η ακροδεξία από τις κρίσεις; Μα για να επιβιώσουν οι αχόρταγοι. Ποιοι θα κάνουν τη βρωμοδουλειά να πακετάρουν με μίσος την αγανάκτηση και να την πυροβολήσουν (ίσως και κυριολεκτικά) στον αποδιοπομπαίο τράγο; Ποιοι άραγε;
Ο Άρης Χατζηστεφάνου φωτίζει με το ντοκιμαντέρ του την ερωτική αυτή σχέση…
Ποια εστί η ευθύνη του καθενός εν τέλει; Ίσως… να φωνάζει όταν γίνονται εγκλήματα, ειδικά αν γίνονται στο όνομα του, της χώρας του, της θρησκείας του, του φύλου του, της ιδεολογίας του… Να φωνάζει την αλήθεια. Για να μη ξυπνήσει ένα πρωί οπότε το ψέμα και ο παραλογισμός έχουν γίνει πραγματικότητα & η αλήθεια μεταφράζεται προδοσία. Τόσο απλό μα τόσο δύσκολο. Γιατί σήμερα τον άνθρωπο τον φοβίζουν λιγότερο οι ναζί από το να λογοκριθεί στα Social media.